Historia de un amor II (ή το πώς εξέπέρασα εναν στερεότυπο τζιαι έφυα πικραμένη που την Αιγύπτον)

Εμπήκα στο κάμπιγκ απόγευμαν. Εκαλοσώρισεν με ο Χασάν ο Σουδανός που εδούλευκεν τζιαμέ. Έξερα τον που την προηγούμενην φοράν που επήα. Είπεν μου οτι ήβρεν τρόπον να πάει στον Καναδάν, έλαμπεν ολόκληρος μες τα παλιόρουχα του, όπως μου ελάλεν για τον Κανάδαν τα μμάθκια του εφκάλλαν αζίνες. Οι γονιοι του επεθάναν σε φασαρίες στο Σουδάν, τζιαι είσειν τζιαι τζείνος, όπως τόσοι άλλοι, το όνειρον του πολιτικού ασύλου στον Καναδάν, την γή της επαγγελίας. Τζιαι ώσπου να έβρει την άκρην εδούλευκεν στο κάμπιγκ. Χωρις διαβατήριον, χωρίς βίζαν.

Το κάμπιγκ ήταν απλώμενον σε έναν κόλπον της Ερυθράς θάλασσας. Μπρόστα η θάλασσα τζιαι στο βάθος η Σαουδική Αραβία. Είσιεν μια σειράν παράγκες χτισμένες με καλάμια τζιαι έναν κέντρον. Το κέντρον του κάμπιγκ, ήταν μια παράγκα με μεγάλην αυλήν στρωμένη κιλίμια υφαντά τζιαι μαξιλάρκα χρωματιστα.  Οταν έφτασα ήταν οφκερον, ο κόσμος ήταν λυμένος της πυράς τζιαι του φτηνου ντοπιου χόρτου, του «μπάνγκο», πας στην παραλία. Επλήρωσα για τες πρώτες 2 νύχτες, κάπου 1 ευρώ, τζιαι ο Χασάν έδωκεν μου τα τερκαστά μου: εναν ρολόν χαρτίν τουαλέττας τζιαι μιαν μπουκάλλαν του νερού κομμένη που την μέση με άμμον μέσα τζιαι εναν τζιερίν για φώς. Ρευμαν είσιεν που τες 8 ως τες 10 το βράδυ μόνον στο κέντρον. Ήπεν μου οτι η ώρα 8 ήταν να αναψουν την γεννητρια τζιαι να σερβίρουν το φαίν τζιαι να ρτω να φάω γιατι σήμερα είσιεν ψάριν φρέσκον. Ενα φάιν είσιεν καθε μέρα τζιαι ερερβίρετουν με πίττες τζιαι τασιήν.

 Έκατσα να πιώ εναν τσιαίν πριν να γυρέψω τον συμμαθητήν. Στν αυλήν εκάθετουν ο «σεϊχης» στην ίδιαν γωνιάν που την είχα αφήκει πριν 2 μήνες που είχα ξαναπάει. Ήταν ένας γέρος βεδουίνος, με μαλιά τζιαι γένια άσπρα  σιόνι με μιαν τζιελλαπίαν άσπρην τζιαι τουρμπάνιν λιλά, το χρώμαν της φύλης της περιοχής, στην οποίαν άνοικεν. Ο σείχης έξερεν το κοράνιν πόξω τζιαι γαιυτόν ούλλοι εσέβουνταν τον, είχαν τον για άγιον, για σοφόν. Ερκετουν στο κάμπιγκ το πρωίν τζιαι έφευκεν την νύχταν. Εκάθετουν στη σκιά τζιαι εθκιέβαζεν το κοράνι ούλλη μέρα. Ούλλοι επεριποιούνταν τον, εδιούσαν του φαίν τζιαι τσιάιν μούχτιν, με αντάλλαγμαν την ευλογίαν του. Ηταν σαν ενα μέρος του ντεκόρ. Εν εκατάλαβα ποττέ όμως γιατί εκάθετουν στο κάμπιγκ που εγίνουνταν «αμαρτίες». Εισιεν πανέμορφες Ισραηλίτισσες, γενετικά κοκτέιλ που τες 7 γωνιές του κόσμου, με δερματα χρυσά τζιαι μαθκια πράσινα που εκυκλοφορούσαν με τα μπικίνι τους ούλλη μέρα τζιαι λεβέντες μαλλιάες που επνίαν τα τραυματα της στρατιωτικής θητείας σε τσιγάρα ύποπτα τζιαι ετραουδούσαν τραουθκια ούλλον νευρον. Γιατί ο σείχης εθκιάλεεν να εν τζιαμέ ανάμεσα στους «άπιστους» αμαρτωλούς εν εκατάλαβα ποττέ. Ο Χασάν είπεν οτι η γή ήταν της οικογένειας του για αιώνες τζιαι γιαυτόν έρκετουν κάθε μέρα. Εγώ ήμουν σίουρη οτι ήταν τζιαι για τες καλλονές με τα μπικίνι. ‘Ημαρτον μου. Στην άλλη άκρην εκάθέτουν ένας νεαρός τζιαι εθκιέβαζεν εναν βιβλίον Εβραικόν. Ήταν όμορφος, χωρίς ναν όμορφος. Αξιούριστος, με μακρυά καστανά μαλλιά. Μάθκια μελισσιά, επερυτριγίριζεν τον μια γλύκα τζιαι μια μελαγχολία... εσκεφτηκα ότι μοιάζει του Χριστού. Ενιωσεν με να τον θωρώ τζιαι εδίκλισεν πάνω που το βιβλιον του, εχαμογέλασα τζιαι αμήχανα άναψα τσιγάρον, αντράπηκα.

Μετα που λλίον ήρτεν τζιαι ο συμμαθητής μου, καμένος του ήλιου τζιαι ξιπετσισμένος, βρεμένος της θάλασσας με μιαν ντροπαλήν ομορφούαν με φακίδες τζιαι μμάθκια κατάμαυρα. Η Ταμάρα, 19 χρονών που το Τελαβίβ, ήρτεν για το τριήμερον. Ο συμμαθήτης ετσιμπίθηκεν μαζιν της τζιαι αππώνετουν. Ήταν Γάλλος, με μάνα μεξικάνα τζιαι τζύρην αμερικάνο. Εξερεν τζιαι τες τρείς γλώσσες άπταιστα, τζιαι ανάλογα ποιάν εμίλαν εγίνετουν άλλος. Επροτίμουν να του μιλώ στα Ισπανικα, τους άλλους θκυο μέσα του εν τους επολλοπήεννα. Eννοείται ότι με την κορούν έφκαλλεν πολλά τον Γάλλον, αλλά τζείνης άρεσκεν της. Ο συμμαθητής είπεν μου οτι προτιμά να μεν πάμεν στην «κκελλέν του θκιαόλου» θέλει να μείνει τζιαμέ τζιαι εμιτσοκάμμισεν μου. Εσυμφώνησα αμέσως, αφου είσιεν μου πεί ο ταξιτζής οτι το κάμπιγκ τζέινον εν είσιεν νερόν. Μέτα που την περιπέτιεαν του ταξιθκιού εν έθελα να βουρώ πάλε.

Το απόγευμαν επέρασα το στην παραλίαν τζιαι την νύχταν που εσυναχτήκαμεν ούλλοι να φάμεν τσην αυλήν εγύρευκα με το μμάτιν τον «Χριστόν», αλλά εν τον είδα. Το κέντρον ήταν γεμάτον με Ισραηλίτες νεαρούς, αν τζιαι είσιεν τζιαι μερικούς πιο μεγαλους, που το ντύσιμον τους τζιαι τα τσιγάρα τους εφένουνταν χίππις. Είσιεν τζιαι σκόπριους μή Ισραηλίτες. Αιγύπτιοι ούτε για δέιγμαν. Στην περιόχη έσιει έναν τζιαι μοναδικό κάμπ που έν αφήννει Ισραηλίτες μέσα, τζιαι τζιαμέ παν οι Αιγυπτιοι. Επρόσεξα οτι παρόλην την ανοιχτοσύνην μου, ένιωθα μιαν ελαφρήν αντιπάθειαν για τους Ισραηλίτες. Εμέγαλωσα σε σπίτιν φιλοπαλαιστήνιον, σε οικογένειαν που έζησεν στες Αραπιές τζιαι με εναν τζύρην που εν τον άκουσα να πεί κατζιάν κουβένταν για Τούρκον, αλλά άμαν έπεφτεν η κουβέντα στο παλαιστηνιακόν έφκαλλεν ψατζιήν το στόμαν το για τους Εβραίους. Στο φαιν εγνωρισαμεν παρέες που το Ισραήλ. Σε ούλλες τες αποχρώσεις, γενετικά κοκτέιλ ουλλοι τους. Εχτός που το «Ισραηλίτης» είχαν πάντα τζιαι κάτι άλλον να πουν: παπάς που την Ιεμένη, μάμμα που την Πολωνία, ρίζες στο Μαρόκο τζιαι την Ρωσσία, την Τουρκία τζιαι την Αρμενία. Που τες 7 γωνιές του κόσμου. Τζιαι όμως ήταν νέοι με παρόμοιες ζωές σαν ττην δικήν μου. Το χιούμορ κατανοητον για μένα, εσκέφτηκα οτι υπάρχει κάτι σαν μεσογειακό/μεσανατολικό χιούμορ που το καταλάβουμεν ούλλοι οι γείτονες. Ηταν καλή η παρέα, οι κουβέντες ενδιαφέροντες τζιαι το κλίμαν πολλά χαλαρόν. Είσιεν όμως τζιαι καποιους που ερωτούσαν προκλητίκα «γιατί θέλεις να μάθεις αράπικα δηλαδή;;;» τζιαι εκάμναν με να νιώθω οτι ήταν καλλίτερα να κρύψω. Απέφυγα συζητήσεις πολιτικές, παρόλον που ήταν δύσκολον. Εσκέφτηκα οτι μοιάζει λλίον με την Κύπρον η φάση. Οι πολιτικές συζητήσεις εν λειπουν ποττέ. Έπιασα κουβένταν με έναν μιτσην, ακτιβιστήν, τον Άσαφ ο οποιός για μεν πάει στράτον επροσποιήθηκεν τον γκέι. Για να πείσει τον στρατόν οτι εν γκέι έπρεπε να περάσει που συνεντέυξεις με στρατιωτικούς. Με κοπέλλες στρατιωτικούς, με κοπέλλες ψυχολόγους του στρατού, τζιαι απ’ότι είπεν, θκιαλέουν τες πιο όμορφες για την συνεντευξην. Πολλοι ειρινιστές επικάλουνται την ομοφυλοφιλίαν για να μεν υπηρετήσουν, όποτε ο στρατός βάλλει πάντα γκομενάρες να τους ελεξουν, για να τους φέρει σε λλίον πιο δυσκολην θέσην ας το πούμεν. Ο Ασαφ ήταν ο μόνος που εν είσιεν πάει στρατόν. Οι άλλοι ουλλοι επήαν τζιαι μετά την θυτείαν τους εκάμαν το παραδοσιακόν ταξίδιν σε τόπους μακρινούς, για τουλάχιστον 6 μήνες. Είσιεν θκυό παρατάξεις: Τζείνους που επήαν Ινδία μετα το στρατό τζιαι τζείνους που επήαν Λατινική Αμερική. Οι της Λατινικής Αμερικής εξέραν Πορτογαλλικά ή Ισπανικά. Είπαν οτι ο στρατός εν τόσον έντονη εμπειρία, που χρειάζουνται το μεγάλον ταξίδιν μετά για να ηρεμήσουν, να μεν πελλάνουν. Εδιερωτήθηκα αν τιαι οι δικόι μας νιώθουν τον στρατόν τόσον έντονα... Εδιερωτήθηκα πως θα ήταν αν πηέννα τζιαι γω στρατόν, όπως τες κορούες στο Ισραήλ. Εδιερωτήθηκα τζιαι για τον μυστήριον αναγνώστην του απογευματος, αν είσιεν πάει στρατό, αν είσιεν πάει τζιαι τζείνος το μεγάλο ταξίδιν. Έθελα να τον ρωτήσω, ήταν όμως άφαντος.

Η πρώτη νύχτα επέρασεν  ήσυχα, αφου ο συμμαθητής είσιεν τζοιμηθέι στης Ταμάρας τζιαι είσιεν μου μείνει ή καλύφα ούλλη δική μου.

Το επόμενον πρωίν εξύπνησα που η ώρα 6. Ήταν η καλλίτερη ώρα, αφού ούλλος ο κόσμος ετζοιμάτουν, ο ήλιος μόλις εφκαιννε τζιαι εχρωμάτιζε τα βουνα της Σαουδικής Αραβίας κότζινα.

Ή καλλίτερη ώρα για βουττίν στην θάλασσαν.  Η ώρα 7 που εξύπνησεν μακκωμένος ο Χασάν τζιαι άνοιξεν το κέντρον επήα να πιώ καφέν. Έκατσα πας τα κκιλίμια της αυλής τζιαι ακουμπισα πας σ’εναν κορμόν της φοινιτζιάς να θκιεβάσω λλίον. Χαμέ έισιεν κορμούς της φοινιτζιάς πέσσοντας, ελειτουργουσαν σαν κουμπιστίρκα. Όπως έπιννα τον καφέν μου εφάνειν ο μυστήριος αναγνώστης. ‘Ηρτεν τζιαι έκατσεν στο δίπλα τραπέζιν τζιαι επαράγγειλεν καφέν. Έκαμα οτι εν τον είδα, αλλά είμαι σίουρη οτι εκοτσίνισα λλίον. Εσκέφτηκα οτι το αγχος μου μόλις τον έιδα εν παράξενον. Πρίν να τελειώσω το κοτσίνισμαν μου έιπεν μου κάτι, κάτι που εν εκατάλαβα. Είσιεν μέσα χχου τζιαι γγού – ήταν Εβραικά. Απάντησα Αγγλικά, είπα οτι εν εκαταλαβα. Απολογήθηκεν τζιαι ερώτησεν στα Αγγλικά ίντα βιβλίον θκιέβαζω, τζιαι πόθθεν έιμαι τζιαι ινταλως εβρέθηκα τζιαμέ. Επιάσαμεν κουβένταν, επροσπάθουν να μείνω άνετη αλλά για κάποιον λόγον τούτος ο μακρυμάλλης που έμοιαζεν του Χριστού ετράβαν με πολλά. Έθελα να τα μάθω ούλλα, έθελα να συνεχίσει να μιλά. Ελαλούσαν τον Οντέντ,ήταν που την Μπεερσιέβα μόλις είσιεν τελειώσει το πτυχίο του στη ψυχολογία τζιαι εδουλευκεν σε έναν ίδρυμα για «μωρά» όπως ελάλεν ο ίδιος με ειδικές ανάγκες. Επροκάλεσεν μου έναν μεγάλον «μάνα μου ρε» τζιαι εκατάλαβα οτι εμείς οι γενέτζιες εντυπωσιαζούμαστεν πολλά που κάτι τεθκια.  Ήταν της παράταξης της Λατινικής Αμερικής τζιαι έξερεν πορτογαλλικά. Εσυνειδητοποίησα οτι η Ισραηλίτικη προφόρα στα Αγγλικά εν γλυτζιά μέλιν. Όλως παραδόξως ούλλη η νύχτα που εμίλουν με τους συντοπίτες του εν το είχα προσέξει. Εμίλαν με μιαν γωνην ήρεμην, το γέλλιον του ήταν ήρεμον τζιαι που καρκιάς.

Εδιέκοψεν μας ο φίλος του που ήρτεν με μιαν πανέμορφην σσιηλλούαν να πιει καφέ. Εσυστησεν μας. Την σσιηλλούαν ελαλούσαν την Μπρουχίτα, μαγισσούλλα στα Ισπανικα. Εσκέφτηκα οτι μάλλον τζιαι ο παρέας τους ήταν της Λατινικής Αμερικής. Επρόσεξα οτι αρκεψα τζιαι ετσίμπουν με τουντον γνωστόν άγνωστον τζιαι είπα να φύω πριν να πάθω κανέναν χαττάν. Πολά παράξενον, αλλά ένιωθα εναν αγχος, ανεξήγητον. Ήταν σαννα τζιαι ήμουν μαζίν του, αλλά μόλις εχωρίσαμεν. Εσκέφτηκα οτι χάννω, οτι εν που την πυράν, εζάλισεν με ο ήλιος τζιαι εποσιερέτισα τους να πάω να βουττίσω.

 H Brujita

(συνεχίζεται)