Nόστος

Έφκαιννα που το Ικεα. Έβρεσιεν, βροχή φτυμμαθκιές, ποτζείνην την Λονδρέζικην.

Το ππάρκινγκ στολισμένον χριστουγεννιάτικα, κόσμος να φέυκει φορτωμένος. Ετζύλισα το αμαξούιν μου ως την στάσην. Στη στάση, μια κυρία, 65-70 χρονών. Περιποιημένη μεν, αλλά εφένετουν κατακομμένη. Εσκέφτηκα ότι μπόρει ναν καθαρίστρια τζιαι να εσχόλαννεν. Είδεν με που εγύρευκα την ώραν του λεωφορείου, τζιαι ερώτησεν με σε σπαστά Κρυοχωρίτικα αν ιξέρω ίντα ώραν έρκεται. Εδυσκολευκετουν με την γλώσσαν, εν επροφέρισκεν τα «h», εκατάλαβα πρέπει ναν Ιταλίδα. Εγυρίσα το Ιταλικά για να την διευκολίνω, μετά που 2 λέξεις εκατάλαβα εν που την Σικελία, αθάνατη χαρακτηριστική διάλεχτος. »Είσαστεν που τη Σικελία α; Πόσα χρόνια έσιετε στην Κρυοχώρα;»

" Έσιει 40 χρόνια που είμαστεν δακάτω μάνα μου. Ήμουν κορούα που ήρτα. Ιντα να κάμουμεν. Εν καλά αλλά επεράσαμεν δύσκολα. Κάθε χρόνον να καρτερούμεν πως εννα πάμεν πίσω. Ακόμα δαμέ είμαστεν."

Ελούθηκεν το κλάμαν, εμάσιετουν να το χώσει, έτριφεν τα μμάθκια της που μες τα γυαλλιά.

Έγω έμεινα πέτρα. Τι να της πω;

«Ιντα να κάμουμεν. Εν δύσκολα. Πολλά δύσκολα κόρη μου» είπεν τζιαι εσκούπισεν την μούττην της.

Εμουρμούρησα της κάτι για την «μοίραν του μετανάστη θκειά, ο καθένας το γραφτόν του, υγείαν να’ χουμεν...»

Είπα της καλά Χριστούγεννα τζιαι έβαλα την κλαμένην μες το λεφορείον.

Τζιαι εγώ κορούα ήρτα θκεια.

Χρονια πολλα ντήαρ ανάγνωστερς