Τίμα τη μητέρα σου

Έσιει τζιαι κανέναν μήναν που έφυεν η Μεγαλομήτωρ που την Κρυοχώραν αλλά εν ήβρα αθκειάσην να γράψω για το τι άφηκεν πίσω της. Βασικά η παρουσια της εν ακόμα έντονη, ειδικά στην κατάψυξη. Σήμερα εξεπαγώσαμεν μια ζυμη για πίτσα που μας αφηκεν. Βασικά ο Σιαολίν που εσχόλασεν πιο γληορα εξεπάγωσεν αρχικά μιαν αναρην ξερή, που ενόμιζεν οτι ήταν ζυμη, μπατ δάτς ανάδερ στόρη.

Επήαμεν που λαλείς ντίαρ ανάγνωστερ να πιάσουμεν την Μεγαλομήτωρ τζιαι το φάδερ που το αεροδρόμιον. Μέτα τα φιλιά τζιαι τες αγάπες γυρίζει η Μεγαλομήτωρ με πολλά επικριτικόν γιέτ διακριτικόν υφος τζιαι λαλεί μου:

- Κόρη, η φανελλούα του Σιαολουθκιου εν ασιδερωτη! Εν την εσιδέρωσες;;;;

- Γιατι σιδερώνω τιποτε άλλον τζιαι εννα του σιδερώσω τζιαι την φανέλλαν του ρε αμμα;; Tζιαι εξάλλου μια χαρά ενει, κόλλα.

- Ου ζάβαλλη μου, τουτη η κόρη μου! Εμεγάλωσα σε πριγκιπισσα, τζιαι έγινες μου τέλλια κκιλιντζιρα; ( κλασική ατάκα)

Στα μμάθκια της είδα μεγάλην αντροπήν οι τόσον που η κόρη της εν σιδερώνει, αλλά που „έσιει τον γαμπρόν ασιδέρωτον“. 

Τόσα χρόνια φεμινισμού έτα τζιαμέ.

Οι επόμενες 3 ουλλες τζ’ ούλλες μέρες ετζυλησαν με ζυμες για πίτσα, οπως σου είπα, πουρέκκια αναρής, χαλλουμιού, και κειμα ( με αλευρι που τη Νήσο βεβαίως βεβαίως με το κρυοχωρίτικον „εν αννοίει καλά το φύλλον“ ), φασολάδες, αφέλια τζιαι „δαχτυλουθκια, που αρέσκουν του Σιαολή μου, να μεν του κάμω του μίτση κανεναν γλυτζιστικουιν κόρη;“.

Γενικα ο Σιαολίν χαίρει μεγάλης αγάπης. Οι επειδή η Μεγαλομήτωρ ασχοληθηκεν ιδιαίτερα με τα εσσωτερικά του χαρίσματατζιαι αγάπησεν τον αλλα επειδη ο Σιαολίν εσιει τα 2 προσόντα που ζήτα κάθε μάνα πολέμιστής-της-ορθόδοξης-τζιχάτ-με-κόρη-στα-ξενα: 
Προσόν νάμπερ γουάν: Χριστιανος. 
Προσόν νάμπερ ττού: Ορθόδοξος.    
Ο τέλειος γαμπρός που εξοντώνει το κίνδυνο να σου κατέβει η κόρη σου μιαν καλήν ήμερα τζιαι να σου πει, „Μάμμα απο δώ ο Μοχάμεντ“, „Μοχάμεντ χαμπίμπι, δις ις μαι μάδερ».

Γενικά στα μμάθκια της ο Σιαολίν εν ενα Σιαολούιν, μιτσήν, που πρέπει να το ταιζουμεν να μεγαλώσει,. Ο ίδιος εν έσιει πρόβλημα, βρίσκει τη Μεγαλομήτωρ χαριτωμένη, όπως ούλλοι οι ξένοι γονείς εν γραφικοί τζιαι χαριτωμένοι με τες παραξενιές τους σε άλλους, τζιαι αρκείται στο να κατεβάζει δάχτυλα τζιαι πισιηες νόνστοπ.

Το αποκορύφωμαν της καταδρομής επίσκεψης άφηκεν μας το έκπληξην. Τη τελευταίαν ημέραν που ήταν να φύουν οι γονείς εμείναν μόνοι τους σπίτι, αφού εμείς εδουλεύκαμεν. Η ώρα 11 έπρεπεν να πιάν το τρένο να παν πάρακατω. Eφύαν, όλα καλά.

Την νύχταν, που ήρταμεν σπίτι, άνοιξεν ο Σιαολίν το αρμάριν του να πιάει ρουχα. 
Το μέγα σοκ ντίαρ ανάγνωστερ!

Το αρμάριν ως δια μαγείας καθαρό, συγυρισμένο, ουλλα τα ρουχα του Σιαολίν διπλωμένα τζιαι χωρισμένα σε χρώματα ... τζιαι το καλλίτερον... σιδερωμένα!

Πατήμενη πάω να αννοίξω τζιαι το δικόν μου αρμάρι ιν όρντερ του σή δε ντιβάιν λάιτ, αλλά πιττίν. Ήταν όπως το άφηκα.

"Σιαολίν μου", λαλώ του, "σόρυ ρε που η Μεγαλομήτωρ ενέκατωσεν μες τα πράματα σου, μες τον προσωπικον σου χώρο. Εν ήταν σωστόν εκ μέρους της".

"Εχεις δίκαιο", λαλει ο μου ο Σιαολίν ιν φλούεντ καλαμαρίστιξ, "είναι απαράδεκτη, καθόλου σεβασμός στα προσωπικά μου πράγματα... αλλά εγω έχω τώρα ωραίο καθάρο ντουλάπι κι εσυ το πούλλοοοοο!!!!!"