Ψιλά γράμματα

Ζάβαλλι μου κορούιν μου, τζι’αν μ’επεμπεν ο τζύρης μου να μάθω γράμματα είσιειν να τα θκιεβάζω ούλλα, ως το νυχούιν. Τζιαι το πκιο μιτσίν γραμματούιν είσιεν να το θκιαβάζω ελάλεν μου η μακαρισμένη η στετέ μου η Γιαλλούρα.

Επέθανεν με έναν παράπονον τζιαι μιαν τύψην: που εν έμαθεν γράμματα τζιαι που εφκαλεν την μάναν μου που το σχολείον στην πέμπτην του δημοτικού.

Τα καλοτζιαίρκα που είχα την τύχην να τα περάσω κοντά της ήταν μέλιν. Η μέρα εξεκίναν με ταξίδιν πας τον γάρον για το αμπέλιν που έθελεν κλάδεμαν, το περβόλιν που έθελεν πότισμαν, την δόμην που έθελεν χτίσμαν. Τα απογευματα εκαθούμαστεν πουκάς το κλίμαν πας την βεράνταν στο ανώιν. Η στετέ μου εξούβλαν αθάσια, έπλεκεν σκόρτους ή ετσάκκιζεν ελιές, ανάλογα με την εποχήν τζιαι εγώ, μωρόν του δημοτικού εθκιέβαζα της ιστορίες. Την Ιωάνναν της Λωρένης, τους Άθλιους τζιαι διάφορα άλλα. Την ευτζήν μου κορούιν μου που θκιεβάζεις της στετές σου της αγράμματης ελάλεν μου τζιαι εχαϊδευκεν μου την βούκκαν μου με τα σιέρκα της τα πόξυλα του πελιού τζιαι της τσάππας.

Άγια, γιατί εν δέχεσαι να σε μάθω; Εγέλαν. Κορούιν μου εγιώνι πκιον εξόφλισα, ούτε το βελόνιν να ρέξω εν θωρώ. Ατε θκιέβασε να 'ουμεν ναμπο γινεν με τον Γιαννήν.

Εχτές τζιαι προχτές ήμουν επισκέπτρια σε μαθήματα ενσωμάτωσης ή ένταξης, όπως θέλεις. Πρόκειται για μαθήματα Κρυοχωρίτικης γλώσσας για ξένους, πληρωμένα που την κυβέρνηση. Προχτές ήμουν σε δευτέραν τάξη. Άρεσεν μου πάρα πολλλά, οι μαθητές ήταν πολλά συνεργάσιμοι τζιαι είχαν όρεξην. Ηταν ούλλοι πολλά καλοί, εχτός που μιαν κινεζούαν, που εδυσκολευκετουν. Έθελα να θκιώξω τον καθηγητή τζιαι να κάμω εγώ το μάθημα, τόσον πολλά μου άρεσεν.

Εχτές ήμουν σε πρώτην τάξην, τέλλεια αρχάριους. Ήταν πολλά δυσκολα τα πράματα για την καθηγήτρια, κανένας εν ήξερεν την γλώσσα τζιαι έπρεπεν με κάποιον τρόπον να συννενοηθεί μαζίν τους. Εκατάφερνεν τα όμως μια χαρά.

Πολλά γλήορα εκατάλαβα ότι κάτι εν πάει καλά. 4 μαθητές είχαν δυσκολίες ανεξήγητες για μένα. 2 Θείτσες τουρκάλλες, με το τσιεμπερούιν τους, μια κοπέλλα που το Κόσοβο, τζιαι ένας μιτσής που εδήλωννεν ότι εν που το Κουρδιστάν. Οι Θείτσες εδυσκολεύκουνταν, εσκέφτηκα όμως ότι εν λογίκο, τώρα στα γεράματα μάθε γέρο γράμματα, εφαίνουνταν γεναίτζιες που ως τωρά υπηρετούσαν αντράες τζιαι εμεγαλώνναν κοπελλούθκια. Η κορούα που το Κοσοβό τζιαι τζείνη εδυσκολευκετουν αλλά παραπάνω που ούλλους ο μιτσής που το Κουρδιστάν. Εδυσκολευκετουν τρομερά να θκιεβάσει, τζιαι έγραφεν πάρα πολλά αργά.

Μετά έμαθα τα καθέκαστα. Τούτοι οι 4 ήρταν που μαθήματα Αλφαβητισμού. Δηλαδή, τωρά εμάθαν να γράφουν τζιαι να θκιεβάζουν. Πως γίνεται μια 25χρονή τζιαι ένας 17χρονος να μεν εμάθαν ποττέ να θκιεβάζουν; Πόσον κόσμον έσιει άραγε αναμεσα μας που εν ιξέρει γράμματα;

Όταν το είπα του Σιαολίν το βράδυ, τζιαι του είπα πόσο έκπληκτη έμεινα έφερεν με στα συγκαλα μου. «Έσιεις ιδέαν ίνταλος ιζιεί ο κόσμος εις το Κόσοβον; Αν η μιτσιά εμεγάλωσεν μες τες φασαρίες τζιαι τους πολέμους, ίνταλως να μάθει; Είσιεν άλλα προβλήματα.» 

Εσιει δίκαιον. Το ίδιον ισχύει τζιαι για τον 17χρονο Κούρδο. Εν ιξέρουμεν πόθθεν ακριβώς ένει, αλλά αν κρίνω που τους παραπάνω Κούρδους της χώρας μάλλον ενναν που τες περιοχές του Ιράκ. Νίντ αη σέι μόρ;

Αλλοι γεννιούνται με τον κόσμον είς τα πόθκια τους, τζιαι άλλοι γεννιούνται διμμένοι σιέρκα πόθκια.