26.10.11

H Χαρά, που είσιεν τ'ονομαν αλλά εν είσιεν την χάρην

Αγαπητή Χαρά,
 
Ξέρω το εννα φαράσεις να πιαείς γράμμαν μου, ειδίκα τζιαμέ που είσαι τζιαι ειδικά αφου έσιει που την τελευταίαν ημέραν του λυκειού να επικοινωνήσουμεν.

Αθθυμουμαι την ημέραν που εγνωριστήκαμεν, στην πρώτην λυκείου. Εν θα σου κρύψω οτι μου εφάνεις πουλλίν παράξενον. Σιγά σιγά άρκεψες τζιαι αννοίεσουν, το μπλάκ χιούμορ σου εφαίνετουν. Φίλες εν είμαστεν, οι, τουλάχιστον όι με την σημέρινην, ενήλικην έννοιαν της φιλίας. Τότε μπορεί τζιαι να είμαστεν εχτός που συμμαθήτριες τζιαι λλίον φίλες. Ήσουν που τα παράξενα πλάσματα της τάξης. Είσιες εναν νευρον παράξενον κόρη, πολλοί ελαλούσαν οτι έπαιζεν το μμάτιν σου. Εγώ πάντως εσυμπάθουν σε, ήσουν διαφορετική. Τζιαι’συ εσυμπάθας με. Έκαμνες κάμποσες πελλάρες τζιαι τα αστεία σου ήταν τζιαι τσας μακάβρια. Αθθυμάσαι που μας ελάλες οτι εννα σκοτώσεις την μάναν σου; Εγελούσαμεν εμείς. Ούλλοι έφηβοι, ούλλοι σχεδόν στα μασιέρκα με τους γονιούς μας, εν τζιαι εφένετουν μας τζιαι παράξενον. Έκαμνες σενάρια για τον τέλειον φόνον. Στο πι και φι εκολλλήσαν σου το παρατσούκλι murder. Άρεσεν σου, υπόγραφες στα λευκώματα «Χαρά murder». Μιαν ημέραν ήρτες στο σχολείον με έναν καθρευτάκιν αυτοκινήτου, έβαλες το πας το θρανείο. Εμείς εφυρτήκαμεν του γέλιου, είδικα άμαν μας είπες οτι το εφκαλες που πας το αυτοκίνητον του τζιυρού σου «πέρκει τουμπάρει». Να σου πω εν τζιαι επίστεψα σε. Εσκέφτηκα οτι το ήβρες μες τον δρόμον, τζιαι ότι κάμνεις χιούμορ.
Αθθυμουμαι οτι κατα τζιαρούς αννοιέσουν, αθθυμουμαι οτι εν επερνας καλά εσσω σου. Η μάνα σου ήταν αλκοολική για να αντέξει τον τζιύρην σου που έφερνεν την Ρουμάναν έσσω. Τα νευρα της έφκαλλεν τα πάνω σου. Ο τζιυρης σου τζιαι τζιείνος έφκαλλεν τα πάνω σου. Με το κολάνιν, με την ππουνιάν.

Κόρη, τζιείνην την ημέραν που ήρτες με τα σιείλη σιησμένα στο σχολείον εγω εκατάλαβα το οτι σου έδωκεν ππουνιαν ο τζιυρης σου. Εν σου το είπα εεπιδή ελάλες μας την ιστορίαν ίνταλως επήες να φκάλεις τάχα το μουστάτζιν σου με το τζιερίν τζιαι εκαταφατσελλωθηκες, τζιαι εγέλαν ούλλη η τάξη. Εν είπα τίποτε γιατί ελάλες την ιστόριαν με τόσον πάθος, τζιαι τόσον χιούμορ. Ουλλα εδιακωμωδούσες τα, έκαμνες την ζωήν σου ανέκδοτον. Τζιαι εγω το ματσούτζιην έκαμνα την πάπιαν, μαζίν με τους άλλους. Επαίζαμεν πελλόν. Αλώπως εν εθέλαμεν να σου χαλάσουμεν την παράστασην; Οξά εν μας έκοφτεν; Ενι ξέρω.

Αθθυμάσαι που μας εκάλεσες στα γενέθλια σου; Που ούλλην την τάξην αλώπως 5 πλάσματα ήρταμεν. Αθθυμουμαι τα παντές τζιαι ήταν εχτές. Τζείντο σπίτιν ήταν κρυόν σιόνιν, γκρίζον τζιαι μουντόν. Πουκάς το φώς της φλουρέντζας το παγωμένον εσβήσαμεν τα κεράκια. Τζείντο σπίτιν ήταν μόνον σπίτιν. Εν ήταν "σπίτιν σου". Αθθυμούμαι τζιαι την μάναν σου. Εφώναζεν σου μπροστά μας να μεν κάμνουμεν φασαρίαν γιατί πονεί την κκελλέν της. Εξιτίμασεν σε τζιόλας. Ήταν πίττα. Ένιωσα το ότι, εν είσιεν αγάπην μες τζείντο σπίτιν κόρη. Μετά ήρτεν ο τζιύρης σου, ενας αρκάδρωπος αγέλαστος που μας εθκιωξεν. Εφύαμεν άρων άρων. Εσύ εγέλας τζιαι επερίπαιζες τον που πίσω του. Τζείντην ημέραν εκατάλαβα σε λλίον παραπάνω. Εκατάλαβα γιατί εμίσας τους δικούς σου. Ξύλον έτρωες που ούλλους τους πιο μεγάλους σου, τους γονιούς σου, τον αρφόν σου. Με αγάπην είσιες με τίποτε. Μετά εχαθήκαμεν, εγω έφυα στα ξένα. Εμαθθαινα για λλόου σου, ότι εν επέρασες τες προεισαγωγίκες αλλά έβαλες πέισμαν τζιαι εξανάκατσες ώστι να περάσεις. Έθελες το πολλά να αποδείξεις ότι αξίζεις.

Τζιαι 15 χρόνια μετά πάλε μαθαίννω νέα σου. Τηλεφώνημαν αναστατωμένον τζιαι νευρικόν που μου είπεν ότι το έκαμες εντέλει. Εν τα άντεξεν ο νούς σου, έιπες το τζιαι έκαμες το, έγινες η Χαρά η murder που τα καλά. Που μακρυά επαρακολούθουν την δίκη σου, τες εξελίξεις. Τζιαι εβάλαν σε μέσα. Οι εφημερίδες εκατηγορούσαν σε, εκάμαν σε εναν αγρίμιν αιμοβόρον. Ξέρω το κόρη ότι εν είσαι έτσι.

Τζιαι αννοιξα το λευκωμαν της 3ης λυκείου μετά που τόσα χρόνια τζιαι είδα τες ευτζίες σου. «Σου ευχομαι καλή σταδιοδρόμια, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις σκαπούλες μας και τις τρέλλες στα θρανεία. Οταν γράψω επιτέλους το βιλίο μου ‘πως να κάνετε τον τέλειο φόνο’ θα μου το μεταφράσεις στα γερμανικά! Με αγάπη Χαρά murder». Εσηκώθειν η τρίχα μου τζείντην ώραν κόρη. Ένιωσα τζιαι’γω ευθύνην για την πράξην σου.  Έθελα να σου γράψω πιο μπροστά, αλλά εκαρτέρουν να ησυχάσουν νάκκον τα πνευματα, να περάσουν οι δίκες.

Έθελα να σου πω, ότι καταλάβω σε. Καταλάβω οτι ο νους εν άντεξεν, τζιαι έκαμες το φονικόν. Καταλάβω ότι εν ιφταίεις. Καταλάβω ότι επέρασες μιαν ζωήν δίχως αγάπην, δίχως ηρεμίαν. Έθελα επίσης να σου πω συγνώμην κόρη. Αν το έκοφκεν ο νους μου τότε, είσιεν να σε πκιάω που κοντά, είσιεν να έχω την έννοιαν σου. Είσιεν να γίνω παραπάνω φίλη σου, τζιαι πκιο λλίον συμμαθήτρια. Αλλά εν το εκοφκεν ο νούς μου. Ενόμιζα ήταν ούλλα εναν αστείον, ενόμιζα ήταν το στάντ απ κόμεντι σου. Εν εφαντάζουμουν, με τον νου που εκουβάλουν τότε, ναμπου ενιωθες μέσα σου. Συγνώμην.

Ο Θεός σου να σου τανήσει να αντέξεις βαωμένη τζειμέσα, βαωμένη με τες σκέψεις σου.

Ποστμπάμπυλον

29 comments:

  1. tragiko....polla krima i koroua..

    ReplyDelete
  2. τι έγινε σήμερα; δύο υπέροχα κείμενα από δυο αγαπημένες μου μπλόγκερς!

    το δικό σου και της ωραίας ελένης.

    μπράβο σου και 'σένα!

    ReplyDelete
  3. Κρίμα που εχαραμίτεψεν την υπόλοιπη ζωή της στη φυλακή. Κρίμα που έτσι άνθρωποι μπορούν να καταστρέφουν συστηματικά τη ζωή των παιθκιών τους χωρίς συνέπειες. Κρίμα που η κάθε Χαρά αναγκάζεται να κάμει φόνο.

    ReplyDelete
  4. αμφιβάλλω Post αν μπορούσες να κάμεις κάτι για να την βοηθήσεις... δυστυχώς τέτοιες περιπτώσεις θέλουν βοήθεια από ειδικούς για να βγουν στην επιφάνεια.

    ReplyDelete
  5. Μέρες αποκαλύψεων και εγώ και εσύ...

    ReplyDelete
  6. Φιλενάδα γεια…
    Εν κρίμα η χαρά… μερικά πράματα ποτέ δεν μπορούμε να τα εμποδίσουμε…
    (βρήκα λίγη ώρα και βγήκα στην γύρα διαδικτυακά. Ελπίζω να τα λέμε συχνότερα! Φιλιά!!)

    ReplyDelete
  7. ρε.. εδιαπέρασεν με ρίγος.. πραγματικά..

    ReplyDelete
  8. Πολλά όμορφο και ζεστό το κείμενο σου όμως...συγχώρα με. Επειδή νομίζω ξέρω ποιά είναι η Χαρά και γνώριζα το Θύμα της,όσο και να την συμπονώ και να κατανοώ τα γεγονότα που την εφέραν στον φόνο, δεν μπορώ να μοιραστώ τα σχόλια για τους γονείς. Όποιοι και να είναι,ό,τι και να έκαμαν,ο συγκεκριμένος φόνος εν αδικαιολόγητος.
    Θα τολμήσω να πω ότι το βλέμμα της ήταν διαφορετικό που τότε που ήμασταν στο δημοτικό. Δεν εφοήθηκα ποτέ μου μεγαλύτερο μαθητή/μαθήτρια, ούτε καν εκείνους τους και καλά μάγκες του Γυμνασίου,από την Χαρά όμως εκρατούσα αποστάσεις λόγω του βλέμματος.Είχε και το πιο παράξενο χαμόγελο που είχα δει μέχρι τότε. Βασανισμένη ψυχή που τα μικρά της.

    Το θύμα της,ήταν ένα από τα πιο χαρούμενα και όμορφα πλάσματα που γνώρισα. Γεμάτο ευτυχία και αγάπη.
    Εξήγα μου γιατί λοιπόν τα σύρνουμε στους γονείς;

    Εύχομαι μόνο το γράμμα σου να την αγκαλιάσει. Να βρει έστω μια σταγόναν αγάπης.

    (αν κατάλαβα λάθος,διέγραψε το σχόλιο πέραν του τέλους)

    ReplyDelete
  9. πέρκι ναν πραγματική ιστορία

    ReplyDelete
  10. Πολλά δυνατό κείμενο. Τζιαι με το δυνατό εν εννοώ μόνον ωραίο, αλλά τζιαι ΔΥΝΑΤΟ..

    Αμαρτίες γονέων..;

    ReplyDelete
  11. Ενιξερω τι να πω...Πολλα συνταρακτικο...ετάραξεν με πρωί πρωί

    ReplyDelete
  12. Τζαι γώ με thalassamov είμαι.. εν την ξέρω προσωπικά ούτε το θύμαν αλλά θυμούμαι την ιστορία..
    Το χειρότερο είναι ότι δεν την επληρώσαν οι γονείς που ας πούμεν φταίσιν, αλλά έναν πλάσμαν που δεν έφταιξεν στην όλη κατάσταση..

    Κρίμαν πραγματικά.. για όλους τους..

    ReplyDelete
  13. @Μωβ, Καϊσί
    Νομίζω ότι μιλάτε για διαφορετικό άτομο.

    ReplyDelete
  14. Εν την ξέρω ούτε καν την υπόθεση... αλλά πώς να μεν φταίξεις τους γονείς; Ποιός φταίει που έγινε έτσι ένα μωρό; Μπορεί να εφαινετουν καλή η μάνα, αλλά ποια μάνα επιτρέπει να γίνουνται έτσι πράματα μες στο σπίτι της;
    Έχει μάνες που θα εδιούσαν το κοπελλούδι τους για να μεν περάσει έτσι πράμα, ακόμα τζι αν ξέρουν ότι εν οι ίδιες που έχουν το πρόβλημα...

    Σίουρα η Χαρά δεν ελυτρώθηκε έτσι, αλλά αν τα πράματα εν όπως τα λαλείς, ελπίζω να μεν έχει τζαι τύψεις για τζίνους που δεν είχαν τύψεις για ότι της εκάμαν...

    Εν δύσκολο να πάρεις το μέρος μιας πλευράς γμτ, αλλά άτε......εν γονείς, τζαι παιδί. Τζαι τι γονείς....

    ReplyDelete
  15. Εγίνηκε το στομάσhι μου κόμπος...!

    ReplyDelete
  16. Ποστ εν θα εμπορουσες ν αλλαξεις τπτ. Οϊ γιατι ηταν προδιαγεγραμμενη η πορεια της Χαρας τζαι ηταν να γινει δολοφονος ανυγουϊ, αλλα γιατι την αγαπη των γονιων εν μπορει να την υποκαταστησει τπτ. Ουτε φιλια ουτε κανενας...

    ReplyDelete
  17. Θάλασσα τζιαι καϊσιν
    εν είμαι σίουρη αν μιλούμεν για το ίδιον άτομο.

    μουνλαιτ
    ακριβώς τούτο θέλω να πω...

    Γρούτα τζιαι μάνα
    ελπίζω να έσιετε δίκαιο, αλλά ο ένας εν εμπόρεν να αλλάξει τίποτε, ο άλλος εν εμπόρεν, έμεινεν μόνη της. Νομίζω να μεν εγίνετουν αν δεν εμίνισκεν μόνη της....

    @all
    φένξ φορ ρίτιν

    ReplyDelete
  18. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  19. Ερίασα...

    Επίσης, συμφωνώ με τον Αστροναύτην.

    ReplyDelete
  20. Astatus
    ????

    Στροβολιότη
    ευχαριστώ

    ReplyDelete
  21. Την ηλικία του Γυμνασίου και του Λυκείου ήμασταν πολύ ανώριμοι για να καταλάβουμε και να στηρίξουμε αρκετά τον άλλον. Το γεγονός ότι ήσουν φίλη της νομίζω ήταν ήδη μια παρηγοριά για την ίδια. Κρίμας που κατέληξε έτσι η ιστορία. Πού ήταν όμως οι καθηγητές και οι υπόλοιποι ενήλικες; Εκείνοι που έπρεπε να την προστατεύσουν την άφησαν αβοήθητη...

    ReplyDelete
  22. Συμφωνώ με patatoullis. τότε δεν θα μπορούσες να ξέρεις και να αντιληφθείς. οι ενήλικες, οι δάσκαλοι πού ήταν;;

    αγαπημένη μου ποστ, ευχαριστώ που κάνεις κάθε φορά τον εγκέφαλό μου να δουλέψει και διατηρείς ένα από τα λίγα μπλογκ που έχουν λόγο ύπαρξης.

    ReplyDelete
  23. Εδώ και ώρα σβήνω-γράφω το σχόλιό μου, προσπαθώντας όσο πιο διακριτικά και χωρίς ακρότητες να γράψω αυτό που νιώθω... Ωστόσο, δεν μπορώ να το κάνω να "ακουστεί" πιο "ηθικά" σωστό. Απλά και ειλικρινά λοιπόν... μια κάθαρση την ένιωσα με το αποτέλεσμα... Ίσως κι η Χαρά...

    ReplyDelete
  24. Patatoulli
    ναι... εσιεις δίκαιο.

    Αουρόρα
    :-)

    Κορίνα
    είχα τζιαι γω ένα θέμα με την ηθική σε τούντο ποστ...

    ReplyDelete
  25. Κόρη, το διάβασα 6-7 φορές...

    ReplyDelete

Βάλε τη μουστάρδα σου!