Love is in the "AIR"?

Η στετέ μου η Γιαλλούρα η μακαρίτισσα, ηταν Πιτσίλλα. Εμεγάλωσεν μες τα περβόλια τζια τα αμπέλια, η καλιέργια της γης ήταν η ζωη της. Εν εισιεν φρούτον – πορίκον όπως ελάλεν- τζιαι ζαρζαβατικόν που να μεν το εισιεν στα περβόλια της. Τζιαι όποτε ερκετουν στη χώρα έφερνεν μας του κόσμου τα καλα, πατάτες, τομάτες αγγούρακια, ξικουννιν, γλυκοκόλοκο τζιαι πολλα αλλα.

Εναν που τα πράματα που εισιεν γιώρκιν η στέτε μου που λαλείς ντιαρ αναγνωστερ, ηταν εναν πολλα εξωτικον πράμαν, εναν πρώτον ανιψιν της πατάτας τζιαι του κολοκασιού, που όποτε μας το εμαειρευκεν ούλλοι εγελούσαν πουκατω πουκατω...

Το περίφημον πορτοκολόκασον. Στην Κρυοχωραν λαλουν το τοπιναμπουρ τζιαι οι εξευγενισμένοι της οικογένειας μου (εν λλιοι) ελαλούσαν το „γιερερμασιν“,στα τούρτζικα, για να μεν χρησιμοποιησουν την λεξην „πορτος“.  Το yer elmasin ( τυρκ. Yer = γη elma=μήλον ) έκαμνεν μας το αντιναχτον η στετέ τζιαι ήταν μελιν! Το Κυπριάκον του το ονομα εννεν τυχαια που το εισιεν ομως...

Θυμούμαι μιαν φοράν, ημουν αν δεν ημουν 12 χρόνων, εκαμεν μας το η γιαγια μου, τζιαι ήταν πολλά ωραιον, κατσιουριστουιν ποξω, τζιαι πουμέσα μαλαχτουιν. Εφαα αλόπως 2 πιατα τζιαι εφυα βουριτη να πκιαω το λεωφορείον το 57 να παω Αγγλικα στον Ιγκλισκουλ. Εκάτεβηκα στη σταση πριν το προεδρίκον τζιαι εσσισα που μες το δασάκιν να παω μαθημαν.

Έκατσα στο θρανειο μου τζιαι οσον τζιαι ανοιξα το βιβλίον αρκεψεν η τζοιλια μου το κουρρου-κουρρου. Σε εναν τέταρτον ήμουν ετοιμη να κρέπαρω. Ενιωθα μιαν τεραστιαν παμπουλαν αερα μες' την τζοιλιαν μου να δρατζιαζει. Άμμαναμου μανα μου τζιαν μου φυει κανενας πορτος κατισιη μου! Εσφυχτικα τζιαι επερίμενα να τελιωσει το μαθημαν. Αρκεψεν να με πιάννει το ριόν. Δίπλα μου αηστο πελάς, εκάθετουν ενας μιτσής, ξανθουης, που μου αρεσκεν. Θκυο χρόνια εκάρτερουν να μου τον κατσει η δασκάλα διπλα μου. Χαττας μιαλος! Εν εκιαρισκα πηλε μου να σηκωθω, αμπα τζιαι φυει μου κανένας. Ε, τζιαι αμμαν είσαι 12 χρόνων εν τζι εν αρκημος να αντραπεις. Αντεξα με σιηλια βάσανα. Μόλις επαιξεν το κουδουνιν, εφυα πατημένη τζιαι επήα στο δασάκιν. Mολις εξωμακρισα λλιον, εδικλισα δεξια τζι αρίστερα, εν εισιεν κανέναν τζιαι πιον... εξισφηχτηκα.  Εσιεις ιδεαν ντιαρ αναγνωστερ, πολυβόλον... μα αλωπως τζεινη η κλάνια επηεν 3 λεπτα μονοκόμματη. Ουτε εχρειστηκεν καμιάν προσπάθειαν α! Μονόν εχαλαρώσα τζιαι εφυεν μονη της. Που τότε άμμαν εισιεν πόρτοκολοκασον έτρωα μόνον εναν βουκκον.

Ιντα πράμαν σου ένει όμως η κοινώνια. Ενώ η κλάνια εν μες τες φυσικές αναγκες του πλασμάτου, εν ιμπορείς να την ιξαπολήσεις οπου θέλεις. ¨Εν ρέζιλιν ιμισιη μου. Τζιαι τουτη η φοβία ακόμα τζυνιά με.

Έσιει φόρες που μετανωννω που μινισκώ με τον Σιαολίν μες το ιδιον σπίτιν. Οι αμμαν τσκκοννουμεστεν τζιαι γινεται το έλα να δείς, ουτε αμμαν τον πιάννει η γλωσσοδιαρεια την ώραν που θώρω έργον με πόλλην σασπένς, αλλα αμμαν νωθω τζεινην την παμπούλαν μες την τζοιλιαν. Που ήμουν μώρον, αμμαν ελάλουν της στετές μου οτι η πονώ την τζοιλιάν μου ελαλεν μου „φκαλεν ενα πορτουιν να σου περάσει κορουιν μου!“. Κάτι εξερεν η στετέ.

Κάθε σχέση, όπως τζιαι κάθε αλλον κοινώνικον σύνολον, εσιει τα δικά της dos and don’ts. Σε μέρικες εν αποδεχτη η κλάνια, στη δικήν μου οι. Βάσικα πέριμενεις να τον σύρει ο άλλος πρωτος, για να δείς αννεν αποδεχτον. Ε το λοιπόν εμεις εσιει αλωπως 3 χρόνια που καρτερούμεν να δούμεν ποιος ενναν καμει την αρκην.

Ειναι έναν μαρτύριον σκέττον. Μόλις έππεσες εις τα βράστα σου, καραδοκεί η παμπουλα σαν το κρέμνλιν τζιαι φώναζει σου „λετ μι αουτ λετ μι αουτ!“. Τζιαι όσον τζιαι επήρες τη στασην του ύπνου τζιαι έβαλες την βουκκουαν σου πας το μαξιλαριν, σήκου παλε πανω, βουρα στο μπανιο, ανοιξε την βρυσην να μεν ακουστούν οι κραυγές ευτυχίας ποννα φκαλει το κρέμλιν μολις το ελευθερωσεις. Γιατι εν θέλεις να είσαι ο πρωτος που την έσυρεν.  Γιατι λαλούσιν, σκωτώνει τον ερωτισμό της σχέσης. Γιατι είμαι τάχα γκομενάρα τζιαι φαμ φαταλ τζιαι εν μου πάει. Γιατι ε, είμαι τζιαι λλιον κρυωμενη τζιαι εφαα παστουρμαν αρμένικον εψες. Ξέρω, ξέρω οι φαμ φατάλ εν τρων παστούρμαες, αλλα εν εμπορέσα να αντισταθω στον μούσκον του σκόρτου τζιαι της αρτησιας.  Τζιαι ο Σιαολίν τα ίδια πέρνα. Ακουω τον αμμαν σηκώνεται τζιαι παει στο μπάνιον τζιαι αννοιει τη βρυσην τζιαι γελώ μόνη μου η κατζιά. Ζιουμεν σε ενα ψεμαν (Βίρνα)!

Οι γόνιοι μου ξαπολουν τους ελεύθερα. Η θκεια μου η Γ. επισης. Ο θκειος μου μάλιστα ο Π. Θεός μακαρισει τον, οι μόνον τους εξαπολαν μες τα ρούχα, αλλα εσκουλλιζεν τζιαι την θκειαν μου πουκαστο πάπλωμαν τζιαι εγέλαν. Ακουα την που τα ελάλεν της Μεγαλομήτωρ ουλλον παράπονον αμμαν επινναν καφέν μόνες τους.

Ωσπου εννα παει πκιόν τουτη η καταπίεση;