Ο καμός μου

Ανάγνωστερ σε άφηκα καημένε εν αγνοία

Εννεν ότι εν σε σκέφτουμαι, ότι με έπκιαεν η ανία

Περνώ μια φάσην δύσκολην τζιαι μάυρην σαν το σκότος

Γιατί που μες την σχέσην μου έμεινεν μου ο κόπος

Εχώρισα τον Σιάολον τζιαι σύρνω μαύρην πέτραν

Να δω νάκκον την Μπαμπυλον, που ως τωρά εν εμέτραν

Ηβρά τζιαι διαμέρισμαν για να μετακομίσω

Ουλλα της σχέσης τα κακά πισω μου να αφήσω

Φοούμαι σιέζω πάνω μου, εχω πολλές φοβίες

Πως θα με τζυνήουν τα τέρατα οι δράτζοι τζ’οι ερυνίες

Περίτου που ουλλα σκέφτουμαι πως θα μείνω στο ράφιν

Να γίνω μια κοτζάκαρη που να πιτά φαρμάτζιν

Αλλα η Μήτωρ εφρόντισεν, να βρεί το ριζικόν μου

Ετηλέφωνησεν μιου γέροντα τζιαι είπεν του το κακόν μου

Εξερες το ανάγνωστερ, πως εχουν τζιαι χοτλάιν

Οι Ορθοδοξοι στο ισραήλ, τζιαι μπαίννουν τζιαι ονλάιν;

Επκιαεν τον τηλέφωνον, τζι’είπεν του «δως μου γνώσην!

Η κόρη μου εχώρησεν, άτζαπης έκαμεν καλά, οξά ννα μετανώσει;»

Ο γερος την εφώτισεν, τζι είπεν της «εν πείραζει

Η κόρη σου έκαμεν καλά, χαλάλιν το μαράζιν»

Μιαν τύχην είπεν της καλήν, τάχατες ότι έχω

Τζιαι ούλλα εννα φκούσειν σε καλόν, μα πρέπει να προσέχω

Γιατί έλυσα τζι’εσταξα, επάστινα είμαι βίτσα

Το μόνον πράμα που θώρω εν δάκρυα τζιαι μύξαν

Τζιαι γιώνει τζιαι Σιάολος κλαίμεν με δάκρυν μάυρον

Τζείνος ζητα συγχωρησην αλλά εγιώνι βράχος

Μα μεν νομίζεις εν πονώ, πουμέσα μου είμαι κομμάθκια

Γιατί λουβιθκιά εγίνασειν του ονείρου τα παλάθκια

Κάθουμαι τζιαι σύναω τα, βάλλω τα μες την βούρκα

Τζιαι ελπίζω τζιαι προσεύχουμαι να βρω άλλα, τζιινούρκα

Είδες τώρα ανάγνωστερ, γιατί είμαι χαμένη;

Τράβω μαράζια κάμποσα η γέριμη, η λυμένη

Καθε μεγάλη συμφορά, διά σου τζιαι σοφίαν

Γιαυτον εγιώ νι θα σου πω τζιαι μιαν φιλοσοφίαν:

Οι σχέσεις θέλουν σεβάσμον, άγαπην πολλύν τζιαι κόπον

Αν δείς τζιαι ο άλλος εν τανά, παρέτα, εν έσιει τρόπον