One day in highschool

Ανάγνωστερ σήμερα επέρασα την ημέραν μου σε ένα σχολείο. Ναι, ναι, εκοττίσαν μου 20 teenage dirtbags baby να τους κάμω ένα τρέινινγκ. Ναι, ήμουν λλίον σιεσμένη πάνω μου η αλήθκεια, εν εξανάκαμα τρέινινγκ σε έφηβους. Εζήτησα μπίμερ για το ππαόυερππόιντ τζιαι εβάλαν με σε αίθουσα κκομπγιούτερ τζιαι είσιειν 2-3 αρτσιάκκια που εμπένναν ίντερνετ, οι άλλοι εσυνεργαστήκαν καλά. Η φάση ήταν ότι ήταν ούλλα τα σπήσις μες το γκρούπ: ο αχτένιστος σπυρούλλης, η όμορφη μαζορέτα πρόμκκουιν, το σπάσμαν, ο αθλητικός τύπος φούτμπολ τήμ, ο αντιδραστκός ολτέρνατιβ και τα λοιπά.

Έπρεπεν ενας που τούτος να καϊλίσει να παρουσιάσει τα αποτελέσματα του τρέινινγκ μπροστά που το σχολείο τζιαι κανένας εν έθελεν! Εδέχτηκεν μια κορού, με σοβαρό ορμονικό πρόβλημα η γέριμη, εχτός του ότι ήταν γομάριν, τύπος παλαιστίνα, για άρση βαρών φάση ήταν τζιαι πάααααρα πολλά τριχωτή. Το θέμαν μας έισιεν να κάμει αντι ντισκριμινέισιον τζιαι άμμαν εμέιναμεν μόνες μας έιπεν μου τον πόνον της. Εν τσιγκανούα τζιαι ετράβησεν κάμποσο μπούλλιινγκ ωσπου τζιαι εξεκίνησεν να δέρνει, ενει που ένει γομάριν, ήταν ούλλοι του σιερκού της. Χάζιριν να την χώσουν σε αναμορφωτήριον την γέριμην. Επαρουσίασεν τα αποτελέσματα πάρα πολλά καλά, τζιαι με πολλύν ενθουσιασμόν τζιαι πάθος, σε σημείον που ο διευθυντής την ώραν που ελάλεν πόσον καλά εσυνεργαστήκαν τα κοπελλούθκια τζιαι πόσον πολλά εν το επερίμενεν εθώρεν την συνέχειαν μες τα μμάθκια. Εχάρηκα την πολλά. Που με εποσιερέτισεν αγκαλιασεν με πολλά σφιχτα. Είπα της στο μέλλον να δέρνει με την γλώσσαν της τζιαι την εξυπνάδαν της.

Ένας αστυνομικός είσιεν κάμει έναν τρέινιγκ για χέιτ κράιμς τζιαι έμεινεν στο νου μου πόσον του εκολλούσσαν οι μιτσιές στο διάλειμμα. «Κύριε κύριε να τζίσω λλίον πας το όπλον σου;;;» «Άμαν κύριε, μα έσιεις πολλούς μυς ααα!!!».

Σε αυτόν το σημείον να αναφέρω ότι ο μπάτσος είχε μόνο μμάτια για γιορζ τρούλι αλλά γιόρζ τρούλι ήβρεν το διευθυντην, ο οποίος ήταν κάτι μεταξυ Κλούνι τζιαι Ντάνιελ Κρεγκ βέρι εξάιτινγκ ιντίντ.

Δει ντον μέικ χεντμαστερς λάικ δεη γιους του.

 Με αυτά και αυτά εκοττήσαν μου μιαν ανθοδέσμην τζιαι επέψαν με σπίτι. Ο δρόμος για το τρένον ήταν εναν μέλιν, μεσα που τους ανθισμένους αγρούς γεμάτους λαψάνες τζιαι τα σισταρισμένα-κέντημαν αμπέλια της Κρυοχώρας (ήταν ημιαγροτικόν σχολείο είπαμεν). 
H Πιτσίλλα μέσα μου εμπήκεν στον πειρασμόν να κόψει κάτι τέλεια τρυφερα ραδίτζια αλλά εσυγκράτησεν την η Κρυοχωρίτισσα μέσα μου,  γιατι μπόρει οι κρυοχωρίτες να μεν  τρώσειν ραδίτζια επειδή εν αγριοχορτα (η επειδή κατούρουν τους οι σσιύλλοι, σαν τα ξινούθκια) αλλα αν σε κόψουν να τα κλέφκεις κατίσιη σου.

Πάω να έβρω τίποτε άλλον να κάμω με τ’αυκά. 
Κάτι πκιο ντομέστικ, κολοκούθκια ας πούμεν.

ππιές
μα δε τραγούδιν που αθθυμηθηκα σαν έρεσσα που μες τα ανθισμένα χωράφκια.
Ναι, ναι, ετραγούδησα το με πάθος.