Στρίγγλα VS Αρνάκι

Ανάγνωστερ, άκου να δείς ναμπου με απασχολεί...

Γιουαρζ τρούλι, είμαι γένικα εύθυμον πλάσμαν... Σπάνια έχω νεύρα, σπάνια έχω τις κακές μου. Είμαι ευγενική τζιαι γελαστή, τζιαι μάλιστα επιβεβαιωννουν μου το ούλλοι. Ως δαμέ καλά. Γιατί όμως έχω την εντύπωσην ότι εν μου συφφέρει;

Προχτές επήα στον φούρνον. Είσιεν μιαν μιτσιάν που εδούλευκεν τζιαμέ, επερίμενα υπομονετικά ωσπου να τελειώσει τον άλλον πελάτη, του οποίου εμίλαν πολλά άσσιημα. Έρκεται η σειρά μου, χαμογελώ τζιαι λαλώ καλησπέρα. Εν απάντησεν. Με έναν απάισιον υφάκι θωρεί με, σαννα μου λαλεί »τέλειωννε». «Με συγχωρείτε», λαλώ της, «να σας ρωτήσω κάτι, τούντο ψωμίν δαμέ, ίντα ψωμίν ένει;».

Κάμνει έναν άηρολλιν, ξινίζει τα μούτρα της τζιαι απάντα. «Μαύρον» .Είδεν με παντές τζαι είπα της για την μάναν της.

Η απάντηση της εν ήταν ικανοποιητική, γιατί δαμέσα, στην χώραν του ψωμιού πρέπει να σου πει λεπτομέριες, του τύπου 30 τοις εκατό άσπρο αλεύρι ζται 70 μαύρο, ή 40 τοις εκατό ράι η ξέρω’γω 50 τοις εκατό πατάτα (να δείς που ούλλοι εννα κολλήσουν στην πατάτα τωρά).

Ενεύριασεν με!

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να της πω: «ρα μαννοροκόλα, σαν εθκιέβαζες στο σχολείον να μεν είσαι ψουμάρενα τωρά, ίντα σου φταίω εγ(ι)ώ αμμεν σου αρέσκει η δουλεια σου;»

Αλλά εν της το είπα, τζιαι είπα να της μιλήσω στην γλώσσαν της, τζιαι να κάμω έναν πέιραμαν:

Πκιάννω έναν ύφος απο αυστηρόν έως σσιύλλας τζιαι λαλώ της:

«φέρμου έναν ψωμίν τωρά, τζιαι κόψε το, τζιαι λλίον άξιππα α!»

Τα λεφτά έσυρα της τα πολλά υποτιμητικά τζιαι ποια ήταν η αντίδραση της;;;; 

Εχαμογέλασεν, ερώτησεν με ευγενέστατα αν θέλω κάτι άλλο τζιαι έιπεν μου τζιαι καλό βράδυ.

Άβρατηνη του σσίχτη, γιατί πρέπει να με κάμεις να ππέσω στο επίπεδον σου για να είσαι ευγενική τζιαι σωστή στην δουλειάν σου; Α;

Το ίδιον πράμαν συμβαίννει τζιαι με τον Σιάολον. Όσον είμαι μια γλύκα (που είμαι εκ φύσεως μούαχαχαχαχα) ο Σιάολος χαλαρώννει τζιαι εχτός του ότι παραμελά τα καθήκοντα του (δεν μιλώ για νιάκανιάκα, μάνι μάνι ο νους σου τζιαμέ) φκάλλει τζιαι νεύρα ο κότσιρος τζιαι παίζει τον μάγκαν. Αμμαν γεμώσει το ποτήριν μου τζιαι κατεβάσω μούτρα τζιαι θυμώσω τζιαι βάλω τζιαι καμιάν φωνήν γίνεται μέλιν γάλαν. Τα χρόνια πείρας εδείξαν ότι 2-3 φορές τον χρόνον θέλει φωνές τζιαι απειλές για ναν εντάξει. Εντωμεταξύ για να βάλω εγώ φωνές σε πλάσμαν, αρρωστώ δέκα μέρες που την στεναχώριαν μου.

Και ερωτώ, γιατί; Γιατί πρέπει να αρρώννουμεν τζιαι γινούμαστιν μαλάκες για να συμπεριφέρουνται οι άλλοι καλά; Α; Γιατί πρέπει να κατεβάζουν το επίπεδον;

Δηλαδή εγώ, σαν εκ φύσεως πλάσμαν ήρεμον τζιαι γλυκομίλητον πρέπει να άλλαξω τον χαραχτήραν μου για να μεν ιφκούν πουπάνω μου; Σατσιήν πκιόν!

Τζιαι μετά υπάρχουν τζιαι τζείνες οι φιλοσοφίες του καναπέ τάχα «είες έιες κόρη, οι σσιύλλες περνούσιν μέλιν» η τζιαι «αμμέν είσαι λλίον σσιύλλα τίποτε εν γίνεται». Ή τζιαι οι στατιστικές πάλε του καναπέ : «Οι άντρες θέλουν γενάικαν σσιύλλα, έτσι τους αρέσκει»

Κότσιρους. Αν κάποιοι θέλουν κουρπάτζιν για να συμπεριφέρουνται καλά μόνο μαζοχισμό μπορω να το πω. 

Εσύ; ναμπου λαλείς ανάγνωστερ;

Κατα τα άλλα πής εν λάβ μον σιερίς!