Ανάρτηση που το μέλλον μιας κόρης

Εθκιέβασα το πόστ της αχάπαρης με θέμα την μάναν της τζιαι ένα πιο παλιό πόστ της Ωραίας Ελένης. Ηρτεν γάντιν η ανάρτηση, αφού είχα την μεγαλομήτωρ για μικρή γιετ εντατικήν επίσκεψην στην Κρυοχώρα.

Ειμαστεν μωρά τζιαι λατρεύουμεν τους γονιούς μας, εν το παράδειγμαν μας, εν παντοδύναμοι, εν τόσον ικανοί τζιαι τόσον τέλειοι στα μμάθκια μας. Εμείς σαν μωρά ξεκινούμεν πολλές που τες σκέψεις μας με το «ποννα μεγαλώσω». Τζιαι έρκεται μια ώρα που άξιππα εκαταλάβαμεν ότι εμεγαλώσαμεν πηλέ! Αη αμ ιν δε φιουτσιαρ ες γουι σπηκ! Θωρούμεν τους γονιούς μας με άλλο μμάτιν, εννεν πλέον οι τέλειοι σούπερήρωες που ήταν. Ορίσμένα πράματα εν δεδομένα, η αγάπη για τους γονείς π.χ. Η ευγνωμοσύνη για πολλά πράματα. Αλλα αξιππα ανιτλαμβανούμαστεν τους τζιαι σαν συνανθρώπους, όι πλέον υπερανθρώπους τζιαι θωρούμεν τζιαι τα –ως τωρά αόρατα- κακά τους, τα στραβά τους, τες ιδιομορφίες τους, τα αρνητικά του χαρακτήρα τους. Εννα σαννα σου σύρνουν μιαν σίκλαν κρύον νερόν πουπάνω. Εν μεγάλον το σόκ να συνειδητοποιάς οτι η μάνα που σε εγέννησεν, η ο τζυρης σου μπορει να εν μια σειρά που αρνητικά επίθετα: εκμεταλλευτής, εγωιστής, παραπόττης, να μεν σέβεται τον άλλον όπως πιστευκεις εσύ οτι θα έπρεπεν. Να εν δούλος τοι κοινωνικού πρέπει, του εκκλησιαστικού πρέπει. Αναγνωρίζεις δειλία, σικκιμετζισμόν, αδυναμία, εθελοτυφλισμόν (αν ύπαρχει τουτη η λέξη, αν οι, Μπαμπινιώτη ντηαρ, εννα σου περάσει), μοιρολατρία. Θώρεις τες κατσαρίδες που έχουν τζείνοι στες γώνιες του κατα τα άλλα παστρικού σπιθκιού τους –όπως τες έχουμεν ούλλοι στο κάτω κάτω.

Εγώ σιοκκάρουμαι με την αναγνωρίσην του οτι τζιαι τζείνοι πλάσματα ένει. Έννεν άγιοι.

Εχωντας υπόψην τζιαι τες απαιτήσεις, ή τες ελπίδες που έσιει ένας γόνιος που σένα, τζιαι συνάμα έχωντας πλήρη αισθηση της «κανονικότητας» τους πιάννει σε το «καλά ρε, δε πρώτα τα δικά σου, τζιαι μετά πε μου εμένα». Ξαφνικά η απαιτήσεις τζιαι μπορει τζιαι οι ελπίδες, ναι, εννεν μονόπλευρές. 

Τζιαι τζιαμέ λαλέις, ού γαμώτο, εμεγαλώσα.