ξαναβρασμένο άσμα

ενεκάτωννα μες τα ποστ, τζιαι ήβρα τούντο τσιαττιστούιν, γραμμενον με λατινικούς χαρακτήρες, αλλιώς εσεμεσ-λίνγκοου, τζιαι είπα να το γράψω τζιαι με ελληνικούς, τζιαι άτε αφου το έγραψα να το αφιερωσω σ'εμας τες 30άρες της μπλογκοσφαίρας τζι'εν πειράζει αμμένεν της ώρας, τζιαι ο Ινβίκτους βάλλει ττάπερ στην καταψυξην εξάλλου!

κκουχχου κκουχχου αχέμ κκούχχου... πάμε!


Το μοιρολόιν των τριάκοντα


Ήρτεν η ώρα μου τζι’εμέν’, πο πκιαα τους τριάντα…
ήρτεν ωσάν κατραπατσιά, τζι’εδωκα μες την λάνταν

Παντες τζι’ εμπηξαν μου πατσιάν, μιάλην μες τους ύπνους
τζ’εζάλισα τζι’εθωρουν με κουέλλαν μες τους λύκους

Τζιαι, θώρε που ήμουν σίουρη, είσιεν να μείνω νέα
μα σαν ήμουν τταζέτικη εγίνηκα αρχαία

Της μάνας μου η έννοια της, πον είμαι αρμασμένη,
με κοπελλούθκια με σιυλλίν, με πάτερ με το γένιν

«εν γίνεται την κόρην μου, να ζιεις εν αμαρτίαν!
παντρευτου τον τον Σιάολον τζ’αγγόνια θέλω τρία»

Ζάβαλλι μου μανούλλα μου, θέλεις το για χαττίριν
τζιαι για να δείς τα στέφανα διας με του κάθε φτύρη

Ξέρω το θέλεις καζαντίν, καρτζιλαμάν τζιαι ρέσιν,
τζιαι να μου δήσεις κουρτελλούν κότσιηνην που την μέσην

για να’ ρτουν ούλλοι να σου πούν «μάσιαλλα την κοράσαν»
να παίζουν λαούτα τζιαι φκιολιά, να ξεκινήσει μάσα

να βάλεις πάνω γουρουνιές, φουρνίν με οφτόν του κλέφτη,
τζιαι μες τα πλάνα πο’καμες, ο λόος εν μου ππέφτει

Εμέναν πάλε άμανα, η έννοια μου εν άλλη,
πόν είμαι αλλό η μιτισά., πο’γινα η μιαλή!

Σκεφτουμαι τζιαι παραμιλώ, τον πόνον μου ποιος ξέρει
που αντάκωσεν την κάθοδον, βυζίν τζιαι κωλομέριν

που το πορνόν που νίφκουμαι, θωρέι με ρυτίδα
θωρεί με η αλούπα τζιαι γελά, κάμνω πως εν την είδα

αμμάμαναμου κατύσιη μου θα γίνω πατσιαούριν!
τζιαι για να μεν το σκεφτουμαι γυρευκω κανναούριν

Η γριά η κότα έχει το ζουμί, λαλούν εις τες Αθήνες,
ατζιαπης σου εν αλήθκεια τους, να μεν μετρώ τους μήνες;;