H κίτρινη γραμμή

Οι Κρυοχωρίτες εν πολλλα νομοταγείς πολίτες.Θέλουν να υπάρχει νόμος τζιαι τάξη. Στα αεροδρόμια του κόσμου ξεχωρίζεις τους που το μίλιν. Εν τζεινοι που κάμνουν σερές, ακόμα τζιαι σε τοπους που η υποδομή εννεν καμουμενη για να στεκεσαι σειράν. Οπως το παλιον πλέον αεροδρόμιον Λαρνακας, στα γκειτς. Εκάμναν γραμμές σκουλουκουθκια γυρών που τες καρέκλες. Εν τσεκκαρίσμενον τουτον, που πρωτον σιεριν, γιατι γιουαρς τρουλι εδουλεψεν στον αεροβρωμιον Λαρνακας εναν φεγγαριν. Εν λαλώ τίποτε τουτον εν καλον.

Το κάκον ομως, ενει ότι εννεν καθόλου ευελικτοι. Μόλις τους ερτει εναν εξωτερικον κρούσμαν, που τους λαλεί κάμεν μιαν μικρη αλλάγην στην στην διαδικάσιαν που κάμνεις καθε μέρα, πκιάνει τους εναν είδος Πάρκινσον. Ξεκινούν να σουζουν την κκελλέν τους δεξια αριστερά τζιαι να λαλουν ναιν ναιν. Για να καταλάβεις ντιαρ αναγνωστερ: „Συγνωμην μήπως εσιετε την καλοσυνη να μεν μου βάλετε μαγιονέζαν στο σαντουιτς;“ τζιαμαι ξεκινα το σούσμαν „Ναιν, ναιν εν γίνεται το σαντουιτς ετσι ενι“. „Συγνωμη, μπορειτε σας παρακαλώ να μου φκαλετε ενα φοτοκκοπι της άδειας παραμόνης“  „Ναιν, ναιν, εν γίνεται πρεπει να πάτε να τραβήσετε πάλε αριθμουιν τζια να ξανάρτετε“. „Μα αφου κρατάτε την αδειαν τζιαι δίπλα σας εν η φωτοτυπικη, εν μπορείτε να μου φκάλετε;“ „Ναιν, ναιν“ με σουσμαν κκελες δεξια αριστερα, „εν γίνεται“.

Για να μεν τους πιάννει το Ππαρκισον, εδημιουργήσαν την λεγόμενην κίτρινη γράμμην. Πολλα πιο αυστηρή που την πρασινη που εχουμεν εμεις. Βρίσκεις την παντού. Στην τράπεζαν, στο δήμόσιον, στο σταθμόν του τρένου, σε γήπεδα. Εν παντα περίπου εναν αναμίση μέτρον που το ταμειον, κκαουντερ γουοτεβερ τζιαι πρεπει να καρτερας πίσω της ωστη να ρτει η σείρα σου. Φεαρ ιναφ. Μεν γέλαστεις όμως να την πατήσεις, α! Κατισιη σου! Ολοισια ξεκινά το Παρκινσον τζιαι το σιέσιμον! Αχτουνγκ, Αχτουνγκ πατατε τον καλλον μου, (την γραμμην δατ ιζ).

Εν θα ξιάσω μιαν φοράν που ήμουν στο αερόδρομιo, επέτουν για Ανδαλουσιαν, ήταν να κάτσω μήναν και, στην Κρυοχώραν εβρεσιεν τζιαι εμέναν επερίμεναν με 30 βαθμοι τζιαι απέραντες παραλίες του Ατλαντικου!!!  Περνω στον έλεγχο διαβατηρίων τζιαι περιμένω την σειράν μου στην κιτρινη γραμμή, υπομονετική τζιαι γελαστη, εσιέρουμουν, σε λλίες ωρες θα ήμουν παραλία. Μπρστά μου ήταν μια αλλη, επέριμενα φρόνιμη φρόνιμη να τελείωσει για να πάω. Αλλα εγω, η αφηρημένη αλλοδαπή, εστέκουμουν πάνω στη γραμμή, το παπουτσιν μου επάταν την. Αμμάναμου καισιην. Έρκεται η σειρά μου τζιαι ο αστυνομικός θώρει με με εναν ύφος αμμαναμου μανα μου ιντα μπον να σου καμω τωρά. Άρπασσει μου το διαβατήριον πολλά αποτομα, θώρεί με μισισμένα τζιαι βάλλει μου μιαν παουρκάν:

"!!!!!!!!!!Bότ του γιου σσινκ φγομ ζε γιέλλο λάιν πιχάάάηντ γιουουου?????"

Ούλλοι εδικλισαν πάνω μου.

Εγώ έσβησα, Έμεινα τζιαι εθώρουν τον με το στόμαν ανοιχτόν σαν τον μάππουρον.

"Ζε γιελλοοοοο λάάάάάάιν, ΠΙΧΑΑΑΑΙΝΤ γιουουουουου!!!!"

Σπιτσλες εγώ. Επροσβάλτηκα. Εν δύνατον λαλώ να με εννοει εμέναν αφου εν εκουντησα τα γιεριμα, επερίμενα την σειραν μου υπομονετικά, εχαμογέλασα ευγένικα.

Στο μεταξύν μετροφυλλα το διαβατήτιον μου που ήταν τίγκα στες βίζες της Κρυοχώρας. Τζιαι λαλει μου στα Κρυοχωρίτικα

„Θωρω κατλάβεις  τζιαι Κρυοχωριτικα“ με υφος ειρωνικόν σε στύλ „ιστε ποηλε πωσσουφενεσται η μουζουρού.“

Δικλω πάνω τζιαι λαλω του ήρεμα τζιαι χαμογελαστά:

„Κατάλαβω τζιαι αγγλικα, αλλά μόνον αμμαν τα μίλουν καλά τζιαι αμμαν εν ευγενικοί.“

Shlaaaaaang!

Έβαλεν μου την σταμπαν τζιαι έφυα, με γελουιν πουκάτω πουκατω.