Η αβάσταχτη ελαφρύτητα των γενεθλίων

Εξίχασα τα γενέθλια του μπλογκ. Το μπλόγκ έκλεισεν πηλέ 2 χρόνια ζωής. Να μου ζήσει.

Τζιαι την αλλήν εφτομάδαν έσιει τζιαι η φυσική μου (αιθέρια) ύπαρξη γενέθλια. Τζιαι πάλε εν έχω καμία διάθεση να το γιορτάσω.

Στο πανεπιστήμιο τα γενέθλια ήταν πολλά μεγάλο ιβέντ. Εκάμναμεν τρελλά παρτυ τζιαι τα γενέθλια ήταν τα χάιλαιτς του εξαμήνου. Μόλις άρκεψα να δουλευκω, τζιαι οι φίλοι άρκεψαν να σκορπίζουνται στους εφτά-βαραβά-πλανή-βιριβί-τες τα γενέθλια εγίναν μπόρινγκ γιαλλουρούδα μου.

Το πιο μεγάλο φλόπ ήταν τα 30χρονα μου. Στα πλαίσια της προσπάθειας να γίνει ενα τρελλό ξεφάντωμα εκανόνισα να πάμε σε ένα λάτιν κλάμπ να σουστούμεν. Οι μισοί εν εμπορούσαν να έρτουν τζιαι εκαταλήξαμεν 6 άτομα, οι 4 εκ των οποίων α) εν ακούν λάτιν τζιαι β) εν χορεύκουν. Ευτύχως είσιεν έρτει η αρφή μου που την νότια Κρυοχώρα τζιαι έσωσεν λλίον την κατάσταση με τα τρελλά της γκρούβ στην πίστα. Δηλάδη οι 2 που εν εβαρέθηκαν την ψυσιήν τους είμαστεν η αρφή μου τζιαι’γω. Σε γενικές γραμμές, ήταν μια οκκέι νύχτα εξόδου αλλά εν ήταν τζιαι σπεκτάκκιουλαρ-γίνουμαι-30-γιουχού.

Πέρσι έκαμα κάτι σπίτι τζιαι ήταν καλά αλλά τίποτε το ιδιαίτερο. Έγινα birthday pooper. Τζιαι φέτος εν έχω ιδέαν πάλε τι να κάμω. Ούλλοι ρωτούν με τι εννα κάμω τζιαι νιώθω πίεσην ότι πρέπει να κάμω κάτι, τζιαι πρέπει ναν τζιαι επιτυχία. Που τες στατιστικές εκατάλαβες ίντα επιτυχία εννα νει ντήαρ ανάγνωστερ.

Τζιαι βαρκούμαι πολλά.

Αλώπως εννα γίνω μάρτυρας του Ιεχωβά να τελλείωννουμεν. Πάω να γυρέψω κάνενα ίνφοσταντ με το θρυλικό περιοδικό «Ξυπνάτε!» τζιαι να μείνω τζιαμέ ώστι να με βαφτίσουν.