Γιολλάρει με τον χαβάν της

Φακκά μου να ακούω κόσμον να παραπονιέται για το φαϊν του αεροπλάνου. Αφου εν επήες για να φάεις σιόρ, επήες για να σε μεταφερούν. Άρα το φαίν είναι ένα ευπρόσδεκτο φασίλιτι, εννε; Εγω έμαθα να έχω πάντα σαντουιτσούιν μαζίν μου, γιατί αν καρτερώ που τες αερογραμμές, που είπαμεν οτι εν καρτερώ, εννα μείνω νηστιτζή, Αλλα σήμερα, για δεύτερην φοράν η τέρκισέαρλαινς εξέπληξε με ευχάριστα!

Το πάνω αριστερά τετράγωνον κουτούιν είσιεν το ορεκτικό. Τζιαμέ που συνήθως βρίσκεις σαλάταν κομμένη που πρίν να ανοίξουν τα οδοφράγματα, σήμερα είσιεν φασόλια γιαχνί! Μάλιστα! Τζιαι όι οτι τζ’ότι α! barbun fasulye με το ναμί. Γιαχνίν ορίτζιναλ με το τρίπτυχο της επιτυχίας πατατούα-σελλενούι-καροττούιν. ΄Hταν έναν μέλιν.

Περνούμε στο μέρος κάτω αριστερά του δίσκου, στο ψωμούιν. Βραστόν τζιαι μαλακόν, δηλαδίς εφωναζεν σου «βούττα με στα φασόόόόλια yavrum benim, haidi gayret!».

Μπαίνουμεν στο ψητό, πρώτο τραπεζάκι πίστα στη μέση του δίσκου: Πουκάτω που το ασημόχαρτον ενα δισκούιν αχνιστόν με 1 μπιφτεκούιν στη μέση, της ράτσας köfte, ζουμερό, εκ αριστερών αυτού μελιτζανούα, πάλε γιαχνί, λαδερούα με σκορτίν, τύπου cok patlican, τζιαι εκ δεξιών ππελαφούιν ρύζι τύπου cok pilav! Αλλο λλίον να γλύψω το δισκούιν!

Το τετράγωνο κουτούιν πάνω δεξία είσιεν ενα κομματούιν σιαμαλι, μπόρει τζιαι ρεβανί, εννα σε γελάσω, εν το έφαα για να μεν χαλάσω την γευσήν της μελιτζανούας.

Άφεριμ τέρκισέαρλαινς γιου μέιντ μα ντέι!

Διπλά μου εκαθετουν ενας νεαρός, με ένα τεραααάστιο μαυράκι στο λαιμό που μου εμιτσοκάμμαν συνέχεια τζιαι εψυθίριζεν μου „go ahead, put an end to this, set me free!“. Eσκέφτηκα να το κάμω την ώραν που ο μάστρος του εκοφκεν κουρούιν, αλλά εκόλωσα.... καλάν εντάξει ανεκατσιασα η αλήθκεια.

Να μεν σου τα πολυλογώ, εν θα δώ τίποτες που την Πόλη. Η μόνη χαρά εν να εξασκώ τα κουτσά μου τούρτζικα τζιαι να προκαλώ φιλοφρονήσεις που ταξιτζίες τζιαι πωλητές.

Το μόνο πο’ννα μου μείνει ενναν εναν άης τή του μίνιμπαρ τζιαι τούτη η θέα. Ο τόνος πάει της στο α.