Το Μεγάλον Σάββατον του 93

Το Πάσκαν ήταν πάντα ιεροτελεστία. Επροηγείτουν μεγάλη νηστεία, ούλλον το 50ήμερο, τουλάχιστον σπίτι (χεχεχεχε) αφού η Μεγαλομήτωρ είναι ως γνωστόν πολεμίστρια της ορθόδοξης ντζιχάτ. Χαρακτηριστικά αθθυμούμαι πολλές πολλές χορτόσουππες, κύριως λουβάνα, μαειρεμμένη δίχως λάδι, για τα «μώρα» εχαλάρωννεν λλίον η νηστεία, εδικαιούμασταν να βάλουμεν λάδιν πουπάνω. Συνοδεία φυσικά ελιές μαύρες τζιαι κουλλούρι, με την αρφήν μου εκάμναμεν διαγωνισμόν ποιά εννα φάει παραπάνω ελλιές μαύρες τζιαι εβάλλαμεν τες κοκκόνες σειράν πας το τραπέζιν. Εννοείται ότι την μεγάλην ευτομάδαν είχαμεν καθημερινόν εκκλησιασμόν, πολλές ημέρες τζιαι πρωίν τζιαι νύχταν. Είχαμεν τζιαι που έναν βιβλιούιν της λειτουργίας, τζείνα τα κλασσικά, που εφκένναν σε σκούρο κόκκινο, πράσινο τζιαι μπλέ.

Έναν Μεγάλον Σάββατον, πρέπει να ήταν το 93 είχασιν συναχτεί οι Θείες τζιαι η στετέ που το χωρκόν στο εργαστήριον της Μήτωρ για να ψήσουν τες φλαούνες. Ενεκατωννουμουν τζιαι εγώ μες τα πόθκια τους. ‘Ηταν μαρτύριο το ζύμωμαν της φλαούνας αφου ποττέ εν εμπορούσαμεν να τες φάμεν βραστές, επειδή ενηστευκαμεν, επρεπεν να περιμενουμεν να πασκάσουμεν πρώτα.

Σε μια φάσην επήα να κατουρήσω με συγχωρείτε, τζιαι έπαθα σιόκ!
Αίματα! Πολλά αίματα! Όσον τζιαι εσήκωσα τα βρατζιά μου, τζιαι εβούρησα να το πώ της μάμμας μου κλαμένη. Είχα μιαν υποψίαν ότι ήταν η περίοδος μου που ήρτεν αλλά πάλε, το σοκ ήταν μεγάλο.

Πιάννω την μάμμαν που τζιαι τραβώ την σε μια γωννιά τζιαι λαώ της «Μάμμα, είχα αίματα πάνω στο «βρακούιν» μου!!!» (μεν γελάς, το 93 οι 13χρονες εφορούσαν βρακούθκια, όι τάγκα, ούτε σλίπ).
Η μεγαλομήτορ βάλλει μια φωνη ενθουσιασμένην: Κόρηηηηη, ελάτεεεε τζιαι η μιτσια είδεν περίοδον!
Ήρτασιν ούλλες οι θκείαες τζιαι η γιαγιά ενθουσιασμένες τζιαι ετσιριλλούσαν, κάπου μες τον πάνικο η Μήτωρ εγύρισεν μου έναν πάτσον πας την βούκκαν «να κοτσινήσει σαν το γάιμαν», οι θκειάες εκάμναν παναύρκα τζιαι εγώ, αμάθητη των πάτσων ελούθηκα το κλάμαν το για τα καλά.
«Γιατιιιι με έδεεεεεεεεεεερεεεες;;;;;;; ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ»
Η Μεγαλομήτωρ:
«εν τζιαι έδερα σε αγάπη μου, εν έθιμον!»
Η Θκειά μου η αντρογεναίκα
«ίντα κλάιεις τωρά ρα πελλοττασία; Εν τζιαι είσια μωρόν πκιόν, έγινες γεναικα!»
Η γιαγιά μου επαρακολούθαν σχετικά ήσυχη πουκας το τσιεμπερούιν της, ήρτεν έδωκεν μου εναν φιλούιν τζιαι είπεν
«Κορούιν μου, άμμαν είδες Περίοδον Μεγάλον Σάββατον εννα κάμεις 7 χρόνια να κοινωνήσεις Ανάστασην».

Εννοούσεν ότι για τα επόμενα 7 χρόνια θα είχα περίοδο το Πάσχα. Αθθυμούμαι ότι μου έκαμεν μεγάλην εντύπωσην, αφού 7 χρόνια για μέναν ήταν αιωνιότητητα.

Το πρώτον Πάσχαν που εν είχα περίοδον, 8 χρόνια μετά, η στέτε είσιεν πκιον φύει εν εμπορεσα να της πω «Άγια, εν καλά που ελάλες»

Ήταν ποτούντα ενεξήγητα της γιαγιάς μου, όπως «άμμαν βρέσιει τζιαι το νέρον κάμνει παμπούλες μες την λάντα εννα βρέξει πολλά».

Τζιαι έτσι όπως ήμουν κλαμένη, μες τα γελλια των θκειάων αη χατ αν εππίφανι!

Δηλάδη αφου εν θα κοινωνήσω δικαιούμαι να φάω φλαούνα βραστή!


Καλό Πάσχα ανάγνωστερς!