Historia de un amor (ή το πώς εξέπέρασα εναν στερεότυπο τζιαι έφυα πικραμένη που την Αιγύπτον)

Ήταν ο Οκτώβρης του 2004. Ήβρεν με στο Κάιρο, να προσπάθω να αποκοδικοποιήσω με σιήλια βάσανα τα μυστήρια της αραβικής γλώσσας. Μόλις είχα πιάσει το πτύχιον μου τζιαι έπιασα ότι λεφτα είχα τζιαι επήα να μεράσω μερικούς μήνες στο Κάιρο. Ο παπάς μου, παλαίποτε λάτρης της αραβικής γλώσσας, επροσφέρθηκεν να μου πκιερώσει τα μαθήματα. Μόλις είχα τελειώσει το πτυχίο μου, τζιαι έτρωεν με ο κώλος μου να φκώ έξω που την Ευρώπη. Μετα που 100 σελίδες διπλωματικής έθελα να βρέθω κάπου «ξένα» να ανακαλυψω τζινούρκα πράματα, να θκιεβάσω βιβλία της δικής μου επιτέλους επιλογής, να φκώ που τα νερά μου τζιαι αν μου επέρναν, να με εβρώ εμέναν. Είχαν ήδη περάσει 5 μήνες στην Αίγυπτον, το καλοτζιαίριν αρκεψεν να γλυκανίσκει. Καλοτζιαίριν ναι, γιατί το φθινόπωρον εν μόνον μια λέξη σε τούντην περιοχή.

Τα καυσαέρια τζιαι οι φασάριες της πόλης των 17 εκατομυρίων είχαν με κουράσει τζιαι αποφάσισα να πάω στες παραλίες του Σινά στην Ερυθρά Θάλασσα, αφού ο τζιαίρος είσιεν δροσίσει λλίον τζιαι αντέχετουν η κάψα της ερήμου, να περάσω λλίες μέρες στην παραλία, έξω που τον πολιτισμό, χώρις ρευμα τζιαι πολυτέλειες. Ενάς συμμαθήτης που το σχολείο αραβικών ήταν ήδη τζιαμέ, σε ένα κάμπιγκ, τζιαι εκανονίσαμεν να βρέθουμεν. Στο κάμπιγκ τζέινον έιχα ξαναπάει, οπότε είχαμεν πεί να βρεθούμεν τζιαμέ τζιαι μαζίν να πάμε σε έναν άλλο κάμπιγκ, που εν το εξέραμεν, αλλά που είσιεν τάχα πολλά καλόν βυθό για σνορκλινγκ.

Η μέρα εξεκίνησεν ανάποδα. Εποτζoιμηθηκα τζιαι ήταν να χάσω το λεωφορείο. Εμπήκα σε ένα τάξι τζιαι είπα του να με πάρει στη δευτερη στάση του λεωφορείου, στην Ηλιούπολη, πέρκει το προλάβω. Ηταν η ώρα 6 το πρωίν, τζιαι ήταν ακόμα σχετική ησυχία στους δρόμους της πόλης που εν τζοιμάται ποττέ. 

Στο τσάκ επρόλαβα το λεωφορείο, έκοψα εισιτήριο τζιαι έκατσα στην προτελευταία θέση. Στην τελευτάια θέση εκάθουνταν 5 βεδουίνοι ξενυχτισμένοι, που είχαν περάσει την νύχτα στα μπουρδέλα της πόλης τζιαι πίον μεθυσμένοι ακόμα, εστρέφουνταν πίσω στο χωρκόν τους. Το ταξίδιν ήταν περίπου 7 ώρες. Οι βεδουίνοι εκαπνίζαν τζιαι επίτουσαν κωλόνιες για να μεν μυρίζει τάχα. Μετά που καμιάν ώραν επήρεν με ο ύπνος. Εξύπνήσαν με φωνές μετα που 3 ώρες. Ανοιξα τα μάθκια μου τζιαι εκατάλαβα οτι εσαλιάριζα στον ύπνο μου. Ετριψα λλίον τα μάθκια μου για να συνέλθω τζιαι είδα τους 5 βεδουίνους να με θωρούν φυρμένοι του γέλιου. Ο ένας έδειξε μου πας το κινητόν του την φωτογραφία που με εφκαλεν σαν ετζοιμουμουν, με ανοιχτόν το στόμα. Εν αντέδρασα, εν αναμένεται άλλωστε που μιαν γεναίκαν να αννοίει κουβέντες με ξένους. Έκαμεν μου εντύπωση το ότι είχαν κινητά τζιαι εδιερωτήθηκα που τα φορτίζουν μες την έρημον, αφού ζουν συνήθως σε τσιατίρκα. Εδίκλισα έξω που το παράθυρον τζιαι είδα οτι το λεωφορείον είσιεν χαλάσει. Μερικοι εκατεβήκαν τζιαι εκάμναν συνέλευσην για να σάσουν το λεωφορέιο. Μέτα που λλίον ήρτεν ενας μέσα τζιαι είπεν ότι οι άντρες πρέπει να κατεβούν για να το κουντήσουν. Τίποτε εν έγινετουν, η πυρά άρκεψεν να δυναμώννει τζιαι εκατεβήκαμεν να δούμεν νάμπον να γίνει.  Είμαστεν στην άκρη του δρόμου, στην μέσην της ερήμου. Γυρόν μας μόνον πέτρες, ασπρές σκονισμένες. Μερικοί άντρες εκατουρούσαν στην άκρη του δρόμου. Ένιωσα τζιαι γω την κύστην μου να τσιλλά, επροσπάθησα να μεν το σκεφτουμαι, γιατι εν έισιεν πουθενά να κατουρήσω. Ούτε εναν θάμνον να χωστώ, τίποτε. Εν ήμοθν η μόνη ξένη μες το λεφορέιον, αλλά οι αντρές εθωρουσαν με που πάνω ως κάτω. Εφοήθηκια λλίον τζιαι ετίλιξα το σιάλιν που εσσιέπαζεν οτι δέρμαν εφέναιτουν κάτω που την μπλούζαν μου πιο σφιχτά.

Επέρασεν καμιά ώρα τζιαι εφκήκεν το πόρισμαν οτι τε λεφορέιο εν είσιεν να ταράξει. Θκυο αγροτικά ταξί που επερνούσαν εσταμάτησαν για να κάμουν την πάζαν τους. Εκόντεψα τους για να ρώτησω τι τζιαι πώς τζιαι αν θα με πάρουν μαζίν τους. Εφοήθηκα λλίον οτι ήταν να νυχτωσει τζιαι να μείνω τζιαμέ. Οι οδηγοί εν μου εδιούσαν σημασία, ήταν σαν να τζιαι η φωνή μου εν ακούετουν. Εν το έβαλα κάτω, επροσπάθησα να ακουστώ με τα 5 μου αράπικα. Αλλά μια γεναίκα μόνη της, χωρίς αντρική συνοδέια εν πολλοακούεται. Ενα ζευγάριν περίπου 40 χρονών εκανόνισεν τιμή για να φύει με το ταξίν. Ερωτήσαν με μου που θέλω να πάω. Είπα τους οτι θέλω να πάω στην Νουέιμπα. Επιάσαν το ταξιτζήν παράμερα τζιαι έιπαν του ότι πρέπει να με πάρει μαζίν τους, «εννεν σωστόν να αφήσεις μιαν αγκναπέια, μιαν ξένην,  μόνην της με τόσους άντρες μες την έρημο, εν χαράμ, αμαρτία!». Εζήτησεν πολλά λεφτά ο ταξιτζής, τόσα εν είχα τζιαι επροσπάθησα να καταβέσω την τιμή, είπα του ότι είμαι «τάλιμπα», φοιτήτρια τζιαι εν έχω πολλά λεφτά. Ο ταξιτζής επήεν να κάμει μίλλες, αλλά το ζευκάριν έπιασεν τον στο φιλότιμο τζιαι εδέχτηκεν. Η τιμή πάλε ήταν ακριβή, ήταν να δυσκολευτω τες επόμενες μέρες, αλλα σικκιμέ, ήταν έκτακτη ανάγκη το ταξί!

Τζιαι έτσι εξεκινήσαμεν μέσα σε ένα σαράβαλλον, το ντόπιο ζευκάριν, μια γερμανίδα παράξενη τζιαι εγώ. Το ζευγάριν έιπεν μου ότι είσιεν παντρευτέι την προηγούμενη νύχτα τζιαι επήενναν στο μήνα του μέλιτος τους, 4 μέρες στο Χίλτον στη Τάμπα, σύνορα με Ισραήλ. Εφένουνταν πολλά ερωτευμένοι, αν τζιαι ήταν μεγάλοι σε ηλικία για να εν νιόπαντροι, ειδικά στην Αίγυπτο. Η κοπέλλα ήταν Παλεστήνια, ο άντρας Αιγύπτιος. Είχαν την κλασσίκην αντίδραση ενθουσιασμού μόλις ακούσαν ότι είμαι Κυπραία. Στην Μέσην Ανατολή η Κύπρος προκαλέι θετικά αισθήματα. Λλίον η γειτονία, λλίον η φιλοπαλεστηνιακή πολιτική του παρελθόντος, θωρούν μας με πολλά καλό μμάτιν.

Eρέσσαμεν σιγά σιγά μεσα που την έρημον το μόνον πράμαν που εθώρες γυρόν ήταν πέτρες τζιαι άμμος, κάπου κάπου τζιαι καμιά καμήλα. Η γερμανίδα ήταν σιωπηλή, ενοχλούσαν την οι ερωτήσεις του νιόπαντρου, για το που πάει τζιαι ινναμπο σιει μες τες πολλές τσέντες που εκουβάλαν. Στα πολλά είπεν μας οτι κουβάλα χάντρες, τζιαι οτι πάει σε εναν καταυλισμό βεδουίνων όπου οι γεναιτζιες κάμνουν της βρασιόλλια τζιαι σκουλαρίτζια τα οποία πουλά μετα στες Χριστουγεννιάτικες αγορές στην Γερμανία. Εσκέφτηκα οτι προκειται για εκμεττάλευσην, αφου τα χειροποίητα στες Χριστουγεννιάτικες αγορές εν πανάκριβα τζιαι εν έσιει τσάνς να διά στες γεναίτζιες τζείνον που αξίζει η δουλειά τους. Μετά εσκεφτηκα οτι τουλάχιστον διά τους δουλεία, τζιαι τούτον κάτι ένει, σε μια περιοχή που ζεί μόνο που ένα αμυδρό δέιγμα χτηνοτροφίας τζιαι τες φυτείες μαριχουάνας που καταστρέφουνται κάθε 2-3 μήνες που την κυβέρνησην. Μετα άνοιξεν η γλώσσα της τζιαι αρκεψεν να παραπονιέται οτι εν χάλια στο χωρκόν των βεδουίνων, οτι το φαϊν εν σκάτα τζιαι οτι εν πύρά, ότι βρίσκεις τίποτε να γοράσεις, ούτε πηλέ μου τυρίν καμονμπέρ. Εχασκιάστηκα λλίον, που εσυνάφερεν τούντο πράμαν, αφου εν κοινώς γνωστόν οτι στα χωρκά των βεδουίνων εν έσιει με ρεύμαν, με νερόν, ίνταλως καρτερά να έβρει καμονμπέρ; Στο δρόμον ήβραμεν μια καμήλα ψοφισμένην στην άκρη του δρόμου, ετρώαν την οι μούγιες. Θκυο βεδουινούθκια εβαστούσαν κάτι βέρκες τζιαι ετσιλλούσαν την, για να δουν αν ζιει; Ποιός ξέρει; Εδιερωτήθηκα πόσες μέρες ενναν τζιαμε η καμήλα ώσπου να την σηκώσουν. Πρέπει να την εχτύπησεν αυτοκίνητο. Πολλύς κόσμος επέθανεν επειδή εχτύπησεν καμήλα μες την νύχτα. Τζιαι πολλές καμήλες εννοείται. Οι δρόμοι της ερήμου εν πάντα σκοτεινοί την νύχτα, το μόνον φώς εν που το φεγγάριν τζιαι τ’ άστρα. Το να τσιλλίσεις κάττον εν ήδη επικύνδινο, σκέφτου να δώκεις πας σε μιαν καμήλαν ως τζειπάνω τζεί.

Εξαπολήσαμεν πρώτα την γερμανίδα σε έναν χωρκόν στη μέση του πουθενά, τζιαι μετά το ζευκαρούιν στο ξενοδοχέιον τους στην Τάμπα. Μόλις είδαν το ξενοδοχέιον εκάμναν σαν τα μωρά που την χαράν τους. Ευχαρίστησα τους για την βοήθεια τζιαι ευχήθηκα τους βίον ανθόσπαρτον.

Εσκέφτηκα οτι πρέπει να εν φτωχά πλάσματα. Μπόρει μεν να είχαν κλείσει δωμάτιο στο Χίλτον της Τάμπας, αλλά εν εφαινουνταν πλούσιοι. Στο κάτω κάτω επήενναν στο χάνιμουν τούς με κρατικό λεωφορέιο τταλαπάνγκα! Ενιωσα μιαν τεράστια ευγνωμοσύνη απέντανι τους τζείντην ώραν. Αν το καλοσκεφτεις εσώσαν με. Τζιαι έμεινα μόνη μου με τον ταξιτζήν, είχαμεν αλλο κανένα 40λέπτο ωσπου να φτάσουμεν στο κάμπινγκ που με επερίμενεν ο συμμαθητής. 

Μόνοι μας πκίον, άνοιξεν η γλώσσα του ταξιτζή τζιαι ελάλεν μου την ιστορία της ζωής του. Είπεν οτι τούντο τριήμερον ήταν ούλλη περιοχή γεμάτη "Εβράιους", επείδη στο Ισραήλ είσιεν τριήμερον αργίας για το „shemini azereth“, την γιορτήν της 8^ης ημέρας. Το Σινά εν αυτόνομη περιοχή στην Αίγυπτον, τζιαι η μόνη περιοχή στην οποία μπορουν να μπούν Ισραηλίτες, προτιμούν την οι νέοι που τους αρέσκουν τα κάμπινγκ. Είπεν μου οτι τζείνος εν έσιει τίποτε εναντίων τους, γιατί άλλωστε, αφού φέρνουν λεφτά στην περιοχή. Επρόσθεσεν όμως οτι οι Παλεστήνιοι εν αδέρφια του, αλλά κάπως πρέπει να ζήσει, έσιει θκυο γεναίτζιες τζιαι 8 κοπελλούθκια να θρέψει, εν μπόρει να μεν πιάννει Εβραίους πελάτες.

Λλίον πριν να φτάσουμεν στον προορισμόν μας, επέράσαμεν που το κάμπιγκ του Ρας ελ Σιεϊττάν ("η κκελέ του θκιαόλου"), τζιαμέ που έθελα να πάω με τον συμμαθητή. Ερώτησα τον ταξιτζήν αν ήταν καλό το κάμπιγκ, τζιαι είπε μου ότι ήταν πίττα στον κόσμο τζιαι ελέιψαν τα τιπόζιτα οπότε, εν είσιεν νερόν, μόνον το νερόν της θάλασσας τζιαι καλλίτερα να μείνω τζιαμέ που επήεννα, αφου ήταν τέλεια δίπλα που την κκελέν του θκιαόλου, αλλά είσιεν τζιαι διάτρηση με νερό. Ωσπου να τελειώσει την κουβέντα του εφτάσαμεν στο κάμπιγκ.

(To be continued)