Πλάσματα της Κρυοχώρας: Ο Ίλκαϊ

Στες σπουδές μου εδουλευκα σερβιτόρα σε ένα καφέ. Είχα μια συνάδερφον Τουρκούν την Φιλίζ. Είχαν την παντρέψει με το ζόριν με έναν ανηψιον της, Τούρκον της Κρυοχώρας.

16 χρονών επέψαν την Κρυοχώρα, μόνην της να γίνει σύζυγος τζιαι δούλα της πεθθεράς. Ο άντρας της έπινεν τζιαι έδερνεν την, η πεθθερά είσιεν την κλειδωμένην έσσω να καθαρίζει.. Στα 17 της εγέννησεν, έναν γιούιν, το Ιλκαι. Εν αντεξεν την κατάστασην, έπιαεν το μωρόν της τζιαι έφυεν, τζιαι επροσπάθαν να επιβιώσει με δουλειούες ποτζεί ποδα, αφου Κρυοχωρίτικα καλά καλά εν έξερεν.

Μιαν ήμεραν ήρτεν στοκκαφέ κλαμένη. Ο γυιός τος, τότε ήταν 8 χρονών είσιεν πρόβλημαν στο σχολείον, τζαι τζείνη εν εμπόρεν να τον βοηθήσει. Όι μόνον εν έξερεν καλά την γλώσσαν, αλλά τζιαι που τες παραγγελίες που έγραφεν εκαταλάβα ότι ήταν σχεδόν αναλφάβητη, καναθκυο χρόνια μακάρι να την επέψαν σχολείον. Ερώτησεν με αν μπορώ να βοηθήσω το γυιούιν της με τα μαθήματα του, είπα της αμέσως ναι.

Τζιαι έρκετουν ο μιτσής μιαν φοράν την εφτομάν στο φοιτητικόν μου δωματιούιν τζιαι εθκιέβαζα του. Ήταν πολλά καλόν μωρόν, τζιαι πολλά έξυπνο. Εν έθελεν βοήθειαν, απλώς έθελεν έναν να κάθεται νάκκον μαζίν του, ο νούς του ήταν ξιουράφιν.

Σιγά σιγά έστρωσεν τζιαι έπιαννεν καλούς βαθμους στα διαγωνίσμάτα.

Μιαν κουβένταν έθθα ξιάσω. Τότε εμηνισκα που πάνω που μιαν τράπεζαν, τζιαι μιαν ημέραν, σαν εκάμναμεν ορθογραφία λαλεί μου ο μιτσής

- εχω μιαν ιδέαν! Αν βάλουμεν σιοινιά που το παράθυρο σου μπορούμεν να ληστέψουμεν την τράπεζαν! Τα λεφτα να τα μοιράσουμεν!

- Τζιαι τι εννα τα κάμεις Ίλκαι μου τα λεφτά;

Τζιαμέ εφωτίστειν το προσωπούιν του:

- Εννα γοράσω θκυο εισητήρια για να πάω με την μάμμαν μου Τουρκία διακοπές. Επειδή πεθυμα την πολλά τζιαι κλαίει κάποτε…

- Τζιαι με τα υπόλοιπα λεφτά; Εννα πολλά εννα σου μείνουν, ναμπον να κάμεις με τα υπόλοιπα;

- Τίποτε.

- Ίνταλως τίποτε; Εν θέλεις τίποτε άλλον;

- Όι

- Τίποτε τίποτε;

Εδεικλισεν χαμέ αντροπιασμένος τζιαι λαλεί μου « αν μείνουν τζιαι εν τα χρειάζεται η μάμμα μου μπορέι να γοράσω πλέιστεισιον....

Αν εμπόρουν θα του εγόραζα πλέιστεισιον στα γενέθλια του, αλλά σαν φοιτήτρια εν είχα γρόσιν. Εκατάφερα όμως μέσον μιου γνωστού μου να του έβρω μιαν φανέλλαν της ομάδας του, της FC Kaiserslautern (καλόν μώρον, αλλά που μάππαν εν εκαταλάβαινεν, χεχεχεχε) τζιαι μαλιστα υπογραμμένην. Εφάκκαν κουτρουμπέλλες που την χαράν του.

Μετά που λλίον τζιαιρόν εμετακομίσαν, εγώ έφυα για Αίγυπτο, εχαθήκαμεν. Τυχαία ήβρα την Φιλίζ πριν καναθκυο μήνες, μετά που 10 χρόνια σε μιαν ταβέρναν, εσέρβιρεν με. Εχαρηκα πολλά που την είδα, είπεν μου ότι ο Ιλκαι αν καλά, ετέλειωσεν το σχολείον τζιαι τώρα κάμνει την εκπαίδευσην του σε ένα λογιστικό γραφείον. «έκαμα πολλά λάθη στην ζωήν μου» είπεν μου. «Το μόνον καλόν πράμαν που έκαμα εν ο Ίλκαι.» Έίπεν μου ότι μόλις έπιαεν τον πρώτον του μισθόν, σαν μαθητευομένος, θα ήταν μόνον 400 ευρώ, επήεν τζιαι έδωκεν της μάμμας του την κάρταν της τράπεζας να πιάννει λεφτά όποτε θέλει. Ελάλεν μου το τζιαι εγεμώνναν τα μάθκια της. «Εννα γίνει λογιστής» είπε μου τζιαι εκαμέρωννεν. «Όι σαν εμέναν!».

Σήμερα σαν έρκουμουν δουλειά, θωρώ έναν πούρεκκον,  ψηλόν λεβέντην να μπαίνει μες το τράμ. Ο Ίλκαι,. αλλά άντρας! Εφώναξα του, εκατάλαβεν με αμέσως. Εσυγκινιθήκαμεν τζιαι οι θκυο τζιαι αντάλλαξαμεν φέισμπουκ για να τα ξαναπούμεν. Είπε μου τα νέα του, έσιει μεγάλα σχέδια. Θέλει να τελειώσει την εκπαίδευσην του τζιαι να πάει να σπουδάσει στο πανεπιστήμιον. «Αν φκάλω καλούς βαθμούς εννα μπορέσω να πάω» λαλεί μου. Σίουρα εννα φκάλεις ρε! Μεν το φοάσαι καθόλου. Φίλα μου την μάναν σου!» είπα του τζιαι εκάτεβηκα στην στάσην μου.