30.6.10

Urban Survivors

Τούτα τα φκιορούθκια αναγιωννουνται μες την πόλη.
¨Εννεν ο τόπος τους, αλλά ατού ο Γαβρίλης.
Τζιαι γω καμιά φορά έτσι νιώθω.  Πως εννεν ο τόπος μου, αλλα πάλε βρίσκω το τοπουιν μου να φκώ.
Ετσι οπως το ραδικούιν στη φωτο 3...

Τούτα εν που τη γειτονιά μου στην Κρυοχώρα. Άδε πόθεν βρίσκουν να τρυπωσουν!


Τζιαι τούτη εν μια καππαρκά δίπλα που την τσιλλαρκά ( wow, it rhimes!), αν δεν κάμνω λάθος, στην Παλιά Λεύκωσια. Είδες άμμαν θέλει η καππαρκά...

10 comments:

  1. αυτή σου την πανέμορφη ανάρτηση την λέω ποίηση

    ReplyDelete
  2. :) τι όμορφη σκέψη. η φύση είναι δυνατή και επιμένει να ζει

    ReplyDelete
  3. πολύν φκιόρον έπεσε ανάμεσα στους μπλόγγερ τελευταίως... (κρυάδες!)
    συμφωνώ με τη ρίτσα. τούτη εν η ουσία.
    νάις ποστ!

    ReplyDelete
  4. Oh baby you're so romantic.... xxx

    ReplyDelete
  5. ωραίο ποστ κόρη Post

    ReplyDelete
  6. εγώ πάλε θωρώ το bitter sweet. σύρνουν μας όπου νάναι και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. καλημεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεερα ποστ μου

    ReplyDelete
  7. kalimera,

    Eides tin krioxora ti prosferi :)

    H fisi panta vriskei tropo na epivioni...

    ReplyDelete
  8. Ότι πρέπει για αρκήν του μήνα!

    ReplyDelete
  9. Ωραίο post. Ιούλης ρεεεεε!

    ReplyDelete
  10. Υπέροχη η παρομοίωση σου και τόσο αληθινή!
    Όχι μόνο καταφέρνεις να φκεις αλλά είμαι σίγουρη λάμπεις κιόλας! χχ

    ReplyDelete

Βάλε τη μουστάρδα σου!