Life after babies

Τον τελευταίον τζιαιρόν πολλές φίλες τζιαι ξαδέρφες στην Νήσον εγίναν μάνες. Τα μώρα ήρταν ευπρόσδεκτα, ήταν εν πρότζεκτ του ζευκαρκού. Ήταν κοινή απόφαση. Ούλλα τα ζευγάρια εν αγαπημένα. Τζιαι οι δύο δουλευκουν, έχουν κοινωνική ζωή, χόμπις. Τζιαι έρκεται έναν μωρούιν. Χαρές, παναύρκα περηφάνια. Τζιαι όταν περνά λλιος τζιαιρός, παρακαλουθώ να γίνεται το ίδιο πράμαν σε ούλλα τα ζευκάρκα: Η κοπέλλα, πλέον μάνα, μεινίσκει μόνη της με το προτζεκτ. Βέβαια, αγάπα το μωρόν της λατερευει το, σιέρεται κάθε λεπτόν που εν μαζίν του, αλλά φτάνει σε ένα σημείο που συνειδητοποιά οτι η ζωή της άλλαξεν που την γήν ως τον ουρανόν, ενω η ζωή του άντρα της άλλαξεν μηδαμινά.

Ακούω παράπονα που τες κοπέλλες οτι «εκουράστηκα», «θέλω λλίον χρόνον για τον εαυτόν μου» τζιαι «νιώθω οτι εν είχα τον χρόνον να συνειδητοποιήσω την άλλαγην που έγινεν στη ζωήν μου, στο σώμαν μου», «νιώθω οτι απλά λειτουργώ». Ακουω τζιαι για πατεράδες που αναμφισβίτητα λατρεύουν την γυναίκα τους τζιαι το μωρόν τους, αλλά εν θεωρούν οτι πρέπει να αλλάξουν ιδιαίτερα τες συνήθειες τους. Να εξηγήσω: Ο άντρας συνήθως θα λούσει το μώρον ή θα του παίξει ή θα το ταϊσει το βράδυν. Αν έκαμεν έναν πουτούτα κάθε μέρα νιώθει οτι επρόσφερεν αρκετά. Μερίκα βράδυα εννα πάει για πότο με τους παρέες του, ή για μεζέν, στην μάππαν, θα φροντίσει το χόμπυ του. Το χόμπυ μπορεί να είναι τζιαι χρονοβόρον, να είναι τζυνήιν, ψάρεμα ή ξερωγώ, ράφτινγκ που λαλέι ο λός. Σίουρα, εν σημαίνει οτι εννα γίνει σκλάβος του σπιθκιου τζιαι θα κλειδαμπαρωθεί, αλλα ποιόν εν το μέτρον; Ποια εν η σωστή ποσότητα «ελεύθερου χρόνου»; Τζιαι γαιτί ακούω μόνον ότι τα αντρίκα χόμπις επιβιώννουν την γένναν; Η μάνα, αννέν τυχερή το χόμπι της περιορίζεται σε κανέναν καφέν με τες φίλες της αραιά και πού – τζιαι με το μωρούιν παραμάσκαλα.

Στες περιπτώσεις τούτες που ξέρω έγω, η κοπέλλα έσιει καθημερινά έννοιαν του ψουμνισμαν, το τάισμαν, το σπίτιν, τα ραντεβού στον γιατρόν, γενικά την οργάνωσην τούντου μωρού τζιαι γενικά του πρότζεκτ.  Ο άντρας περνά μεν έναν κάποιον ποιοτικό χρόνο με το μωρόν του, αλλά εν επιβαρύνεται με τούτες ούλλες τες ευθύνες. Να σημειώσω πάλε ότι τζιαι οι δύο γονείς δουλεύκουν.

Η κοπέλλα αν κάμει κανέναν παράπονον, πάντα έσει να ακούει, «καλάν, θέλεις να τα παρετήσω ούλλα; Να είμαι μόνον σπίτιν;» Σαφώς η κοπέλλα εν θέλει να στερήσει κάτι του άντρα της, αλλά με το να μεν του το στερεί, στερείται η ίδια. Τζιαι γιατί να πρέπει να πέφτει η λέξη στέρηση; Τζιαι οι η λέξη συμβιβασμός;

Γιατί ακούω επανελημμένα τούντα παράπονα; Γιατί υπάρχει τούτη η ανισότητα στη Νήσον;

Επιχειρήματα του στύλ «έτσι το θέλει η φύση, η μάνα γεννά» τζιαι ποτούτα εν τα δέχουμαι, γιατί πλέον οι ρόλοι των φύλων αλλάξαν. Τζιαι οι θκυό δουλεύκουν τζιαι οι θκυο φκάλλουν λεφτά, εν ίσοι.

Εν του χαρακτήρα του πλασμάτου, ή εν της συλλογικής νοοτροπίας του Κυπραίου; Ρωτώ γιατί τα Κρυοχωρίτικα ζευγάρια που ξέρω εν έχουν τούντο πρόβλημαν.

Ρωτώ επίσης τζιαι επειδή είμαι ετεροφυλόφιλη τζιαι ιδιοκτήτης μήτρας μαισέλφ. Τζιαι ρωτώ επείδη θέλω να βοηθήσω τες κορούες, αλλά ενι ξέρω πως. (babysitting is not the kind of help I mean).

Αγαπητοί αντρες  μεν μουγιαστιτε! Ξέρω οτι έννεν ούλλοι έτσι, εννεν ούλλες οι σχέσεις έτσι, πέτε μου όμως τζιαι σείς την γνώμην σας!