Άσιλα Φρουτοπία!

Γιατί τζιαι που λαλείς ανάγνωστερ ούλλον τζια έπκιαννεν το μματιν κάτι Πικους Απίκους ποτζει στης Πρασινάδας άλλα εν επολλοσυγκεντρώθηκα. Μέτα σαν γνήσια Κυπραία άκουσα ντεντ λάιν τζιαι εβούρησα να γράφτω, όπως το μωρόν που λαλεί «γιαγιά θέλω τζιαι εγώ κλημακτήριο!..... τι είναι κλημακτήριο;;;»

Άνταν τζιαι έστειλεν μου τα μαντάτα η πούλλα η Πρασινάδα άνοιξεν η καρκιά μου φύλλον φύλλον! Όπας λαλω, δαμέ είμαστεν! Φρουτοπία με τα όλα της! Έππεσεν μου το πκιο φρούτον της συνοπαρτζιάς, η σύντεκνη μου η Καϊσουδα!

Ερώτησα την τζιαι επολοήθειν δεόντως. Αν νομίζεις όμως πως εννα μείνω πουκάτω κάμνεις λάθος. Θα βάλω τζιαι εγώ την μουστάρδαν μου! Τα μπλε δικά μου!

Τούντο όνομαν πόθθεν φκαίννει;

 Μα που το Καϊσί το φρούτο! Εν έχουν λάθος τα καϊσιά. (τζαι εγώ μαζί :-Ρ :-Ρ :-Ρ)

 Ου άτε ρε Καϊσιν, έθελα παραπάνω πληροφορίες δαμέ. Ασπούμεν εγω θα ελάλουν ότι σε λαλούν Καϊσιν επειδή είσαι Κυπραία, γλυτζιά (άαααατς) τζιαι σπάνια! Τι εννοείς το καϊσίν εννεν σπάνιον; Επειδή εν γεμάτον το Επισκοπκιόν τζιαι τα Ψημολόφου; Λανθάνεσαι! Το καϊσιν εν σπάνιον επείδη το έσιει σε πολλά λλίες χώρες. Έννεν πελλάρες που λαλώ, εσατάνωσες το με το χρυσόμηλον που εν άλλον φρούτον.

Το Καϊσιν που λαλείς, εν σπάνιον επειδή εν πολλά ντελικάτον φρουτούιν. Εμφανίζεται στην έμπαν του καλοτζιαιρκού, ψήννεται πας το δεντρόν σε θέμαν ημερών τζιαι όσπου να το απολάυσεις εξαφάνιζεται, μόλις μπουσιν οι πυράες!

Στα αράπικα λαλούν το mish-mish τζιαι άμαν ενας Αράπης θέλει να πεί «την κότσιηνη Πέφτην» δηλάδη άμμαν κάτι εν σχετικά απίθανον να γινει, λαλεί fil mish-mish, «μες το καϊσίν» δηλάδη, επειδή ακριβώς το καϊσιν μπαίννει στην ζώην μας κάθε καλοτζιαίριν για 2-3 εφτομάες τζιαι μετά χάννεται! Είες!

Δηλαδή είσαι ενα σπάνιο, ντελικάτο, περιζητιτο τζιαι γλυτζιήν φρούτο με κοκκόνα!

Ποιόν μπλόγκερ θα έθελες να γνωρίσεις που κοντά; (που εν τον εγνώρισες πηλέ σιόρ, μα εννα σου τα κάμω ούλλα κουτζιά καθαρισμένα;)

 Την Postbabylon! Η κορού εν φυρμός!

 Περίττον να σου πω ότι δαμέ έκαμες με δέντρον της ερήμου και του Παραλιακού Λάρνακος έννε;

 *στο μπακραουντ παίζει η εισαγωγή του νεβαγκοναντανζαγκεν

Θέλεις να πεις εν κολώννεις να κάμεις κοπελλούθκια;

 Αν κολώννω λαλει? ΑΝ ΚΩΛΩΝΝΩ ΛΑΛΕΙ! Σhιέζουμαι με πάνω μου, κλάνω μέντες, θωρώ το Χριστό χίπη, σηκώνουνται οι τρίχες μου ίσια πάνω,  πιάνει με το ριόν λαλώ σου! Θεωρώ το πολλά μεγάλη ευθύνη.  Άσε που δεν ήμουν ποττέ ο τύπος που χαριεντίζεται ή ενθουσιάζεται με τα μωρά. Αν έχεις κάττο/σκύλο τζαι μωρό εννα κάμω παραπάνω χαρούες του κάττου/σκύλου παρά του μωρού. (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εν θέλω μωρά α!) Απλώς το θέμα «μωρό» θωρώ το ως ευθύνη τζαι όι ως ροζ/μπλέ συννεφάκια τζαι πελλάρες.

 Να σου πω τούτον ερώτησα το επειδη εφάνταστηκα ενναν επίκαιρον με χτησίματα τζιαι παντρειές. Ναι κόρη, τζιαι εγώ έτσι το θωρώ!

5 πράματα που αγαπάς στην Κύπρο τζιαι 5 που σου φακκούν κέντρο/πκιάννει σε το ζίλικουρτιν

 Λοβ

1) Είμαι (τζαι) Κυπραία. Μπορεί να είμαι από μεικτό γάμο αλλά εν δαμέ που εμεγάλωσα όπως ούλλοι. Τζαι εν ο τόπος μου. Τζαι τον τόπο σου, όσα τζαι να σου φακκούν πάνω του, πάλε αγαπάς τον.

 2) Λατρρρρρρρεύω τα Κυπριακά.

 Γιέα!

3) Το φαΐ. Ιταλική/Γαλλική κουζίνα ιμίσh. Πφφφφφ! Θεωρώ ότι η λούντζα η καπνιστή διά μες τα φκιά του οποιουδήποτε προσούτου πχ. Τζαι γενικά ούλλα τα κυπριακά φαγητά, χαλλούμι, τραχανά, σιουσιουκον, σιεφταλιά, κλέφτικο, σούβλα, γλυκά του κουταλιου, όλα.

 Ναι, ναι… I like what you’ve done here....

4) Τες απσολούτλι χιλάριους οικογενειακές συνευρέσεις κάθε είδους. Ενεσhει οικογένεια στην Κύπρο που να μεν έχει τους απόλυτα γραφικούς και απολαυστικούς χαρακτήρες που τόσο αγαπούμε να περιπαίζουμε. Η ζωή μας εν πολλά πιο ενδιαφέρουσα χάρις αυτών.

 (Επέθημησα την Θείαν μου που κλάνει σε κάθε τραπέζιν!)

5) Τες μικρές αποστάσεις. Σίριουσλι, δεν έχει λάθος το να μπορείς, σε όποιο σημείο της Κύπρου και να βρίσκεσαι, μέσα σε 20 λεπτά να βρεθείς είτε στη θάλασσα είτε στο βουνό αναλόγως των ορέξεών σου.  

 Τούτον εν θέμαν ναι. Τραβώ 3 ώρες την ημέραν μες τα τρένα

Ίχλιχλι

1)      Το ότι κακομαθαίνουμε τα «μωρά» μας. Όι έθθα πάθει ψυχολογικά το βλαμμένο σου άμαν φάει κανένα πατσούιν πας το σhερούιν ή καμιά τιμωρία. Πόσοι από εσάς έτυχε να φάτε πατσούι ή τιμωρία? Ετραυματιστήκετε ανεπανόρθωτα ψυχολογικά?  Ό,τι τζαι να εκατάφερε η γενιά των γονιών μας να κάμει, οι κακομαθημένοι απόγονοί τους έννα τα φαν ούλλα.

 Αμμάναμου φούσκους που έσιει να φάει το Καϊσιν-μιτσίν!

2) Το κόμπλεξ μας. Που τη μια να νομίζουμεν ότι είμαστεν οι καλύτεροι, ο ομφαλός της γης κτλ και από την άλλη να έχουμεν ένα τεράστιο μα τεράστιο κόμπλεξ (κατωτερότητας ίσως?) πως  η κυπριακή γλώσσα, παράδοση, έθιμα κτλ είναι «χωρκάτικα» τζαι σνομπάρουμεν τα τζαι σνομπάρουμεν τζαι όποιον νομίζουμε εν «χωρκάτος» που βασικά νομίζουμε εν ούλλοι οι άλλοι εκτός από εμάς.

Τζαι το ότι νομίζουμεν ότι ούλλος ο κόσμος άλλην έννοια δεν έχει από το να ασχολείται μαζί μας. Ριλάξ πήπολ. Πάρτε το πράμα πιο χαλαρά, χορέψετε τζαι λίο άμαν φκαίνετε έξω, μεν νομίζεται ότι για να ξιμουττησετε από το σπίτι πρέπει να είστε σασμένοι στην τρίχα κτλ κτλ.  

 Πέ τα φρούτον, πε τα!

3) Το λαλλαρότζαιρο. ΔΕΝ. ΜΠΟΡΩ. ΤΗΝ. ΠΥΡΑ!

 Α φιλενάς, κάτσε σε νεβερεντιν φθινόπωρον τζιαι ξαναμιλούμεν! Είμαι σίουρη ότι αν ήταν Δεκέβρης τωρά είσιειν να λαλείς «αγάπω τα καλοτζιαίρκα της Νήσου μας»

4) Το ότι λειτουργούμε πολλά ατομικιστικά και δε βλέπουμε το συλλογικό συμφέρον. Για την πούγκα μας πουλούμεν τζαι τη μάνα μας άμα λάχει. Οι μόνοι που δείχνουν να είναι κάπως εξαίρεση, τζαι έχουν όνομα ότι εν τοπικιστές εν οι Παραλιμνίτες τζαι οι Αθηενήτες. Υποστηρίζουν ρε κουμπάρε ο ένας τον άλλο πολλά. Για να πουλήσεις μες το Παραλίμνι, πχ, πρέπει να έχεις πλασιέ Παραλιμνίτη. Αν το επεκτείναμε αυτό βάζοντας όλη την Κύπρο μέσα ήταν να πάμε πολλά μπροστά. Μιμηθείτε τζαι λίον τους Εβραίους σιόρ!

 Άηστα αστέια, εν το έξερα τούτον με του Παραλιμνάητς τζιαι τους Αθήενάιτς! Πολλά ενδιαφέρον. Θέλω ποστ εκτενέστερο!

5) Η έλλειψη πρασίνου. Τζαι μεν ακούσω κανέναν να σαλαβατά για δήμους και αρχές γιατί το πρόβλημα ξεκινά που τον κάθε έναν που μας. Πόσες φορές ακούσετε τη φράση «να κάμουμεν ένα τσιμέντο/πλακώστροτο στην πίσω αυλή να καθαρίσει ο τόπος»? Ή ασπούμεν εγώ μπροστά από το σπίτι έχω δύο φυλλοβόλα δέντρα. «μα έν σου κάμνουν ξιμαρισhiα?» ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΙΜΑΡΙΣΙΑ!!! Ή για τα δεντρα που εν κάτω στη Λευκωσία, τζίνα που κάμνουν μια σκια πασhιά-πασhιά, αλλά ρίχνουν κάτι μικρούς καρπούς έτσι εποχή «Ούφφου, ξιμαρίζουν το αυτοκίνητο μου, μα γιατί εν τα κόφκουν σιόρ τζαι αφήννουν τα τζαι κάμνουν ξιμαρισhιές?» Ξιμαρισhια είσαι εσύ τζαι το αυτοκίνητο σου άσχετε! Τα δέντρα ΔΕΝ νοούνται ξιμαρισhια!

 Χα! Αλόπως έχουμεν το ούλλοι οι Κυπράια να εξτασιαζούμαστεν με το πρασίνο. Ακόμα τζι’εγψ που το θωρώ ο ρεγκιουλαρ μπέησις σκέφτουμαι σχεδόν κάθε μέρα «Ααααναϊα μου Πράσινο!!!!»

(Βάλλω σου attachment με φωτό από φύλλα πεσμένα χαμέ, για να έχουμεν τζαι visual ντοκουμέντα.)

Έτες δάμε τζιαι τες φώτο του φρούτου!

Επειδή τυχαίως γνωρίζομεν τζιαι το κατιτίς για λλόου σου, αφού σε θκιεβάζουμεν, πέ μου, η μάνα σου ετραβησεν ρατσισμόν που ήρτεν Κύπρον; Εσύ;

 

Η μάνα μου, παρ’ όλο που ήρτεν Κύπρο προ της πτώσης του κουμουνισμού, ναι. Έθθα πω τα βαριά πράματα γιατί από τα μικρά νομίζω καταλάβει κάποιος πιο πολλά.

Παράδειγμα κουβέντες από την οικογένεια του παπά του στιλ «αν έπαιρνε Κυπραία ήταν να έσhει τζαι το σπίτι της, επήρεν την με το βρατζίν της κτλ (ασπούμεν WTF? παντές τζαι εν ήταν τζείνος ο πρόσφυγας ο ξεριζωμένος τζαι τζείνη η κοπέλα που παράτησε μια -τότε- καθόλα οργανωμένη χώρα με χίλιες κοινωνικές παροχές, για να τον ακολουθήσει σε μια φτωχιά πολεμοκαμένη χώρα)

Μετά, ήταν κάποιοι που νομίζαν ότι εν που τούτες που «ήρταν τζαι πιάνουν τους αντράες μας» ή ότι «ήρθε δαμέ επειδή επείναν».

Ή μια φορά που ήταν σε διακοπές με κάτι φίλες της τζαι από το από πάνω διαμέρισμα ένα βλαμμένο παιδάκι έσυρνε πράματα στην παρέα της μαμάς και στο τέλος άρχισε και να φτύνει. Και να του κάμνουν παρατήρηση με το καλό τζαι να μεν ακούει, τζαι ούτε οι κυράτσες που ήταν μαζί του να το συνάξουν. Επαίζαν πελλόν.  Ε και άμαν η υπομονή της μάμας εξαντλήθηκε, εφώναξεν τους «καλά εν τον θωρείτε ότι συμπεριφέρεται σαν γάιδαρος?» Τζαι γυρίζει μια τζαι λαλεί τους «άμαν έν σας αρέσκει δαμέ, να πάτε ‘που τζιαμέ που ήρτατε».

Εγώ?  Έτυχε μου φορές να είμαι σε παρέα τζαι να εκφραστεί κάποιος που δε με ξέρει ρατσιστικά για τους ανθρώπους που είναι από το πρώην σιδηρούν παραπέτασμα. Τζαί όταν του πω «η καϊσομαμά εν από εκεί» να ντραπεί τζαι να αρκέψει τα «μα εγώ έντζαι… εν άλλο που εννοούσα…»  τζαι να κλώθεται. Κομπλεξικοί μάνα μου.

Ή να ακούσω σχόλια του στυλ «έννα μεν μείνει καθαρή κυπριακή οικογένεια πιον» Σίριουσλι? Ρε άμαν τσιεκκάρεις τη ράτσα σου έννα δεις ότι εσμείχτηκε που εκατό πάντες με όποιον έτυχε να περάσει ως κατακτητής ή όι και όχι μόνον τζαι έννα μιλήσεις για καθαρότητα τζιόλας.

 Ατε τωρά. Επκιαν με τα δίκα μου τα ίχλιχλι με τούντες κουβέντες. Τζιαι το σιερόττερον εν ότι εν με εκπλήσσει τίποτε. Η μανάες του κζλομιτση που έφτυννες αξίζουν μιαν ρέχχα ΤΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ-πκιάε-ποτζεί-ΟΟΟΟΟΟΟΣΗΗΗΗΗ!

Φακ ρέησιστς μαν!