Αθθυμήθηκα τες φράουλες της στετές μου της Γιαλλούρρας. Έφερνεν τες που το περβόλιν τζιαι μουσκομύριζεν το σπίτιν ούλλον. Μιτσικουρουες τζιαι ολοκότσιηνες. Έκοφκεν τες στο πέρβόλιν τζιαι έκαμνεν μου εντύπωσην που τα σιέρκα της τα κατσουνομένα, τα ξερά που το πέλιν τζιαι την τσάππαν επιάνναν τες τόσον αλαβρά, σχεδόν με δέος. Επαραντζιελλεν μου τζιαι μέναν «αλαβρά αλαβρά τες φράουλες κορούα μου, εν τζι’εν αρκιμός να λύσουν» ελάλεν μου. Εγω μιάν έβαλλαν στο καλάθιν με τα κληματόφυλλα τζιαι μιαν στο στόμα μμου.
Άμμαν είσιεν πολλές τζιαι εν εμπορούσαμεν να τες φάμεν έπεμπεν με στο μπακκάλλικον του μαχαλλά να τες πουλήσω του Πιστόλα. Πιστόλας ήταν το παρατσούκλιν του, κάποιον είσιεν πάιξει πρίν χρόνια. Ποττε εν του το ελαλούσαν μπροστά του. Εγω μωρόν ενόμιζα ήταν το όνομαν του τζιαι είπα του το θρυλικόν «Κύριε Πιστόλα έστειλεν με η γιαγιά μου να φέρω φράουλες», κάτι που επροκάλεσεν πολλύν γέλλιον στο μαχαλλάν, τζιαι πολλοί γέροι εθθυμούνταν το πολλύν τζιαιρόν.
Πας την βεράνταν της στετές μου, πουκάς το κλήμαν με το βέρικον η είσιεν σείραν τους τενεκκέες του λαθκιού φυτεμένους. Βασιλιτζιάν, θκυοσμην, γιασεμίν τούρτζικόν τζιαι φράουλες. Σαν η στετε έσπαζεν κουτσιά, για εξούβλαν αθάσια πας την βεράνταν η δουλειά μου ήταν να τσιεκκάρω ποια φραουλούα εψήθηκεν για να την βάλω βούκκον.
«Άδε άγια, ίντα μεγάλη τούτη!» ελάλουν της.
«Εν σαν έσεναν κορούα μου» απάνταν «γλυτζιά μέλιν! Άτε βούρα φερτο βιβλίον σου να μου θκιεβάσεις».
Επήεννα βουρητή να το φέρω.
Άντι να μου θκιεβάζει τζείνη, εθκιέβαζα της έγω. Το έναν καλοτζιαίριν την Ιωαννάν της Λωρένης, το άλλον τους Άθλιους, τζιαι πάει λέγοντας.
«Ζάβαλλι μου κορούα μου, τζ’ αν με έπεμπεν η μακαρισμένη η μάνα μου σκολέιον να μάθω γράμματα είσιεν να τα θκιεβάζω ούλλα τούτα ως το νύχούιν, ούλλα, ως τζιαι το πκιο μιτσήν γραμματούιν είσιεν να το θκιεβάζω!»
«Άγια, να σε μάθω έγω!»
Εγέλαν.
«Τωρά πκιόν κορούα μου, έγιω εξόβλησα, άτε θκιάβασε να δούμεν ναμπο’ γινεν η Ιωάννα».
Είμαι σίουρος ότι η αγγόνισσα ξέρει τζιαι γράφει έτσι όμορφα διότι η αγάπη που έλαβεν με τες φράουλες που την στετέν της την Γιαλλούραν ήταν όμορφη σαν τες φράουλες τες γλυτζιές.
ReplyDeletePolla omorfo post.zei h giagia h pitsilla?to spiti sto xwrko uparxei?paeis ka8olou?
ReplyDeleteΑσέρα μου ευχαριστώ
ReplyDeleteΠράκτωρ
οι, η γιαγιά εν ζιει, σαν σήμερα πρίν 10 χρόνια επέθανεν. Το πόστ έγραψα το τζιαι μετά εκατάλαβα οτι εν "η μέρα της". Το σπίτι υπάρχει, επήα την τελευταίαν φοράν που ήμουν Κύπρον, καλλίτερα να μεν επήεννα. Εγερίμωσεν. Ο κλήρος έππεσεν στον θκείο μου που δυστυχώς επήεν να έβρει την μάναν του, τζιαι τα κοπελλούθκια του εν θωρούν την ανάγκη να το σάσουν...
Ίντα ωραία ανάρτηση Πποστ μου. Το χωρκόν μου εν φραουλοχώριν, τζιαι η μερκά της μάνας μου εν ούλλοι περβολάρηες. Αθθυμούμαι που επηαίνναμεν που ήμουν μιτσής τζιαι ήταν όπως το λαλείς, μιαν μες το καλαθούιν τζιαι μιαν βούκκον. Τζιαι τούτον ίσχυεν για ούλλα, αθασούθκια γλωρά, σύκα, πουρνέλλες. Που να μείνουν μαύρες οι φράουλες τους Ισπανούς.
ReplyDeleteΕν το όνειρο μου να έχω περβολούι με φραουλούες. Υπέροχο ποστ, εγέμωσε με εικόνες!
ReplyDeleteΠολλά όμορφον ποστ. Οι εικόνες τζιαι οι μυρωθκιές που περιγράφεις εφτάσαν δακάτω..
ReplyDeleteΘέλω φράουλες! Ευτυχώς έσσιει λαϊκήν σύντομα :P
Οι λέξεις και οι σκέψεις σου ήταν πολύ φαμίλιαρ σήμερα.
ReplyDeleteαγιά
οι φυτεμένοι ττενεκκέδεν
τα αθάσια που εξούβλαν
τα ξερά σιέρα τα τόσο αλαβρά
...
συγκινήθηκα
πολλά μυρωδάτο και συγκηνητικό το κείμενο σου σήμερα, Ποστ μου αλλά φαίνεται έτσι παθαίνουμε άμαν θυμούμαστε τις γιαγιάδες μας.
ReplyDeleteΕγώ ήβρα σήμερα φράουλες όπως τις περιγράφεις, μιτσές κι ολοκόκκινες, επαίνεψε τες πολλά ο περβολάρης τους και είχε δίκαιο, εν γλυτζές μέλι.
Έτσι να ένει πάντα οι εικόνες που έχεις με τους αγαπημένους σου-άρεσε μου πολλά η παρομοίωση της γιαγιάς σου, έσταζεν αγάπη πολλή.
φιλάκια
μυρωδιά γευσάτης φράουλας.....
ReplyDeleteπάντως το περιστατικό με τον Πιστόλα εσυνέβηκε μου τζι εμένα με τον αντίστοιχο κύριο του χωρίου μου, τον κύριο Μόρνη. Από το good morning προφανώς. Επήα τζαι είπα του έτσι. Εγώ εν το θυμούμαι, θυμούμαι μόνο το περιπαίξιμο μετά. Όξα εν του άλλου, του κύριου "Μαυρή" που είπα έτσι; Πάντως έκαμα το....
Να ζήσεις να θυμάσαι τη γιαγία σου έτσι όμορφα!
μα εν τα ωραίο ποστ έσιει δίκαιον ο ασέρας! μάναμου τις γιαγιάες μας! άσιλλα τζιήνες ηξέραν να μας ταίσουν..
ReplyDeleteshe demon
ReplyDeleteiperoxo post kori post mou. nostalgiko kai oullo xroma kai aistihsis. sxedon mporo na miristo ton dkiosmi mes tin glastra kai na geuto tis fraoules. bravo sou kori koukla
Πρωτων, εχω αρχίσει να καταλαβαίνω άγνωστες λέξεις!
ReplyDeleteΓελασα πολύ με τον Πιστόλα.
Μα τι καλό κοριτσάκι που σουν!
din
εκάλυψεν με ο ACERAS.
ReplyDeleteανισόρροπη
Μάνα μου ρε, πολλά όμορφο ποστ.
ReplyDeleteΠολλά όμορφες εικόνες.
Μα σάμπου τελικά τζείνοι οι τενεκέδες εν οι πιο κατάλληλες γλάστρες;
Ο Πιστόλας πώς αντέδρασε;
Ο Πιστόλας εφόρεν παπούτσια με τα ράμματα; :D
ReplyDeleteΠολλά δυνατή ανάρτηση καγκάροβα ντήαρ! Ούλλον μυρωδάτες αναμνήσεις
Οι φράουλες που έκαμα χυμό το πρωί που τες ορμόνες εμύριζαν τεστοστερόνη. Ειλικρινά αν εβούρουν στους ολυμπιακούς ήταν να με πιάει το ντόπιγκ τεστ.
ReplyDeleteΠοστ φακκάς χαμέ τες διαφημίσεις του ΚΟΤ.
Εξαιρετική φράουλα!
ReplyDeletepost, κάμε πρόταση στα ξαδέρφκια σου να το γοράσεις εσύ το σπίτι
ReplyDeleteΠολλά ωραίο ποστ..οι αναμνήσεις που τες γιαγιάδες μας εν οι καλύτερες.
ReplyDeleteethimises mou th giagia m th makaritisa,oute ekeinh phge sxoleio k me evaze na ths diavazo
ReplyDeleteefhmerida.apo poio xorio eise?
Πολλά ωραίο ποστ, έχεις χάρη με τες περιγραφές σου. Αφού όντως το σπίτι σημαίνει τόσα πολλά για σένα μπορείς να κάμεις τα διαβήματά σου... αν και στην νήσο Κύπρο και να μεν το θέλεις το σπίτι εν το διας γιατί εννα χάσεις που την κληρονομιά τάχα...
ReplyDeleteνα μας γράψεις βιβλίο με τις "Αναμνήσεις της στετές μου της Γιαλλούρας". Γοράζω το
ohhh..very nice post.
ReplyDeleteμάνα μου τες γιαγιάδες..οι αναμνήσεις μας που έχουν να κάμουν με την γιαγιά κ τον παππού εν πάντα πολλά γλυκιές.
Τι όμορφααα! Προσέχει σε η γιαγιάκα απ' ότι φαίνεται φιλενάδα. :)) Τζαι σκέφτου την πρόταση του Κτηνού.
ReplyDeleteΈτυχε τζαι εσκέφτουμουν πρόσφατα μυρωδιές τζαι γεύσεις τζαι εδιερωτήθηκα άραγε η επόμενη γενιά θα τις έσιει τωρά που ούλλοι εγινήκαμε των πόλεων..;
Ρε Πποστ,
ReplyDeleteεψιλοκλαμουρίστικα να παραδεχτώ. όι τόσον για τες φράουλες (που ούτε δαμέ έσιει του χαιρκού), αλλά για τζείνην την εικόναν την τόσον οικείαν, των γιαγιάων μας τζαι των παππούων μας, τζαι των γονιών μας μερικών, που εμεγαλώσαν μες τα χωράφκια, χωρίς να μάθουν γράμματα πολλά, απλοί άνθρωποι ούλλον αγάπην.
Ερυκίνη
Πριντ τζαι πας τον τοίχο μου το ποστ σου. Ειλικρινά, μπράβο.
ReplyDeleteΠελλανίσκω για φράουλες. Σοβαρά τωρά. Και σπάνια πετυχαίνω καλές, με γεύση και χωρίς ορμόνες.
ReplyDeleteΙντά που να φάεις φράουλες που τα Βαλκάνια να δεις!
Άγριες κιόλας, το μέγεθός τους είναι αντιστρόφως ανάλογο της γεύσης και του αρώματός τους.
Ποτζεί κοντά σας δεν έχετε καλές; Οξά εν ψηλά και δεν ευδοκιμούν; Γιατί και στην Κύπρο δυσκολεύεται το φυτό, είναι σχετικά ζέστη.
Γλυκιά ιστορία πάντως.
@all
ReplyDeletethanks guys gia ta kala logia. Oi giagiades en exoun lathos!
Oso gia to spiti ths, megali kouventa... eimai pou tous homo cyprius xwris daneio, tziai en skeftoumai na kamw, an vrethw omws lefta sto sheri, sioura enna to gorasw tziai na to kamw pouppan!
Aurora
eshei kales, kalo, alla Iouni fkainnoun tziai prepei na petyxeis se laiki
Εσυγκίνησες μας!Εμυρίσαν μου φράουλες, τζιαι εν είμαι καν αγκαστρωμένη.Πάω να φάω τωρά στην υγειά σου.
ReplyDelete