Μπάμπης Στόκερ

Ο στόκερ μου πκιάνει τα ίδια τρένα μαζί μου. Κάθεται πάντα απέναντι μου τζιαι θωρεί με την ώρα που θκιεβάζω, που τρώω το σάντουιτς μου τζιαι γεμώννω λουβίθκια, που φυσω την μούττη μου με χάρη, που χτενίζουμαι γιατί εν επρόλαβα.

Ο ίδιος, εν θκιεβάζει, εν παίζει με το μόπαιλ του, εν τρώει σάντουιτς τζιαι φυσικά εν χτενίζεται. Μόνο θωρεί με.

Αμαν τον δώ κοτσινίζει.

Αμαν κατεβούμεν που το τρένο περπατά που πίσω μου. Μετά χάννεται.

Προχτές το πρωίν επήα που άλλην έξοδον στην πλατφόρμαν για να δώ ναμπον να γίνει, παλε ήρτεν τζιαι ήβρεν με. Είπα του καλημέρα. «Κ-κ-καλημέρα» είπεν τζιαι εκοτσίνησεν.

Στο στραφί πάλε τα ίδια.

Λλίον πριν να κατεβούμεν εστάθηκεν δίπλα μου στην πόρταν. Εχαμογέλασα του λλίον. Εκοτσίνησεν. Μόλις εσταμάτησεν το τρένο είπεν μου «ε-ε-σχολάσαμεν επιτέλους» τζιαι εκοτσίνισεν.
«να-να-να σε δω αύριον... έννε;;;;»  Πάιπάι είπα του εγώ χωρίς να απαντήσω. Θα το παίξω μοιραία!

Η ερώτηση είναι: εν τάττης ο Μπάμπης όξα απλώς μηνίσκει άναυδος με τη σπάνια ομορφιά μου τζιαι το χαριτωμένο τρόπο με τον οποίο κάμνω 12 λεπτά να κλείσω το φερμουαρ του παλτού μου που εχάλασεν;


Disclaimer: this is an automatically generated post. The blog ower is now probably sitting in an office with no blogger access.