16.3.11

Ανάρτηση που το μέλλον μιας κόρης


Εθκιέβασα το πόστ της αχάπαρης με θέμα την μάναν της τζιαι ένα πιο παλιό πόστ της Ωραίας Ελένης. Ηρτεν γάντιν η ανάρτηση, αφού είχα την μεγαλομήτωρ για μικρή γιετ εντατικήν επίσκεψην στην Κρυοχώρα.

Ειμαστεν μωρά τζιαι λατρεύουμεν τους γονιούς μας, εν το παράδειγμαν μας, εν παντοδύναμοι, εν τόσον ικανοί τζιαι τόσον τέλειοι στα μμάθκια μας. Εμείς σαν μωρά ξεκινούμεν πολλές που τες σκέψεις μας με το «ποννα μεγαλώσω». Τζιαι έρκεται μια ώρα που άξιππα εκαταλάβαμεν ότι εμεγαλώσαμεν πηλέ! Αη αμ ιν δε φιουτσιαρ ες γουι σπηκ! Θωρούμεν τους γονιούς μας με άλλο μμάτιν, εννεν πλέον οι τέλειοι σούπερήρωες που ήταν. Ορίσμένα πράματα εν δεδομένα, η αγάπη για τους γονείς π.χ. Η ευγνωμοσύνη για πολλά πράματα. Αλλα αξιππα ανιτλαμβανούμαστεν τους τζιαι σαν συνανθρώπους, όι πλέον υπερανθρώπους τζιαι θωρούμεν τζιαι τα –ως τωρά αόρατα- κακά τους, τα στραβά τους, τες ιδιομορφίες τους, τα αρνητικά του χαρακτήρα τους. Εννα σαννα σου σύρνουν μιαν σίκλαν κρύον νερόν πουπάνω. Εν μεγάλον το σόκ να συνειδητοποιάς οτι η μάνα που σε εγέννησεν, η ο τζυρης σου μπορει να εν μια σειρά που αρνητικά επίθετα: εκμεταλλευτής, εγωιστής, παραπόττης, να μεν σέβεται τον άλλον όπως πιστευκεις εσύ οτι θα έπρεπεν. Να εν δούλος τοι κοινωνικού πρέπει, του εκκλησιαστικού πρέπει. Αναγνωρίζεις δειλία, σικκιμετζισμόν, αδυναμία, εθελοτυφλισμόν (αν ύπαρχει τουτη η λέξη, αν οι, Μπαμπινιώτη ντηαρ, εννα σου περάσει), μοιρολατρία. Θώρεις τες κατσαρίδες που έχουν τζείνοι στες γώνιες του κατα τα άλλα παστρικού σπιθκιού τους –όπως τες έχουμεν ούλλοι στο κάτω κάτω.

Εγώ σιοκκάρουμαι με την αναγνωρίσην του οτι τζιαι τζείνοι πλάσματα ένει. Έννεν άγιοι.

Εχωντας υπόψην τζιαι τες απαιτήσεις, ή τες ελπίδες που έσιει ένας γόνιος που σένα, τζιαι συνάμα έχωντας πλήρη αισθηση της «κανονικότητας» τους πιάννει σε το «καλά ρε, δε πρώτα τα δικά σου, τζιαι μετά πε μου εμένα». Ξαφνικά η απαιτήσεις τζιαι μπορει τζιαι οι ελπίδες, ναι, εννεν μονόπλευρές. 

Τζιαι τζιαμέ λαλέις, ού γαμώτο, εμεγαλώσα.

15 comments:

  1. Άρεσε μου το tag - υπαρξιακά ηλικίας!

    Ε έχεις ένα point οτι βλέπουμε τους μόνο ως γονιούς και κάποτε εν τα βλέπουμε τα υπόλοιπα. Αλλά έρκεται κάποτε το realization and when it does εν το περιμένεις. Μπορείς όμως να τους κρίνεις? Η αγάπη γονιού-παιδκιού εν both ways..they will always be by our side οτι και να κάμουμε και εμείς we will always love them γιατί εν γονιοί μας and nothing can change that.

    Ακόμα και αν βλέπω πολλά λάθη που μπορεί να κάμνει ο γονιός και πράματα που έχουν impact πάνω μου εν μπορώ να τους κρίνω γιατί πάντα σκέφτουμε οτι εγώ probably θα έκαμνα πολλά χειρότερα αν ήμουν στην θέση τους.

    ReplyDelete
  2. Άλλη όμορφη φάση είναι άμαν κάμεις κοπελλούθκια τζιαι ξανααρκέψεις να θωρείς τους γονιούς σου με άλλον μάτι...

    ReplyDelete
  3. είναι όντως shocking να καταλαβαίνεις ότι έχουν και εκείνοι αδυναμίες...πολλές φορές άλλωστε και ο γονιός μπορεί να πει λόγια που θα πληγώσουν το παιδί.

    Αλλά συμφωνώ ότι όταν φτάσουμε στο σημείο που θα γίνουμε και εμείς γονείς θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε πάντα εκεί για τα παιδιά μας και πως πολλές φορές ότι και να πούμε ή να κάνουμε δεν θα είναι αρκετό. Being a parent is difficult task, not all peopel are cut into it

    ReplyDelete
  4. Εμένα τούτο το πράμα έγινε πολλά όπως το λαλείς. Σάννα τζι εσύραν μου μια σίκλα νερό παγωμένο τζι εξύπνησα.
    Τραγικό...

    ReplyDelete
  5. μα γιατί να περιμένουμε που τους γονιούς μας να είναι τέλειοι; ενώ από τους φίλους μας ή τον γκόμενό μας δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις;

    μια νεαρή βουλευτής στην Αργεντινή θα καταθέσει διάβαζα σε ένα άρθρο εναντίον των θετών γονιών της, που την άρπαξαν στην διάρκεια της χούντας από τους πραγματικούς γονείς. Θα καταθέσει εναντίον τους και μετά θα πάει στη φυλακή να τους δει. Θέλει να πληρώσουν για όσα έκαναν, αλλά δεν έπαψε να τους αγαπά.

    τους γονιούς μας τους αγαπούμε για αυτό που είνα και όχι για αυτό που θέλαμε να είναι. επειδή και τα δικά μας μας αγαπούν για αυτό που είμαστε και όχι για αυτό που θα ήθελαν να είμαστε.

    ReplyDelete
  6. Όσοι έχουμε την ευχέρεια να νομίζουμε ότι οι γονείς μας είναι σούπερ ήρωες κι έπειτα, αφού συνειδητοποιήσουμε την "κανονικότητά" τους, όσοι είμαστε σε θέση να το συζητήσουμε μαζί τους ή έστω να τσακωθούμε γι'αυτό μαζί τους, τότε πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας λίγο πολύ τυχερούς. Στο μισό πλανήτη (και πολλά λέω) η ύπαρξη γονιών, η ηρωοποίησή τους, η ρήξη μαζί τους (μια μορφή επικοινωνίας / δημοκρατίας είναι και αυτό) είναι μάλλον σπάνια φρούτα.

    Παρ’όλ’αυτά, δε θεωρώ δεδομένη την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά και αντίστροφα. Υπάρχουν γονείς που δεν αγαπούν τα παιδιά τους, όπως και παιδιά που μισούν τους γονείς τους και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό σε όλες τις περιπτώσεις. Αν είχα για πατέρα μου ή για γιο μου τον Χίτλερ, νομίζω πως άνετα θα μισούσα την «κανονικότητά» του.

    ReplyDelete
  7. Αχ μα τί επάθαμεν με τις μανάδες μας όλοι τελευταία? Εμένα με προβληματίζει πολύ η σχέση μου μαζί της... Τα νοιώθω αυτά που λες, ότι δηλαδή είναι κανονικοί ανθρώποι οι γονείς μας και όχι οι σούπερ ήρωες που τους βλέπαμε να είναι σαν ήμασταν μωρά... ακόμα παραπέρα εμένα με τρομάζει που τους βλέπω να γερνούν και να παρουσιάζουν όλες αυτές τις αδυναμίες, τις σωματικές, τις ψυχικές και που εκδηλώνουν αυτή την ανάγκη να τους φροντίσουμε, να τους καταλάβουμε... Οι ρόλοι αντιστρέφονται και ίσως μας δείχνει αυτό πως κι εμείς μεγαλώσαμε... να μην πω αρχίσαμε λιγάκι να γερνούμε... άλλο που με απασχολεί είναι αυτή η απόσταση από εμπειρίας, μόρφωση, βιώματα, που είναι τόσο διαφορετικά, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, που δημιουργούν ένα χάσμα τόσο μεγάλο που μερικές φορές μοιάζει σαν άβυσος... και πως νοιώθω πως μόνο εγώ κάνω προσπάθειες να το γεφυρώσω... τώρα να δούμε τί σόι γονείς θα γίνουμε εμείς...

    ReplyDelete
  8. εγώ ενόμιζα ότι ο παπάς μου εν ο πιο ψηλός τζιαι ο πιο γλήορος του κόσμου.

    τζιαι με τον ανιψιό μου αξαμοννούμαστεν ποιος εννά φτάσει πρώτος σε ύψος τη γιαγιά μας - τωρά φακκούμεν της καμιά 10αρκά τζιεφαλές τζιαι διερωτούμαστεν "εν τούτην που εμαχούμαστεν να ρέξουμε;! μα πόσο ττάπποι ήμαστε επιτέλους;"

    κατά τ'άλλα like.

    ReplyDelete
  9. Αρεσε μου το post σου. Νομίζω οτι αμαν αγαπάς κάποιον τζιαι είσαι μιτσής έσιεις ανάγκη να τον βλέπεις τέλειο. Τζιαι μεγαλώνεις με τούντην ιδέα. Μετά αναζητάς το τέλειο τζιαι στον συντροφο σου. Τζιαι στα μωρά σου. Η ώρα που ανακαλύπτεις οτι τζιήνο που πίστεφκες εν τέλειο εν έσιει καμία σχέση με τελειότητα εν η ώρα που η σχέση σας θα γίνει βίδες.

    ReplyDelete
  10. kopse tis pellares tze omologa tora inta allages ekamen i megalomitor mes to diamerisma. etaraxe tous kanapedes? esigirisen ta ermarka tou shaolin? lale na doume

    ReplyDelete
  11. Έσhετε δίκαιο. Όπως δύσκολο είναι να κατανοήσουμε ότι παρόλο που για εμάς εν οι γονείς μας, για την μάμα μας ο παπάς μας εν ο άντρας της τζαι πατέρας των παιδιών τζαι το αντίθετο.Θελω να πώ εν δύσκολο να τους σκεφτούμαι περάν του ρόλου τους ως γονείς.

    Τζαι συμφωνώ τζαι με την δαιμόνια που πάνω!

    ReplyDelete
  12. ΑκκανούρηςMarch 17, 2011 at 5:54 PM

    Η πρόσφατη ένταξη μας στο κλαμπ των ενηλίκων των "...άντα κάτι" μας προίκισε με το εξής: Οι γονείς μας ξεμωρένονται και εμείς κάνουμε μωράκια.

    Που σημαίνει ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι ταυτόχρονα με τη γεροντική παράνοια και την παιδική παραλογία.

    Κάτι σαν την Πολωνία το Β' Παγκόσμιο που αριστερά της είχε τους Γερμανούς και δεξιά της τους Σοβιετικούς.

    ReplyDelete
  13. Έχω την εντύπωση ότι άμαν γίνεις γονιός τότε αρκέφκεις τζαι θωρείς διαφορετικά τζαι τους δικούς σου τους γονιούς. Αρκέφκεις τζαι καταλαβαίνεις ότι έννεν σούπερ-ήρωες/άτρωτοι/αλάνθαστοι/ολόσωστοι διότι (σαν γονιός πλέον) ούτε συ είσαι έτσι

    ReplyDelete
  14. Κυρία ΌλσενMarch 18, 2011 at 10:51 AM

    Κάποτε εστείλαν μου το τούτο κ μόλις σε διάβασα το θυμήθηκα:

    4 YEARS OF AGE – My Mommy can do anything!
    8 YEARS OF AGE – My Mom knows a lot! A whole lot!
    12 YEARS OF AGE – My Mother doesn’t really know quite everything.
    14 YEARS OF AGE – Naturally, Mother doesn’t know that, either.
    16 YEARS OF AGE – Mother? She’s hopelessly old-fashioned.
    18 YEARS OF AGE – That old woman? She’s way out of date!
    25 YEARS OF AGE – Well, she might know a little bit about it
    35 YEARS OF AGE – Before we decide, let’s get Mom’ s opinion.
    45 YEARS OF AGE – Wonder what Mom would have thought about it?
    65 YEARS OF AGE – Wish I could talk it over with Mom.

    ReplyDelete

Βάλε τη μουστάρδα σου!