The keeps and the keep nots

Πρόχτες επήα γιατρό. Έκατσα να περιμένω τζιαι μόλις επήεννα να αρκέψω να σικκιρτώ επειδή σατσιήν, διάτε μου ραντεβού σε ένα μήνα τζιαι βάλλετε με να καρτερώ τζιόλας ήρτε τζιαι έκατσε μια γιαγιά δίπλα μου. Μιά οικογένεια επερίμενεν μαζίν μας, είχαν έναν κοριτσάκι μικρουλλίδιον που μόλις επέρπετισεν τζιαι επήεννε ζαλισμένον τζιαι έναν αγοράκι, εκθρονισμένον πρίγκιπα περίπου 3-4 χρονών. Η μάμμα εσηκώθηκεν με το μωρόν αγκάλην τζιαι επερπάταν πάνω κάτω τζιαι εφίλαν τον. Ο μίτση εβούρησεν τζιαι αγκάλιασεν την μάμμαν που τα πόθκια, τάχα μάαααμμμααα έιμαι τζιαι έγω δαμέ.

«Εζήλεψεν ο μιτσής» λαλώ της γιαγιάς. «Εφαν του το πρωτείον η μιτσιά». «Ναι» λαλεί μου η γιαγιά «θέλει την ούλλην δικήν του».
Τζιαι που τζιαμέ εξεκίνησεν μια συζήτηση για τα μωρά της γιαγιάς όταν εγεννήσεν το ποσπόριν που εκθρόνισεν τους άλλους, για την μάναν της που ποττέ εν εξέπερασεν τον πόλεμον τζιαι ήταν ψυχικά άρρωστη τζιαι έφκαλλεν πάνω στα μωρά της, για τους πρόσφυγες της μικράς ασίας, για την κρίση, για τους μάνατζερ, τα μπέρναουτ, για τα μώρα αρρώστων γονιών, ψυχικά, που κανένας εν σκέφτεται ότι τζιαι τζείνα θέλουν θεραπεία.

Η γιαγιά δουλεύκει εθέλοντρια σε μια τηλεφωνική γράμμη για παιδάκια που έχουν πρόβλημα τζιαι ένι ξέρουν τι να κάμουν. Μια πανέξυπνη γεναίκα, με τρομέρη αισθηματικήν εξυπνάδαν τζιαι με απέραντες γνώσεις... Με μιαν ενέργειαν απίστευτα θετικήν, εγέμωννεν τον χώρον!

Μετά εφώναξαν μου να πάω μέσα.

Εφκήκα, εφόρισα το παλτό μου τζιαι είπα της γιαγιάς ότι την ευχαρισώ για την παρέα, τζιαι την καλή κουβέντα τζιαι ότι εχάρηκα που την εγνώρισα.
Είπε ότι τζιαι τζείνη εχάρηκε, τζιαι ότι σύσκολα γνωρίζεις έτσι πλάσματα σαν εμένα. Εφάνηκεν μου το καλλύττερον κοπλιμέντο που μου εκάμαν ποττέ. Για μερικά δευτερόλεπτα εθωρούσαμεν η μια την αλλην σαννα εν έθελαμεν να χωρίσουν οι δρόμοι μας.

Έθελα να της δώκω το τηλέφωνον μου για να την ξαναδώ, αλλά εσκέφτηκα ότι έννεν σωστόν... ότι ένι ξέρω τι.

Αλήθκεια, με ίντα κριτίριο κρατούμεν αθρώπους στην ζωή μας; Απλώς καρτερούμεν να έρτουν τζιαι να μείνουν μόνοι τους;

Πρέπει να τους κρατούμεν όσους μας αρέσουν, οξά ο ρόλος τους είναι απλά να περάσουν τζιαι να μας γλυκάνουν, π.χ μιαν αναμονήν σε γιατρόν, ή μιαν πτήσην τζιαι μετά συνεχίζει ο καθένας την ζωήν του;