Κάθε δεύτερον Σαββατοκυρίακο

Το Σάββατον εκάμαμεν έναν τρενοτάξιδον με τον Σιάολον. Η Τρίτη ήταν αργία στα παραπάνω κρατίδια της Κρυοχώρας, ο παραπάνω κόσμος είσιεν τζιαι την Δευτέρα όφ οπότε καταλαβάινεις οτι εσιονωστήκαν ούλλοι μες τα τρένα.

Στο πήαιννε είσιεν μες το βαγόνιν μας 2 μωρά, 7 τζιαι 10 χρονών θα έλεγα, που εταξιδεύκαν μόνα τους, με συνοδεία μιας συνοδου. Τούτες οι συνοδοί εν συνήθως συνταξιουχές που αναλαμβάνουν να πάρουν τα μωρά με το τρένον κάπου τζιαι να τα παραδώσουν σε κηδεμόνα. Οι κορούες, όπως εκατάλαβα ήταν γόνοι χωρισμένων τζιαι επηαίνναν να περάσουν το τριήμερο με τον παπάν τους. Εκατάλαβα το επειδή ελαλούσαν το συνέχεια, «ο παπάς εννα μας περιμένει» «έγω να τζοιμηθώ στο τάδε κρεβάτιν σημέρα» «όι εγω εννα τζοιμηθώ με τον παπάν, την άλλην φοράν επήες εσυ!» Σαν εζωγραφίζαν τζιαι επαίζαν εκάμναν διαπραγματευσεις για το ποιά θα έσιει πόσην ώραν του πάπα τους. Είχα δει τζιαι την μάναν που τες επαράδωννεν στην παχουλλήν θείτσαν που θα τες εσυνόδευκεν. Η μάνα ήταν φούλ αγχωμένη, αλλά έπαιζεν την άνετην στα μωρά. Μετά που εκαταλαβα περι τείνος επρόκειτουν εκατάλαβα την. Όταν εφτάσαμεν οι μιτσιές εθωρούσαν αγχωμένες που το παραθύρον για να δούν τον παπάν τους, τζιαι ώσπου εν τον εθωρούσαν η μιτσιά χαζίριν να λουθεί του κλαμάτου. Η μεγάλη ελάλεν την να μέννεν τόσον μουρμούρα. Είδαν το παπάν τους που το παραθύριν τζιαι αρκέψαν τσιριλλιές. Μόλις εκατεβήκαν εκοπήκαν του βούρου να τον αγγαλιάσουν τζιαι η θείτσα της συνοδείας εσιηζετουν τα τες βουρήσει πουπίσω, με τα 100 κιλά της για να τες παραδώσει τζιαι να πιάσει υπογραφήν που τον κηδεμόναν ότι τες επαράδωσεν. Χαρές αγγαλιές φιλιά τζιαι γλωσσοδιάρρεια μόλις είδαν τον παπάν τους. Εσκέφτηκα ότι πρέπει να περνούν δύσκολα, τζιαι οι μιτσιές αλλά τζιαι οι γονιοι. Εσκέφτηκα επίσης ίντα τραυματα εννα κουβαλούν ποννα μεγαλώσουν, εδιερωτήθηκα γιατί εχωρίσαν οι γοννιοί τους.

Στο στραφίν, πάλε έγινα μάρτυρας σε παρόμοιαν φάσην. Ενας παπάς έβαλλεν τα κοπελλούθκια του στο τρένο. Η κόρη ήταν αλώπως 15 χρονών, οπότε εν έθελεν συνοδεία τζιαι ο γυιος ήταν 10. Εστέκουνταν κοντά μας σαν επεριμέναμεν τζιαι επαρακολούθησα τους λλίον. Η κορούα ήταν μές την εφηβείαν, ότι της ελάλςν ο παπάς της εγύριζεν τα μμάθκια της, έμπαινεν του τζιαι απάνταν του τατσίζικα. Ο μιτσής εν ελάλεν τίποτε. «Πιάσμε τηλέφωνον μόλις φτάσετε» είπεν της τζιαι τζείνη απάντησεν του πίκρικα «α ναι; Αν θέλεις να το μάθεις έλα μαζίν μας!» Ο παπάς άρκεψεν να δικαιολογέιται, οτι ενι μπορεί ότι αύριον εννα πάει δουλειά, «αφού τα είπαμεν τόσες φορές αγάπη μου, κατάλαβε μας» «Όι εσυ να μας καταλάβεις!!!», άρρωσεν του η μιτσια. Ήρτεν το τρένον, ο μιτσής αγκάλιασεν τον παπάν του σφίχτα, η μιτσιά εν έθελεν να τον αγκαλιάσει. «Άήσμε!» είπεν του τζιαι εμπήκεν μες το τρένο, ενώ εμουρμούραν του αρφού της «τέλλιεωννε είπα σου, τάρασσε!». Ο παπάς τους επαρακολούθαν τους που το παράθυρον, είσιεν ενα ύφος πολλά λυπημένον. Επαρακολούθαν το πρόσωπον της κόρης του προβληματισμένος, σαννα έθελεν να καταλάβει τι της γίνεται. Τζείνη, ούτε εγύρισεν να τον δεί. Μόλις εξεκίνησεν το τρένον τζιαι εκάτσαν, ο μίτσης ετριβιτζιάζετουν, κάτι έθελεν. «Διάς μου τες κουφέττες;» λαλέι της, τζιαι τζείνη ολόισια άρρωσεν του να μεν της τα πρήζει καθε 2 λεπτά για να μεν φύει τζιαι να τον αφήκει μόνον του.

Μετά εκλαμουρήστηκεν τζιαι έκλαιεν ώσπου να φτάσουμεν.