Heimweh

Τωρά τελευταία νιώθω μεγάλη νοσταλγία για την Νήσο. Βασικά για τα αγαπημένα πρόσωπα που λαλούμεν. Εγύρεψα καμιά πτήση αλλά ή κόφνουν κκελλέν ή παίρνουν με μέσω Σιβηρίας… Παραπάνω για τον παπάν μου που θα έθελα να πάω. Μάνα μου τον, εγέρασεν. 71 χρονών, χτύπα ξύλο, γερός, δουλεύκει εν σε εγρήγορση αλλά πάλε, αριθμός που ξεκινά με το 7 εν μου αρέσκει.

Εχτές είχα μέγα κρίση χόουμσικνες. Φοούμαι ότι εννα λάβω άσιημον τηλεφώνημαν τζιαι εννα είμαι μακριά.

Στο τέλος, μετά που κάμποσην παράνοια για τούτον ελούθηκα το κλάμαν τζιαι ήταν πολλά παράξενη η φάση. Ήταν σαννα τζιαι εθρήνουν πηλέ!

Βερι σικ ιντίντ.

Βασίκα έσιει 2 μέρες βρίσκω διακιολογίες να τον πιάννω τηλέφωνο. Επείδη εννεν πολλά του τηλεφώνου (γουοτ ε σαρπράιζ για άντραν) προσπαθώ να έχω καλή δικαιολογία του στυλ, «έπιασες το πακεττον;» ή «σημείωσε τον αριθμόν του πακεττου»

Τι τραβούμεν τζιαι εμείς οι ξενιτεμένοι.

Αλώπως εννα βάψω αυκά….