H Χαρά, που είσιεν τ'ονομαν αλλά εν είσιεν την χάρην

Αγαπητή Χαρά,

 

Ξέρω το εννα φαράσεις να πιαείς γράμμαν μου, ειδίκα τζιαμέ που είσαι τζιαι ειδικά αφου έσιει που την τελευταίαν ημέραν του λυκειού να επικοινωνήσουμεν.

Αθθυμουμαι την ημέραν που εγνωριστήκαμεν, στην πρώτην λυκείου. Εν θα σου κρύψω οτι μου εφάνεις πουλλίν παράξενον. Σιγά σιγά άρκεψες τζιαι αννοίεσουν, το μπλάκ χιούμορ σου εφαίνετουν. Φίλες εν είμαστεν, οι, τουλάχιστον όι με την σημέρινην, ενήλικην έννοιαν της φιλίας. Τότε μπορεί τζιαι να είμαστεν εχτός που συμμαθήτριες τζιαι λλίον φίλες. Ήσουν που τα παράξενα πλάσματα της τάξης. Είσιες εναν νευρον παράξενον κόρη, πολλοί ελαλούσαν οτι έπαιζεν το μμάτιν σου. Εγώ πάντως εσυμπάθουν σε, ήσουν διαφορετική. Τζιαι’συ εσυμπάθας με. Έκαμνες κάμποσες πελλάρες τζιαι τα αστεία σου ήταν τζιαι τσας μακάβρια. Αθθυμάσαι που μας ελάλες οτι εννα σκοτώσεις την μάναν σου; Εγελούσαμεν εμείς. Ούλλοι έφηβοι, ούλλοι σχεδόν στα μασιέρκα με τους γονιούς μας, εν τζιαι εφένετουν μας τζιαι παράξενον. Έκαμνες σενάρια για τον τέλειον φόνον. Στο πι και φι εκολλλήσαν σου το παρατσούκλι murder. Άρεσεν σου, υπόγραφες στα λευκώματα «Χαρά murder». Μιαν ημέραν ήρτες στο σχολείον με έναν καθρευτάκιν αυτοκινήτου, έβαλες το πας το θρανείο. Εμείς εφυρτήκαμεν του γέλιου, είδικα άμαν μας είπες οτι το εφκαλες που πας το αυτοκίνητον του τζιυρού σου «πέρκει τουμπάρει». Να σου πω εν τζιαι επίστεψα σε. Εσκέφτηκα οτι το ήβρες μες τον δρόμον, τζιαι ότι κάμνεις χιούμορ.

Αθθυμουμαι οτι κατα τζιαρούς αννοιέσουν, αθθυμουμαι οτι εν επερνας καλά εσσω σου. Η μάνα σου ήταν αλκοολική για να αντέξει τον τζιύρην σου που έφερνεν την Ρουμάναν έσσω. Τα νευρα της έφκαλλεν τα πάνω σου. Ο τζιυρης σου τζιαι τζιείνος έφκαλλεν τα πάνω σου. Με το κολάνιν, με την ππουνιάν.

Κόρη, τζιείνην την ημέραν που ήρτες με τα σιείλη σιησμένα στο σχολείον εγω εκατάλαβα το οτι σου έδωκεν ππουνιαν ο τζιυρης σου. Εν σου το είπα εεπιδή ελάλες μας την ιστορίαν ίνταλως επήες να φκάλεις τάχα το μουστάτζιν σου με το τζιερίν τζιαι εκαταφατσελλωθηκες, τζιαι εγέλαν ούλλη η τάξη. Εν είπα τίποτε γιατί ελάλες την ιστόριαν με τόσον πάθος, τζιαι τόσον χιούμορ. Ουλλα εδιακωμωδούσες τα, έκαμνες την ζωήν σου ανέκδοτον. Τζιαι εγω το ματσούτζιην έκαμνα την πάπιαν, μαζίν με τους άλλους. Επαίζαμεν πελλόν. Αλώπως εν εθέλαμεν να σου χαλάσουμεν την παράστασην; Οξά εν μας έκοφτεν; Ενι ξέρω.

Αθθυμάσαι που μας εκάλεσες στα γενέθλια σου; Που ούλλην την τάξην αλώπως 5 πλάσματα ήρταμεν. Αθθυμουμαι τα παντές τζιαι ήταν εχτές. Τζείντο σπίτιν ήταν κρυόν σιόνιν, γκρίζον τζιαι μουντόν. Πουκάς το φώς της φλουρέντζας το παγωμένον εσβήσαμεν τα κεράκια. Τζείντο σπίτιν ήταν μόνον σπίτιν. Εν ήταν "σπίτιν σου". Αθθυμούμαι τζιαι την μάναν σου. Εφώναζεν σου μπροστά μας να μεν κάμνουμεν φασαρίαν γιατί πονεί την κκελλέν της. Εξιτίμασεν σε τζιόλας. Ήταν πίττα. Ένιωσα το ότι, εν είσιεν αγάπην μες τζείντο σπίτιν κόρη. Μετά ήρτεν ο τζιύρης σου, ενας αρκάδρωπος αγέλαστος που μας εθκιωξεν. Εφύαμεν άρων άρων. Εσύ εγέλας τζιαι επερίπαιζες τον που πίσω του. Τζείντην ημέραν εκατάλαβα σε λλίον παραπάνω. Εκατάλαβα γιατί εμίσας τους δικούς σου. Ξύλον έτρωες που ούλλους τους πιο μεγάλους σου, τους γονιούς σου, τον αρφόν σου. Με αγάπην είσιες με τίποτε. Μετά εχαθήκαμεν, εγω έφυα στα ξένα. Εμαθθαινα για λλόου σου, ότι εν επέρασες τες προεισαγωγίκες αλλά έβαλες πέισμαν τζιαι εξανάκατσες ώστι να περάσεις. Έθελες το πολλά να αποδείξεις ότι αξίζεις.

Τζιαι 15 χρόνια μετά πάλε μαθαίννω νέα σου. Τηλεφώνημαν αναστατωμένον τζιαι νευρικόν που μου είπεν ότι το έκαμες εντέλει. Εν τα άντεξεν ο νούς σου, έιπες το τζιαι έκαμες το, έγινες η Χαρά η murder που τα καλά. Που μακρυά επαρακολούθουν την δίκη σου, τες εξελίξεις. Τζιαι εβάλαν σε μέσα. Οι εφημερίδες εκατηγορούσαν σε, εκάμαν σε εναν αγρίμιν αιμοβόρον. Ξέρω το κόρη ότι εν είσαι έτσι.

Τζιαι αννοιξα το λευκωμαν της 3^ης λυκείου μετά που τόσα χρόνια τζιαι είδα τες ευτζίες σου. «Σου ευχομαι καλή σταδιοδρόμια, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις σκαπούλες μας και τις τρέλλες στα θρανεία. Οταν γράψω επιτέλους το βιλίο μου ‘πως να κάνετε τον τέλειο φόνο’ θα μου το μεταφράσεις στα γερμανικά! Με αγάπη Χαρά murder». Εσηκώθειν η τρίχα μου τζείντην ώραν κόρη. Ένιωσα τζιαι’γω ευθύνην για την πράξην σου.  Έθελα να σου γράψω πιο μπροστά, αλλά εκαρτέρουν να ησυχάσουν νάκκον τα πνευματα, να περάσουν οι δίκες.

Έθελα να σου πω, ότι καταλάβω σε. Καταλάβω οτι ο νους εν άντεξεν, τζιαι έκαμες το φονικόν. Καταλάβω ότι εν ιφταίεις. Καταλάβω ότι επέρασες μιαν ζωήν δίχως αγάπην, δίχως ηρεμίαν. Έθελα επίσης να σου πω συγνώμην κόρη. Αν το έκοφκεν ο νους μου τότε, είσιεν να σε πκιάω που κοντά, είσιεν να έχω την έννοιαν σου. Είσιεν να γίνω παραπάνω φίλη σου, τζιαι πκιο λλίον συμμαθήτρια. Αλλά εν το εκοφκεν ο νούς μου. Ενόμιζα ήταν ούλλα εναν αστείον, ενόμιζα ήταν το στάντ απ κόμεντι σου. Εν εφαντάζουμουν, με τον νου που εκουβάλουν τότε, ναμπου ενιωθες μέσα σου. Συγνώμην.

Ο Θεός σου να σου τανήσει να αντέξεις βαωμένη τζειμέσα, βαωμένη με τες σκέψεις σου.

Ποστμπάμπυλον