κληρονομική μαγειροψία

Ο μαγειρόπτης, ή τζιαι φαγητόπτης εν τζείνος που αντιμετωπίζει ορισμένα φαγιά τζιαι μαγειρικές με υπεροψια. Αμαρτία μου ξομολοημένη ντηαρ ανάγνωστερ.

Περιφρονώ τα βιομηχανοποιημένα τζιαι προτιμώ το D.I.Y σε σημείο που δυσκολεύκουμαι με τον χρόνον. Πιέζουμαι μετα που 11ωρα τζιαι 12ωρα δουλειάς να μαειρέψω φρέσκον τζιαι υγειινό, κάθε μέρα. Τζιαι είδα την τζιαι μάρτυρας στον αγώναν της διατροφής. Μια αγαπημένη φίλη πάντα ελάλεν μου οτι σπίτιν μου εν έσει ποττέ τίποτε που τρώεται αμέσως, οτι εν ούλλα πρώτες ύλες, πρέπει να το παρασκευάσεις αθθέν να φάεις.

Παρόλον που μου αρέσκει τζιαι το φάστ φούντ, έπεισα τον εαυτόν μου οτι εγω, ο μάρτυρας της διατροφικής ντζιχάτ δικαιούμαι το μέσα μέσα, αφου αναπληρώνω με βιολογικά φασόλια τζιαι κολοτζια καθημερινά.

Επίσης περιφρονώ τους σκουπιδοφάγους. Π.χ. τους συνάδερφους μου που παρόλον που εν υψηλόμισθοι δικαιολογούν την κονσέρβα τσιλι κον κάρνε του κιλού, του κιλού ναι, με επιχειρήματα τύπου «μα ήταν μόνον 1 ευρώ σε προσφορά, χαλόου;!». Τούντο επιχείρημαν που ενήλικα ντυμένο με μάρκες προκαλεί μου το ζενίθ της μαγειροψίας.

Ανάγνωρίζω βέβαιως βεβαίως οτι είμαι υπερβολική. Τζιαι εν θέλω να είμαι κολλημένη.

Στα πλαίσια της αυτοθεραπείας μου εγόρασα προχτές "fish and chips - english style" σε σακκούλλαν κατεψυγμένα σούπερ βιομηχανοποιημένα 20 λεπτά στο φούρνο. Η εφημερίδα για το τύλιμαν ήταν να εν σπιθκιάσιμη. Την ΄ώραν που τα εγόραζα εσκέφτηκα, "go on lov' live a little". Ετα τζιαμέ εν μες τον θάλαμον, ντέι αφτερ ντέι άφτερ ντέι τζιαι θωρούν με.

Τι να κάμω; Εννά γίνω σαν την Μεγαλομήτωρ που προχτές – έικουσον είκουσον – έκαμεν ιμισιη λουκάνικα κρασάτα μόνη της τζιαι έδωκεν της θκειάς μου να τα πάρει στο χωρκόν να τα «καπνίσει», μόνον αγιασμόν έμεινεν να τους κάμει!

Ιντα κουβέντα εν τούτη σιορ να γινούμαστεν σαν τες μανάες μας;

I need professional help.