Horse shit OR Break up - the sequel

the picture is courtesy of the unknown apparos of Cuba

Επεράσαν 2 μήνες που τον τζιαιρόν που είπα να δωκω του Σιαολή ακόμα μιαν ευκαιρίαν.

Η αλήθκεια υποσχέθηκεν μου πολλά πράματα. Οτι μου έλειπεν στη σχέση βασικά. Τζιαι γω εκαηλισα του. Εν εμπορούσα να τον θωρω να πονεί. ¨Εχω τζιαι λλίον τον συνδρομο της Μήτερας Τερέζας, αμπα τζιαι προκαλέσω πονον κανενου, εννα με κάμουν τεττε!

Μετά που 2 ευτομάδες εψιλοψιλλιάστηκα το, οτι αλλον μας εδείξαν, τζιαι αλλον μας εμπηξαν. Άλλε ειπα να πομείνω. Να δώκω την ευκαιριαν που υποσχέθηκα. Τζιαι τα πράματα εν εσαζαν. Έννα μου πεις, επερίμενα πολλά, αλλα αφου μου τα έταξεν, να μεν τα περιμένω τα γέριμα;

Σιγά σιγά επερνουσαν οι μερες τζιαι πκιο σκατα εγίνουνταν τα πράματα. Δήλαδη ίντα σκατά, ετο εγίνουνταν οπως ήταν πρίν. Απάθεια, πλεηστεισιον τζιαι η ψιλή. (Οι εγώ, η πράσινη.)  Εν τζιαι εχω τζιαι πρόβλημαν με την συγκεκρίμενη ουσίαν. Αμμα λαχει αρεσκει μου τζιαι μένα. ¨Αλλα οι τζιαι καθε μερα. Τζιαι επειδη ο ιδιος έπεισεν με οτι εν η ψιλη  (οι εγω, η πρασινη) που τον έκαμνεν αναισθητον τζιαι οτι εν τζεινη που φταίει για τα προβλήματα μας επειστηκα τζιαι γω, οτι μονο διχα της εννα ευτυχισουμεν. Τζιαι άμμαν εξανααρκεψεν, εγω εμουρμουρουν. Εν τελει εν τζιαι εν τζεινη. Εν ο χαραχτήρας του αλόπως.. Τζιαι εν εκυαρισκα να το πω τζιαι κανενού. Εν έθελα να είμαι ποντζιεντες κλαμένες που πάντα καλαιουνται για την ίδιαν κατάσταση αλλά παν πισω. ¨Ασε που ουλλοι ανεξεραιτως εννα μου ελαλούσαν „Ειπα σου το εγω“ με εντατικόν σουσμαν κκελλές. Που τη Μεγαλομήτωρ, ως την αρφήν μου τζιαι τες στενές μου φίλες.

Έθελα να του δωκω μιαν ευκαιρίαν. Να λαλούμεν τζιαι την αλήθκειαν, ελπιζα οτι εισιεν να πετυχει τζιαι εν ήταν βρεθώ μόνη μου τζιαι φτου ξανάπαρκης. Να χάσω παλε τόσα χρόνια ενω θα έθελα πραγματικά τωρα να είμαι στη φασην που επενδυουμεν στο μέλλον, ατε τζιαι κανενα μωρουιν αμαν λαχει τζιαι ξερω γω. Οτι τον αγαπώ, αγαπώ τον. Άλλα εν παιρνω καλά, εν είμαι ευτυχίσμενη στη σχεσην. Άσε που εν τζιαι πίκρης. Νευριάζει τζιαι ορίεται με το παραμίκρον οποτε νοου τσιανς να μιλισεις τζιαι να φτασεις τζιαι σε κανέναν πόρισμαν. Τζιαι φακκα τζιαι κουβέντες που πονουν πολλά. Μειώννει τον άλλον. Έγω εν κρατω κατζιες, γενικά. Ειμαι ποτζεινες που εν μπορουν να τσακωνουνται που χρειαζουνται αρμονία στη ζωην τους. Τζιαι είμαι τζιαι τζεινη που πάντα επιχειρει να μερωσει. Αλλα η παμπουλα έσπασεν.

¨Εκοψα τζιαι μόνη μου δαμέσα. ¨Ενας ενας οι φιλοι εφύαν, εσκορπιστικάν στες 7 γωνιές του κόσμου, ο καθένας να κάμει την ζωήν του. Τούτη η πόλη εν πόλη τρανσιτ φενεται. Τήν αλλη φοράν εφυα που σπίτιν τζιαι εκοττιθικα της φίλης Λουκρητιας. Ομως τώρα απεδημισεν εις νότον, ωστε να ξισιειμόνιασει τζιαι ένας θεός ξέρει ποτε εννα ρτει πισω. Όποτε εν ιμπορω να φυω που σπίτιν. Οι άλλοι οι φίλοι εννεν φίλοι να παεις να τους κοττιθεις. Έγω ελαγκοδέρνουμουν εναν μήνα παστον κανάπεν της φιλενάδας. (Φιλενάδα ξερεις ποσο σε αγαπώ τζιαι σε εκτιμώ αλλα ο καναπές εν σπασμενος, εν καμνει για υπνον:-).) Άλλα εν η σειρα του να φυει. Τζεινος εσιει τζιαι οικογένειν δαμέ, τζιαι φιλους παιδικους τζιαι ουλλα. Εν εγω που είμαι καλαμιά στον κάμπον. Άλλα η Μητέρα Τερέζα μέσα μου εν με αφήνει να του πω φυε. Για να μεν ταλαιπωρηθει. Λυπουμε τον|μας τζιολας. Ασε, ντιαρ αναγνωστερ το μοιρολατρίκον δίνει και παιρνει τουντες μέρες.

Τώρα ειμαστεν σε φάση σιγής. Εχώριστικαμεν ο καθένας σε ενα δωμάτιον τζιαι αγνοουμεν ο ένας τον άλλον. Πιάννει με το παραπονον τα ευλοημένα. Ιντα με εξεσηκωσεν να ρτω πισω αφου έξερεν οτι εν μουσκουρουθκια που μου ελάλεν;  

Αλωπως εννα καμω κανένα φαι να μου περασει. Εχω έναν τονο σωστον (ψαριν τόνο μαιντ γιου, οι μονάδαν μέτρησης) μες το ψυγειο, εγόρασαν τον εχτές πριν την καταιγίδαν. Να τον κάμω τζιαι να τον φάω μόνη μου.*sigh

Ουφφου. Άτε εκλαυτηκα πάλε. Ντιαρ αναγνωστερ εκαμα σε συναισθηματικόν τάσπιν σήμερα. Υποσχομαι να επανορθωσω με χαζοχαρουμενο ποστ μόλις περασει η μπόρα.