¨Εννεν ο τόπος τους, αλλά ατού ο Γαβρίλης.
Τζιαι γω καμιά φορά έτσι νιώθω. Πως εννεν ο τόπος μου, αλλα πάλε βρίσκω το τοπουιν μου να φκώ.
Ετσι οπως το ραδικούιν στη φωτο 3...
Τούτα εν που τη γειτονιά μου στην Κρυοχώρα. Άδε πόθεν βρίσκουν να τρυπωσουν!
Τζιαι τούτη εν μια καππαρκά δίπλα που την τσιλλαρκά ( wow, it rhimes!), αν δεν κάμνω λάθος, στην Παλιά Λεύκωσια. Είδες άμμαν θέλει η καππαρκά...
αυτή σου την πανέμορφη ανάρτηση την λέω ποίηση
ReplyDelete:) τι όμορφη σκέψη. η φύση είναι δυνατή και επιμένει να ζει
ReplyDeleteπολύν φκιόρον έπεσε ανάμεσα στους μπλόγγερ τελευταίως... (κρυάδες!)
ReplyDeleteσυμφωνώ με τη ρίτσα. τούτη εν η ουσία.
νάις ποστ!
Oh baby you're so romantic.... xxx
ReplyDeleteωραίο ποστ κόρη Post
ReplyDeleteεγώ πάλε θωρώ το bitter sweet. σύρνουν μας όπου νάναι και προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. καλημεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεερα ποστ μου
ReplyDeletekalimera,
ReplyDeleteEides tin krioxora ti prosferi :)
H fisi panta vriskei tropo na epivioni...
Ότι πρέπει για αρκήν του μήνα!
ReplyDeleteΩραίο post. Ιούλης ρεεεεε!
ReplyDeleteΥπέροχη η παρομοίωση σου και τόσο αληθινή!
ReplyDeleteΌχι μόνο καταφέρνεις να φκεις αλλά είμαι σίγουρη λάμπεις κιόλας! χχ