Απππάρα, μάνα μου!

Που ήμουν 6 χρονών έγραψεν με η μεγαλομήτωρ μου σ’ένα γυμναστήριο, για να κάμνω ολυμπιακή γυμναστική. Άντεξα τζιαμαί 7 χρόνια, μετά εμπήκα στην εφηβεία, εψευτοέκαμα βυζούθκια τζιαι εν έθελα άλλον να φορώ κορμάκιν, γι’αυτόν εν έθελα να πηαίννω. Επήρεν μου κάτι μήνες να τα καταφέρω να σταματήσω αλλά μετά που μιαν περίοδον που επαιζα την αδιάθετην κάθε εφτομάν για να μεν παω, εκατάφερα να πείσω τη μεγαλομήτωρ να με αφήκει να τα παρετήσω.


«Νους υγιής εν σώματι υγειές αγάπη μου», Ή τζιαι: «Η γυμναστική εν υγεία, πόννα μεγαλώσεις έννα με ευχαριστάς πόννα ‘σαι παστούα με ωραίο σώμα! Ως τότε ήμουν ένα μωρόν κανονικό στο ύψος. Λλίον μίντζισσα, αλλά κατά τ’ άλλα κανονική. Μετά που επαρέτησα, έγινεν ο χαττάς... ήταν η τιμωρία μου, έτσι ενόμιζα, επειδή επαρέτησα τη γυμναστική. Μέσα σε ένα καλοτζιαίριν εψήλωσα 15 πόντους. Επία πίσω στο σχολείο, 3η γυμνασίου τότε τζιαι η καθηγητές εν το επίστευκαν. «Μάνα μου μα τραβούν σε;».

Τhat was the end of life as I knew it. Επήαιννα τζ’έν επήαιννα. Εν έλεγχα το κορμίν μου, εστραμπούλουν τους αστραγάλους μου συνέχειαν, τζιαι άρκεψα να είμαι που τα πιο ψηλά μωρά.

Τζιαι ήρτεν ο τζιαιρός της παρέλασης... Ώντας λοιπόν που τες πιο ψηλές, έθελεν η γυμνάστρια να με βάλει στη παρέλαση, τζιαι μάλιστα είσιεν τζιαι το όραμαν να με βάλει διμοιρίτην στες κορούες. Πιττίν ταμάμ. Η δική σου εν εμπορούσεν να συγχρονίσει με σιέρκα, με πόθκια. Ήταν φυσικά αδύνατον, no can do. Έγινα ρεζίλι, έθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, σε τζείνη την τρυφερήν ηλικία που αντρέπεσαι για ούλλα...

Αλλάν εν έμεινεν ως τζιαμαί... Εσυνέχισα να ψηλώνω παντές τζιαι εδιούσαν μου ορμόνες τζιαι ως τη 2α λυκείου ήμουν 1.78 τζιαι η ψηλή του σχολείου. HORROR!! Στο διάλειμμαν έτρωα το σάντουιτς μου σιυφτή για να μεν ιξεχωρίζω που τε φίλες μου... Στα γκομενικά επεριορίζουμου σε θκιο τρεις της ομάδας του μπασκετ τζιαι του βόλλεϋ τζιαι άρκεψα να μεν χάννω ματς του μπάσκετ του αποελ. Πκιον ήμουν η «ψηλή» τζιαι ήταν να μείνω τζείνη για πάντα. Ευτυχώς σιγά σιγά άρκεψα να συντονίζω νάκκον το σώμαν μου, εσφίξαν τζιαι οι αρθρώσεις τζιαι επαρέτησα να στραμπουλώ τους αστραγάλους μου κάθε τρεις τζιαι λλίον (μπερδεway εν πρησμένοι ακόμα). Εμπήκα τζιαι στη παρέλασην του λυκείου. Διμοιρίτης, εννοείται.

Ως το σωτήριον έτος του 1997 ήμουν 1.80. Όποιος έρκετουν να μου μιλήσει επεριορίζετουν στες εξής ατάκες

1. Μα πόσον ύψος είσαιαιαιαιαιαι;
2. Παίζεις μπάσκετ;
3. Παίζεις βόλλεϋ;
4. Ίντα τζιαιρόν έσιει τζειπάνω;
5. Ινναμπου σε ταΐζουν;
Νομίζω εγώ εξεκίνησα την μόδαν με τα παντελόνια 7\8 στην Κύπρο. Εκαρτέρουν την αρφήν μου να’ρτει που την Κρυοχώρα να μου φέρει κανένα παντελόνι μακρύ.

Το Κοκούιν, ο λαχειοπώλης της Λήδρας,που εν στημένος μπροστά που το μαχαζίν τους πούρους, ναι τζείνος ο μίντζης,1.45, ο ξιδόντης ο μασσός που ταττεύκει, γνωστή προσωπικότης της Λευκωσίας, μιαν ημέραν που επέρνουν που μπροστά του είπε μου την εξής ατάκα:
Ρα Πθηληηηηηηηηη!!!! Εγ***μιθα τζιαι πιο πθηλή θουουουουου!!!!!

Τζείνη η ατάκα εχαράκωσεν με. Εσταμάτησα να περνώ που το άγαλμαν γιατί εφωνάζαν μου οι ταξιτζίες «Απππάρα, μάνα μου», «Σσιο αππάρα μου», «Ρα καγκααρααααα!», «Μάσιαλλα σου!» «Εν ιζαλίζεσαι τζει πάνω», τζιαι εχλιμίντριζαν. Ο Πιριπίτσης μια φοράν είπεν μου: «Εν έσιεις ανάγκην σιόνα μου, έλα σου κάμω ένα σάντουιτς ούλο μαγιονέζαν». Μάλλον τούτον εν είσιεν να κάμει με το ύψος, αλλά τζιαι τούτον εχαράκωσεν με.

Ετέλιωσα το σχολείον τζιαι ήρτα στη Κρυοχώραν για σπουδές. Ώχχω μάνα μου! Παντελόνια μακριά, ατέλειωτα! Παπούτσια σάιζ 41 τζιαι ούλλοι κάγκαροι. Ήταν να μεν γυρίσει ο τροχός. Eυτυχώς εσταμάτησα τζιαι να ψηλώνω. Αλλά έμεινα στην Κρυοχώρα για να ‘μai πάντα μέσα!