Όταν ένας μαύρος ήρτεν στην Νήσον

Εγράφαμεν το σωτήριον έτος 1993. 14 χρονών τότε είχα φτάσει ήδη το τελικόν μου ύψος των 180 εκατοστομέτρων τζιαι μάζιν με το καρναβάλλιν των ορμονώνε της εφηβείας αντιλαμβάννεσαι ότι αντρέπουμουν ότι υπήρχα. Σε μιαν προσπάθειαν να έβγω τζιαι γω η γέρημη μιαν γωνιούαν να ανήκω ενεκατώννουμουν με το μπάσκετ, τον κόσμον των ψηλών. 

Το ειρωνικόν εν ότι ενω πρίν να πάρω τα υψη έπαιζα αρκετά καλά άμμαν εψήλωσα τζιαι μετα εν μου εγιούταν γιατι εν έλεγχα το χιλιομέτριο πιθκιαβλοζάμπικο, κρεμανταλέ μου σώμαν. Το δωμάτιον μου ήταν γεματον αφίσιες του Μάικκολ τζόρνταν, του Σκότι Ππίππεν τζιαι το Σιακκήλ Ονήλ. Δηλαδή το δωμάτιον μου ήταν γεμάτον μάυρους. Προφητικόν στοιχείον, γιατί ακριβώς τούντη εποχήν εναν σκάνδαλον εκέντριζεν την ενόρια στην οποίαν η Μεγαλομήτωρ έκμνεν την ορθόδοξην τζιχάτ της: Η κόρη σημαντικού στελέχους της ενορίας επέστρεψεν που τες σπουδές της με γαμπρόν. Και δή «μάυρον σαν την φούσταν σου κα. Μεγαλομήτωρ μου» όπως είσιεν πει η μέλλουσα πεθθερά του μαύρου. 

Η κορού που έφερεν τον μαύρον ήταν που οικογένειαν πολλά θρήσκαν, πολλά παραδοσιακή, που χωρκόν. Καταλαββαίννεις ότι ήταν το θέμαν του αίωνα. Μετα που κάμποσα κουτσομπολιά τζιαι μιαν βάφτισην άρων άρων του Μάυρου δια να τον μυήσομεν είς την ιεράν ημών ορθοδοξίαν, εκανονήστικεν ο γάμος. Για τον γάμον ήρτεν η οικογένεια του γαμπρού που μικρόν κράτος της Αφρικής, ο τζιύρης του τζιαι ο δίμετρος αρφός του.

Η μεγαλομήτωρ έχουσα φάει ψουμιά στες αραπκιές ήταν πκιο εξοικειωμένη με ξένους (πολλά ξένους) τζιαι εκάλεσεν την οικογένειαν του γαμπρού μιαν Κυριακή να τους ταϊσει «να δουν τα πλάσματα ότι εμέις είμαστιν φιλόξενοι, εν είμαστιν ρατσιστες!».

Τζείνην την Κυριακήν εγω ήμουν βαωμένη στο δωμάτιον μου τζιαι άκουα μουσικές, μάλλον νιρβάνα, εννα σε γελάσω, τζιαι επροσπάθουν με νοητικήν δύναμην να εξαφανιστώ που το σύμπαν, ή έστω να κοντίνω λλίον. Το φάιν με τους ξένους εν εμπορούσα να το αποφύγω «εν αντροπή που τα πλάσματα κατέβα αμέσως κάτω!». Εφόρησαν την καλή μου μαύρην φανέλλα, έβαλα λλίον μπρίλκρημ στο μαλλίν –ήταν βλέπεις της μόδας τότε- τζιαι επήαν να τους σιαιρετίσω.

Εκάθουνταν στο σαλόνι, το σαλόνιν το καλό, ξέρεις εσύ ντήαρ ανάγνωστερ, τζιαμέ που κάμνει παιχνίδιν το κινέζικο χαλί μαζί με το σκαλιστόν έπιπλον τζιαι το λευκαρίτικον πετσεττάκιν σαν εκατέβεννα τες σκάλες.

Η Μεγαλομήτωρ εθεώρησεν σωστόν να με αναγγείλει στους επίτιμους μελαμψούς καλεσμένους της:

"Όου, λούκ! Δις ις μαη τόττερ, δε σμόλ ουάν, γιές. Σιη λάααααβς δε μπλάκ μεν!"

.
.
.
.

Να αφήκω την ατάκαν λλίον δαμέ έτσι να την εμπεδώσεις ανάγνωστερ.

Κλέις’ το στόμαν σου.

.
.
.
.

 Μέν γελάς!

Αντιλαμβάννεσαι ανάνγωστερ ότι εγω, που ήδη αντρέπουμουν που υπήρχα, έθελα να αννοίξει η γή να με καταπκιεί, ή έστω να εξατμιστώ.

Αρκέστηκα στο νάις το μήτ γιου τζιαι για ούλλην την διάρκειαν του «χάβ σαμ μόρ βάιν λίφς, γιέεεες, κουπέπκια γουι κόλ δεμ» «ττέηκ σαμ μόρ σούβλα, νόου πλής, ττέικ σαμμόρ, χού ις γκόιν ττου ήτ;» «Αη γκίβ γιου σαμμόρ πποττέιτος» ήμουν σιυφτή μες το πκιάτον μου.

Μετά το φαίν λαλώ της μεγαλομήτωρ «Αμμα, μα έχασες τον τέλεια, ίντα τους λαλείς ότι μου αρέσκουν οι μαύροι;;;; έκαμες με ρεζίλι!!!!!» «Αγάπη μου» λαλέι η Μεγαλομήτωρ, «να πουν τα πλάσματα ότι είμαστιν ρατσιστές; Τζιαι εξάλλου αφουσον έσιεις ούλοον μαύρους μες την κάμαρην σου, είπα ψέμαν;»

Τελοσπάντων εκατάπκια τζιαι τούτον το φραμάτζιν, έγινεν ο γιουνάιτετ κκάλαρς γάμος τζιαι η γεναίκα του μαύρου εγέννησεν μιαν κορούν.

 Ήταν μες το πάσχα τζιαι επήαμεν εκκλησίαν, επιτάφιος αν δεν κάμνω λάθος. Η πεθθερά του μαύρου είσιεν φέρει το αγγονίν της να το εκκλησιάσει τζιαι εβάσταν το τυλιμένον μες τες πατανίες. 
Εγω έπαιζα του, όπως αποδείχτηκεν αη όλσου λάααααααβ δε μπλάκ μπεήμπις, όταν ήρτεν μια γεναίκα, η κλασσική θεούσα του χωρκού, περίπου 60 χρονών:

«Γεια σου κυρία Αντρούλλα μου!» λαλεί της γιαγιάς. «Μαααν το αγγονούιιιιιιν σσσου;;;;; να σου ζήσει, έλα το δώ!» τζιαι σιύφκει που πας τες πατανίες του μωρού, το μωρόν είσιεν ποτζοιμηθέι.

Βάλλει μιαν τσιριλλιάν:

«ΟΥ ΠΑΝΑΙΑ ΜΟΥ!!!!!! ΕΝ ΜΑΥΡΟΝ!!!!!!!»

ακολούθησαν 30 δευτερολέπτα στα οποιά ούλλη εκκλησια εδίκλισεν πάνω μας, εγώ έθελα να της μπήξω εναν χερουβίμ τζιαμέ που ξέρεις, όταν επήεν να επανορθώσει χαμηλοφώνως:

«ε, εμπειράζει κυρία Αντρούλλα μου, νάμπον να κάμουμεν; τουλάχιστον εν φρόνιμον»

ΝΤΟΙΝΓΚ!

Η μεγαλομήτωρ τζείντην ώραν επιδείχτικα εμπήκεν μπροστα που την Θεούσαν, εκούντησεν την πάρατζει τζιαι άρκσεψεν να φτήννει του μωρού "πτού σου αγάααααπη μου να μεν σε αμμαθκιάσουν, εν που σου αζουλευκουν που είσιαι σιοκολατούααααα" τζιαι "μάνες του ρε!" τζιαι "παναϊες του ρε" τζιαι "άλλαϊλι" τζιαι "τάχτιριτι". 

Ο γαμπρός, ο οποίος πλέον είναι φίλος κολλητός της Μεγαλομήτωρ έτραβησεν πολλά στην νήσον. Ήρτεν σπουδασμένος με 10 πτυχία τζιαι εδυσκολεύτηκεν να έβρει δουλειά, στες δουλειές που έβρισκεν επληρώννετουν τα μίσα απ’ότι οι Κυπραίοι τζιαι το τι άκουσαν τα φκια του είναι άστα να πάνε.

Μιαν ημέραν μάλιστα επήαν στο νοσοκομείο (το παλιό Γεννικό) να δούν μια θκειά της γενάικας του που ήταν άρρωστη μόλις εμπήκαν μες τον θάλαμον εξεκινήσαν οι κοτζιάκαρες να κλαίουν τζιαι να φωνάζουν:

« ΠΑΝΑΙΑΑΑ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ!!!!!!!!!!! ΉΡΤΕΝ Ο ΧΑΡΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!!!»