Η υποτακτική του νέου έτους τζιαι η μελαγχολία της ημέρας

Καλή χρόνια να μας μπεί ντήαρ ανάγνωστερς. Μπορώ να πω οτι εν μου έκαμεν αίσθηση το νέον έτος. Δαμέσα πουλούν ελέυθερα πυροτεχνήματα με αποτέλεσμα τα μεσάνυχτα ναν ουλλή η πόλη χρωματιστή. Μόλις εγύρισεν ο χρόνος εκράτουν το βαφτιστικούιν μας τζιαι έδειχνα του τα πυροτεχνήματα που το παράθυρον τζιαι εδιο΄θν του φιλούθκια πας το ζινιχούιν, όταν αρκέψαν ούλλον το Σιαολέικον να έρκεται να με φιλά για χρόνια πολλά... το μόνον που εσκέφτηκα εν οτι „καλάν σιορ, εσιει 4 ώρες που είμαστεν μαζίν, πρέπει να φιληθούμεν; Γιατί;» εν ένιωσα καμιάν χαράν τζιαι καμιάν ευφορίαν για το νέον έτος... μάλλον ενοχληθηκα που με εδιακόψαν σαν είχαν τον μιτσήν αγγαλιάν τζιαι εθωρουσαμεν τα χρώματα στον ουράνο. Νέο έτος, σόου γουότ;.

Βουαλά, ο πρώτος μου κυνισμός, μακάρι ναν ο τελευταίος.

Εσκέφτηκα να κάμω τζιαι ρεζολουσιονς για να νιώσω οτι εμπήκεν νέον έτος. Το πρώτον είχαμεν το κάμει μαζί με τον Σιαολίν πριν 2-3 ευτομάδες, να κόψουμεν το τσιγάρο. Εψές τα μεσάνυχτα ο Σιαολίν εδήλωσεν οτι το ρεζολούσιον ισχύει που Δευτέρας. Εδέχτηκα αμέσως.

Τα άλλα ρεζολούσιονς μου είναι τα εξής:

Να γυμνάζουμαι. Εσιει 5 μήνες να πάω γυμναστήριον ενω πκιερώννω. Πρέπει κάτι να κάμω πκιόν, εν σωννω πας τες σκάλες, βλ. Πρώτον ρεζολούσιον.

Να είμαι λλίον πιο ενεργητική, να μεν βαρκουμαι.

Να σάζουμαι λλίον παραπάνω. Να χτενίζουμαι. Να ντύνουμμαι λλίον πιο συσταρισμένα. Συνεπάγεται να αρκέψω να σιδερώννω. Να αρκέψω να φορώ σουτιέν ον ε ντέιλι μπέισις για να μεν με πιάννουν απροετοίμαστην τα έκτακτα μίττινγκς – μεν ξεχνάς εν τζιαι κρυάδα δαμέσα.

Να είμαι πιο συσταρισμένη. Να βάλω τάξη στα πράματα τζιαι να τα βρίσκω.

Να σβήννω το μπλάκμπερι της δουλειας το Σαββατοκυρίακο.

Να μάθω να φυλάω λεφτά.

Να μάθω να τσακκώνουμαι επικοδομητικά. Εν τσακκωνουμαι, καμιάν φοράν πρέπει, για να λυθεί το πρόβλημαν.

Να έρκουμαι πιο συχνά Κύπρο, ασσέν τζιαι για 3ήμερο.

Να έχω αρτσίθκια για το διδακτορικό.

Να έχω αρτσίθκια για το μέλλον.

Αυτά. Οψόμεθα.

Κατα τα άλλα σήμερα εξύπνησα τζιαι έθελα κουπέπια. Έκαμα κουπέπια τζιαι γεμιστά τζιαι για μισήν ώραν τζιαι μετα επιαν με μια αυτιστική ταση τζιαι εμετακόμιζα τα ούλλα που κατσαρόλλα σε σινί τζιαι πάλε πίσω γιατι μιαν τα κολοκούθκια εν είσιεν να τα χώννει το νερόν, μιαν  εν εφόρεν πιάτον πουπάνω, μιαν τα κρομμυθκια είσιεν να ανοιξουν τζιαι πάει λέγοντας. Στο τέλος ελύσαν τα νευρα μου τζιαι έσυρα τα μέσα όπως-όπως.

Προς το παρόν σιγοβράζουν άνεννιας εννα δείξει αθθέν να φάμεν ποττέ.

Έμαθα τζιαι για μιαν γνώστην μου που παλιά, οτι επέθανεν που καρκίνο μερικούς μήνες μετά που εγέννησεν τζιαι εμελαγχόλησα. Πρόλο που εν ήταν φιλη μου επείραξεν με πολλλά.

Άτε κανεί τζιαι εψυχοπλάκωσα σας.

Καλή χρονιά τζιαι με ΥΓΕΙΑ. Τα ρεξόλουσιονς εν τέλει εν μαλάκιες. Υγείαν να’ χουμεν.