Oh when the teens go marchin' in

Το σωτήριον έτος του 1994 ήμουν 14-15 χρονών τζιαι είχα το ίδιον ύψος που έχω σήμερα, παρα κανάθκυο πόντους. Δηλαδή περίπου 180 εκατόστόμετρα. Το ύψος τούτον ήταν ο λόγος που το Κοκούιν που πουλά λαχεία στη Λήδρας είπεν μου το θρυλικό «πθηλήηηηηηη εγάμηθα τζιαι πκιο πθηλήν θου» τζιαι ήταν τζιαι ο λόγος που έτρωα το σάντουιτς μου σιυφτή το διάλειμμα, να μεν φένεται το καγκάρειον χάσμαν που με εχώριζεν που τους υπόλοιπους μαθητές. Το ύψος μόλις το είχα αποχτήσει με πόνους κοκκάλων τζιαι στραμπουλήματα αστραγάλων.


"Μάνα μου μα τραβούν σε;"
Μέσα σε μερικούς μήνες είχα ψηλώσει 15 εκατοστόμετρα τζιαι εν ήξερα τι να κάμω με τα άκρα μου. Ήμουν η προσωποποίηση της ατσάλειας. Ο πασιής πρόεδρος του σχολιόυ, ένας αλητήριος που ήταν ο σιειρόττερος μαθήτης, αλλά τάχα ήταν μάγκας ,εκόλλησεν μου το παρατσούκλιν «αγρέλλιν» τχιαι επέρασεν τζαιρός ωστη να μου ξικολλήσει. Μιαν φόραν, σαν με έπερνεν σχολείο ο φάδερ, στα φώτα δίπλα μας ήταν ο πασιής πρόεδρος πας την τσιάλι του. «παπά εν τούτος ο πασιής που με περιπαίζει αγρέλλιν!». Ο φάδερ ολόισια αννοίει το παράθυρον τζιαι βάλλει του μιαν αρκοφωνάραν:

«άμπα τζιαι ξαναπέις την κόρην μου αγρέλλιν α! Περίπτερον, έ περίπτερον!»


Εδικαίωσεν με ο πάτερ αλλά η ρέτσινια έισιεν μου μείνει.

Παρόλα αυτά εκίνησα το ενδιαφέρον της γυμνάστριας, η οποιά είσιεν έλλειψην «ψηλά παιδιά» για την παρέλασην.

Γιατι πρέπει να παρελαύνουν μόνον οι ψήλοι εν εκατάλαβα ακόμα. Για τους αεροσυνοδους καταλάβω το, για να φτάνουν τες θήκες των αποσκευών αλλά για τους μαθητές; Τάχα μου εν οι ALPHA;

Εχάρηκα που μου εζήτησεν να μπώ στην παρέλασην, αφου ήταν προνόμιο των πιο μεγάλων.

Ντήαρ ανάγνωστερ ότι τζιαι να σου πώ εν λλίον. 3 διαλείμματα έκαμα πρόβαν για την παρέλασην τζιαι τα 3 ήταν μια προσβολή. Με καμίαν δύναμην δεν εμπόρουν να συγχρονιστώ. Τα ακρά μου εκάμναν ότι εθέλαν. Να συντονίσω αριστέρο σιέριν με δεξίν πόιν ήταν ήδη άθλος, τζιαι ταυτόχρονα να συγχρονίστω τζιαι με τους άλλους;;; Αδύνατον!

Οι άλλοι μαθητές επεριπαίζαν με, η γυμνάστρια ετσιρίλλαν μου αν είμαι μαννή τζιαι «τόσον πράμαν» εν το μπορώ τζιαι εγώ η καήμενη εν έξερα τι να κάμω! Επροσπάθουν τα γέριμα αλλά τίποτε εν εγίνετουν. Στο τελος εθκιωξαν με που την παρέλασην τζιαι έμεινα με το παράπονον.

Εν των υστέρων έμαθα οτι τούτη ούλλη η ατσάλεια οφέιλεται στο απότομον ύψος τζιαι την εφηβεία. Οταν το έμαθα ήταν φαντάζεσαι αργά.

Αλλά τα γέριμα, να μέν βρεθεί ΕΝΑ πλάσμαν, με γονιός, με δάσκαλος να μου πεί «ποστμπάμπυλον παιδιν μου, είσαι φυσιολογική. Τούτον που σου συμβαίνει λέγεται εφηβέια, τζιαι εννα περάσει, εν θα είσαι πάντα άτσαλη» .

Στα 16 έλαβα μέρος στην παρέλασην με επιτυχία τζιαι στα 17 ήμουν τζιαι διμοιρήτης.

Στα 19 μου εχόρευκα τζιαι σάλσα.

Βέβαια τα «αππάρα μάνα μου», «ναμπου σε ταίζουν» τζιαι «ίντα τζιαιρόν έσιει τζείπάνω» άκουα τα για πολλά χρόνια πιστεύκω τωρά που ετριάνταρίσα τζιαι η νέα γεννιά εν ούλλοι ψηλοί να χαθουν οι προσφωνησεις.


Χάπι τουέντιφίφθ οβ Μάρτς έβρυουαν!