Τι να canoo?

Mάλιστα ντήαρ ανάγνωστερ, αυτό πάει να πεί να φτάνεις στα όρια σου.

Εχτές εκάμα 12 χμ κανώ σε πλωτό ποταμό της Κρυοχώρας! Πως σου φένεστε;

Στα πλάισια ακόμα πκιο βαθκιου προσυλητισμού στην αίρεσην επήαμεν για κανώ.

Ο αθρωπος που τα ενοικιάζεν εδωκεν μας 2-3 πληροφορίες ππάσα ππάσα , εννοείται οτι εγώ εν άκουα, γιατί άμμαν έσιει 9 ατόμα σκέφτεσαι οτι κάποιος άλλος εννα ακούσει.

Φέιλ.

Στα κανώ εμπήκαμεν τρείς τρείς. Εγώ πίσω, δηλαδή έπρεπεν να το οδήγω τάχατες... δηλαδή να κλώθω δεξία -δεξίιιιαα είπαμεεεν!- τζιαι αριστερά. Μπροστά έκατσεν ο Βραζιλιάνος που εν 2 μέτρα τζιαι 100 κιλά τζιαι στη μέση η μικροσκοπική Ιταλίδα.

Στην αρχή εφακκούσαμεν γυρούς, εν μου επέρναν να το ισιώσω, μετά εκαταλάβαμεν οτι εβάρεν πολλά ο Βραζιλιάνος τζιαι έκατσεν λλίον πιο πισω για να μου γιουτα να κλώθω. Μετά επιάσαν τα νερά. Κλάσικ Κρυοχώρα, μόλις πάεις να κάμεις κάτι έξω αντακώννουν τα νερά.

Εγίναμεν πουλλούθκια, η Ιταλίδα άρκεψεν να τρέμει που τον φόν της, τζιαι ξέρωντας ότι πιάννουν την πάνικ αττάκς, εξεκίνησα να κάμνω τον καραγκιόζην για να ξιφοηθέι.... εκαταφέρα τα ωσπου να περάσει εναν ποταμόπλοιον τζιαι να ξανασιέσει πάνω της η γέριμη.

Μετά που κάμποσην ώραν εκαταλάβαμεν οτι: 1. εν εξέραμεν πόσα χιλιόμετρα ήταν η «κούρσα» 2. κανένας εν έβαλεν φτίν του υπέυθυνου τζιαι 3. εν έξεραμεν ούτε πόσην ώραν ήταν να μας πάρει.

Βλέπεις η μαθητευόμενη που εκανονισεν το ινσέντιβ εκρυψεν μας την μικρήν λεπτομέρια των 12 χιλιομέτρων.

Τζιαι έτσι εβρέθηκαμεν 1 Βραζιλιάνος, μια Ιταλίδα τζιαι μια Κυπραία –έσιει ανέκδοτα που ξεκινούν έτσι τα γέριμα- για τρελλή βαρκάδα.

Μισόστρατα έπρεπεν να κουβαλήσουμεν τζιαι το κανώ στη ξηρά γιατι είσιεν καταρρακτούιν. Τζιαμε έκαμα μιαν πολλά σημαντικήν ανακάλυψην, που πρόκειται να αλλάξει ριζικά το μεταναστευτικό μου είναι:

Στην  Κρυοχώρα έσιει στρουθούθκια!!!! (αυκά επίσης) τζιαι μετά που 13 χρόνια το έμαθα!

Πέτε μου εσείς οι μερακλίες, εν στρουθούθκια τούτα εννε;

Μετά το κουβαλητόν έκατσα μπροστά να πνάσω λλίον, τζιαι έδωκα το «τιμόνι» του Βραζιλιάνου. Στες 2 ώρες ιδιοτρόπιασα λλίον γιατι εν είχα τσιγάρα (καταραμένο αροξόλ) αλλά αμέσως έφκαλεν ήλιουιν ωράιον τζιαι επέρασεν μου.

Μιαν φάσην που εβρεθήκαμεν δίπλα που εναν που τα άλλα 2 κανώ της αίρεσης είδα την Εβραιπούλλαν λλίον σικκιρτισμένη να παλευκει με το κουπίν της. Βάλλω της μιαν φωνήν „Think about Madonnas arms!“ τζιαι η απάντηση της ήταν «nah, I’d rather stick with Rosie O’Donnel“. Έφυρεν με!

Η Εβράιπουλλά που τον τζιαιρόν που της αφαίρεσα ευλαβικά το μουστακούιν της έγινεν μεγάλον κόζιν!

Εβασανιστηκα, εκοπήκαν τα σιέρκα μου, αλλά άξιζεν το! Η φύση ήταν τέλεια, είσιεν απίστευτην ησυχία, τζιαι γενικά ήταν πανέμορφα. Η φάση επήρεν μας 4 ώρες, καταφέραμεν τα, αν τζιαι εφτάσαμεν τελευταίοι. Βέβαια στα άλλα κανώ είσιεν τουλάχιστον 2 σούπερ γυμνασμένους 25χρονους, τζιαι τούτον εν το ελαφρυντικόν μου. 

Την νύχτα εν εταράσσαν οι κουτάλες μου.

Κατα τα άλλα εξεκίνησεν η αντίστροφη μέτρηση για τη κάθοδο μου προς Νήσο. Μακάρι να κάμει καλόν τζιαιρόν να κάμω τζιαι κανένα βουττίν.

Χάτες καλό, πάω γιατι άρκεψεν να ξισιηλά η μπεσαμέλ των μακαρονιών τζιαι στάσσει μες τον φούρνο.