Οι φιλίες του παζαρκού

Απρίλης του 2003

O θκειός μου Ν.. εστέκετουν πίσω που τον πάγκον του μαχαζιού του, το μέτρον πας τον λαιμόν του τζιαι εμετροφύλλαν καταλόγους για την επομένη παραγγελίαν. Ηταν πρώιν τζιαι ο κόσμος εν είσιεν κατεβέι ακομα στη Λήδρας. Όπως ήταν συγκεντρωμένος στους καταλόγους του ακούει μιαν γνώριμην φώνη, την φωνήν του φίλου του του Α., με την χαραχτηριστική προφορά.


«Ππεεεε είσαι ένας άχρηστος, ακόμα εν μου επαραγγειλες τον καφέν μου!;»

Δίχα να δεικλίσει πάνω απάντησεν όπως πάντα:

«είσαι ενας μούχτιτζης ρε, τέλειωννε κάτσε να σε τζιεράσω, τζιαι στο μάχαζίν σου αλώπως εν έσιει καφέν».

Η ίδια κουβέντα κάθε δεύτερην ημέραν, … μόνον που τούντην στράταν είσιεν 30 χρόνια να ακούσει την ατάκαν του φίλου του.

Εκατέβασεν τους καταλογους σίγα, έφκαλεν σιγά σιγα τα γυαλλια της πρεσβυωπίας έμεινεν να θωρέι χαμέ λλίην ώραν τζιαι μετα τζιαι εδείκλισεν πάνω.

Τζιαι πκιόν, γκριζομάλληες τζιαι οι θκυο με τες τζοιλιούες τους,  αγκαλιαστήκαν, τα δάκρυα τους να τρέχουν. Τζιαι δίχως εξηγήσεις ούτε για οδοφράγματα που αννοίξαν ούτε για κοπελλούθκια που εμεγαλώσαν, σχέδον λουμένος του κλαμάτου ο Ν. λαλέι του «ξικόλλα σίορ, ζαττίν έτσι ππουστης είσαι» Ο Α. εσκούπησεν τα μμάθκια του «τέλλειωνε ρε ππεζεβένγκη ποννα με πείς ππούστην».

Που τότε ο Α. εν λειπει άμμαν κάμνει τραπέζια ο Ν. Επετυχα τον τζιαι γω θκυοτρείς φορές. Μετά που το φαϊν κάθούνται πάντα στο ττάβλιν τζιαι ξιτιμάζουνται όπως πρίν 30 χρόνια.