Άμαν η γη εν αννοίει...

Τα δικά μου τα ρεζίλια εν πολλά... Αλλά εθκιάλεξα 2 για να τα μοιραστώ μαζί σας, αφού επάσαρεν η αχάπαρη.
1.

Ήτα το 2008 νομίζω. Εδουλευκα σε μιαν, τώρα να δείς, δαμέ το έχω, που εμπου ήταν; Α ναι, στην αίρεση! Εστείλαν με που λαλείς να πάω επιστάτης σε ένα φώτοσιουτ για γνωστόν προϊόν. Φορώ τα σοβαρά μου τζιαι καταφτάνω. Γνωρίζω ούλλον τον κόσμον, τον φωτογράφον, το πρόντακτ μάνατζερ (που ηταν πολλά σέξυμπεήμπ, άλφαμπου κλπ), τον υπευθυνον της διαφημιστικής κλπ, κλπ. Ξεκινά το φώτοσιουτ τζιαι στο διάλειμμα φέρνουν κκέιτερινγκ, sushi!Οκκέι λαλώ, εγλιππάραμεν τα σαντουιτσιουθκια, τωρά μιλάς! Ξεκινώ που λαλεις να στοτσιάζω στα μάκι, τα οποία έβαλλα έναν έναν στο πιάτον μου για να μεν φανεί οτι στοτσιάζω. Ήταν πολλά πετυχημένα πάντως, ήταν κάτι μάκι χτινάτζια που εν εμπόρες να τα βάλεις ούλλο βούκκο, τόσον μεγάλα ήταν.

Τρώμεν που λαλείς, τζιαι μπαίννω μετά σε ενα κόνφερενς ρούμ μαζι με τους κρηέιτιβς για να συζητήσουμεν το σενάριον της διαφήμισης που είσιεν να ακολουθήσει σε κανένα μήνα.

Οι κρηέτιβς δαμέσα, εν κάτι τύποι με το σύνδρομον του πήτερ παν, τάχα πολλά τρέντι, πολλά κούλ, αλλά κατα τα άλλα απαίσιοι, τίγκα στες κόκες που νομίζουν ότι τα ξέρουν ούλλα. Ο ένας ειδικά ήταν αηδίας, επερίπαιζεν τους κρηέτιβς της dove επείδη τάχα εβάλλαν πασιουρτες στην διαφήμιση που εν εθωρκούνταν. Τζιαι ότι τάχα τα ποιόντα τους εν για πασιές. Ο ιδιος ήταν ενας σιοιρος εντωμεταξύ. Ξεκινά το μήτινγκ. Ο βλάκας ειρωνευκεται με, τζιαι οι παρέες του κάμνουν γελούθκια. Μόνον ο πρόντακτ μάνατζερ με υποστηρίζει. Πέρνω το λοιπόν φόρα τζιαι ξεκινώ να τους λαλώ τι πάει λάθος με το σενάριο που εφκάλαν για την διαφήμιση (αν ήταν πορνό είσιεν να’σιει τζιαι έλεος), τζιαι οτι εν ανεπίτρεπτο, εξηγω τους ότι το τάργκετ γκρουπ εν παιδάκια, εν μπορείς να κάμεις διαφήμιση παντές τζιαι διαφημίζεις καπούττους!Ο αηδίας νευριάζει τζιαι επειδή του ελείψαν τα επιχειρήματα τζιαι επείδη αμμεν την δεχτούμεν την διαφήμιση πρέπει να τα κάμει φτού ξανά π’αρκής, άρκεψεν να σύρνει λαλεί κατζίες τζιαι να περιπαίζει την προφορά μου ο γάρος! Μετά που μιαν τρελλή μάχη, που την εκέρδισα τελειώννει το παναϋριν. Οι κρηέτιβς έπρεπεν σε 3 μέρες να στείλουν άλλον σενάριον, του χαϊρκού. Ο πρόντακτ μάνατζερ προσφέρεται να με πάρει στο ξενοδοχείο μου τζιαι στο δρόμο ευχαριστά με για την βοήθειαν μου, ότι τάχα είχα δίκαιο τζιαι μπράβο μου που τους εμπηκα. Εκόρτωσα εγώ, ήταν βλέπεις πολλά σέξυ μπέιμπ τζιαι πρίν να φύω έσκασα του το πιο ακαταμάχητο μου χαμόγελο κόλγκειτ. Μπαιννω στο ξενοδοχείο ξιντύννουμαι τζιαι πάω να νυφτω. Θωρώ την οσιιάν μου στον καθρέυτη τζιαι κάμνω ξανά το ακαταμάχητο χαμόγελο για να δώ ίνταλως μου παέι.... τζιαι τι θωρώ... μες το δόντιν μου το μπροστινό.... εεεεετσι κομμάτιν φύτζιν μάυρονολόμαυρον που εκάλυφκεν ούλλον μου το δόντιν.

Καταραμένα sushi!

2. Το σπίτιν των γονιών μου εν στα ακάμωτα. Δηλαδή ήταν ακάμωτα όταν ακόμα εμίνισκα τζιαμέ. Εχτός που πουλλούθκια τζιαι ζώα εν ακούεις τίποτε, απολυτη ησυχία. Μιαν ημέραν, ήμουν εν ήμουν 16 χρονων (aka the time I was imbarassed of existing and/or the pre-swan era) σαν ετζοιμούμουν ξαφνικά εξύπνησα, ήταν εν ήταν 6 η ώρα το πρωίν, τζιαι άκουσα έξω που το παράθυρον μου πολλές φωνές, φωνές όχλου τζιαι καρκασιαλλίκκιν! Χωρίς καλά καλά να ξυπνήσω εφκήκα τζοιμισμένη με την γαρίλλαν στο μπαλκόνι τζιαι τι να δω; Ενα τεράστιο στάιερ παρκαρισμένο σε απόσταση αναπνοής που το μπαλκόνι μου γεμάτο στρατιώτες. Εννα μου πείς σιγά το πράμαν... μόνον που εγώ εφόρουν την κλασσική διαφημιστική φανέλλαν ύπνου τζιαι πουκάτω, γουέλ, μόνον το βρατζίν μου. Φαντάζεσαι ίντα σφυρκές τζιαι ίντα κκουχχου κκουχχου ευφημισμούς έφαα στα 10 δευτερόλεπτα που εστέκουμουν τζιαι εθώρουν σαν τον χάχαν.  sigh.
Εν των υστέρων έμαθα ότι στο αδιέξοδο που εν μπροστά που το σπίτι μου εν η άρχη στρατιωτικής πορείας,  τάχα για έφοδο στα κατεχόμενα.


* Bonus:
υπάρχει επίσης τζιαι η φορά που επήρα φόρα να βουρήσω προς έναν γνωστόν μου στη Λήδρας τζιαι εκάρφωσα πάνω σε στύλλον, η η φορά που επήα να αππήισω με χάρην έναν στυλλούιν στην μακαρίου τζιαι έφα την χαμέ, ή που επήα για ζινιχόπονο στο νοσκομείο τζιαι εμπουκκάραν 20 φοιτητές της ιατρικής για να με δουν με την κυπριακή τρίχα στη ζάμπα τζιαι το βρακούιν του σενμάικκολ, ή η φορά που σαν επέριμενα μόνη μου κάποιον στο κόστακόφι ελούθηκα ενα χογλαστον καφελάτε που πάνω ως κάτω ή.... I could go on forever!