καμ γουθ μι για να τη βρείς

Ντήαρ ανάγνωστερ ίντα νέα; Εισαστεν φρόνιμοι που έλειπα; Βουρω να θκιεβάσω τα νέα σας.

Έκλεισεν που λαλεις αισίως ο πρώτος γύρος διακοπών εις τας Ελλάδας, χώραν καταγωγής του αποδοιμητικού πουλλιού Σιαολίν. 17 μέρες είμασταν κάθε μέρα θάλασσαν. Την πρώτην εφτομάν εγέμωσα σπυρούθκια τζιαι τάτσες τζιαι ο Σιαολίν με την εξπερτίς μιας υπαλλήλου του μπιουτι λάιν, έστω του χόντος σέντερ, είπεν μου να παρετήσω τες αντηλιακές γιατι εν μαλακία "μετά το δέρμα ξεχνάει πως να αμύνεται στον ήλιο, κατάλαβες; άσε που δεν παράγει και λάδι (λάιν καλόν;) απο μόνο του και περιμένει να του βάλεις κρέμες!".

Εκρώστηκα του τζιαι εφήαν τα σπυρκα τζιαι οι τάτσες εκαλυφτήκαν που το σριλανκέ χρώμα παττιχάρη που έκαμεν τα δονγκια μου να ασπρισουν τρελλά. Μπλήτσινγκ τζιαι πελλάρες.

Κάθε νύχτα η μάνα του Σιαολίν εστρωννεν μας τραπέζια με ψάρκα τζιαι χταπόθκια που έφκαλλεν το άντρας της με το ψαροτούφεκκόν, τζιαι σαλάτες με χόρτα που τον κήπον τους. Ηταν μέλιν το φαϊν, αλλά όσον τζιαι να εστοτσιάζαμεν «δεν τρώτε τίποτα παιδιά μου» ήταν το αιώνιον παράπονον της. Ο Τζύρης του επίττωννεν μας κάθε νύχτα με το κρασίν του γείτονα που ήταν ενα σπιτικόν μερλό με καμπερνέτ, αλλά πολλά ελαφρύν, τζιαι ελάλεν μας τα δικά του. Επρόσεξα ότι άμμαν εμίλαν για κάτι που εθεώρεν σημαντικόν, π.χ. το παναϋριν του χωρκού του, εγύριζεν το στες καθαρεύουσες «βέεεεεεβαια, έρχονται και τραγουσταί, οργανοπαίχται...».

Η βαθκιά μας χαλάρωση εδιακόπηκεν που ενα 3ήμερο τρελλό ξεφάντωμα με αφορμή τα «γαμίσια» (εκάταλαβες εσυ, γάμος τζιαι βαφτίσια σε ένα – η Ορθοδοξία μας πάει, χάνεται, η μοιχεία καλπάζει!) καλών μας φίλων που εγίναν δίπλα που τη θάλασσαν.

Γενικά μπορώ να πώ ότι είμαι η γεννημένη χωρκάτισσα, περίεργον το πώς εβρέθηκα να ζιώ σε σε σούπερ βιομηχανική πόλη. Η ζωή στο χωρκόν εν μέλιν.

Καταρχάς για να φκάλεις τα προς το ζείν πρέπει μόνον να κάθεσαι στην βεράνταν: έρκεται ο ένας φέρνει καρπούζιν.

 Έρκεται ο άλλος φέρνει σύκα.

 Έρκεται η γειτόνισσα φέρνει πίττες.

Ερκουνται τα φαγιά τζιαι βρίσκουν σε! Τι άλλον θέλεις;

Που το μπαλκόνι που πίνεις το φραπέ σου το πρωίν ακούεις τα ευστοχα ερωτήματα των μωρών της γειτόνισσας «μαμά, ύπαρχει γάτα που κάνει ποδήλατο;» την απάντησην εν την ακούεις, γιατί η μάνα του εν μες την κουζίναν τζιαι σπάζεις να την μάθεις τζιαι έρκεται αλλό μια ερώτηση να σε πελλάνει «ύπαρχει γατα που πίνει μπύρες;». Μετά περνά η 3χρονη κόρη του άλλου γείτον, που εν σε ξέρει αλλά θέλει να μοιραστέι μαζί σου τον θρίαμβον του «εγω σήμερα κοιμήθηκα μόνηηηη μού!».

Εν τω μεταξυ το ηχιτικό σκηνικό να περιέχει 18ούρες, πατεινούς, σσιυλλούς τζιαι τον θκειόν τον Θοδωρήν που δίπλα να καθαρίζει τες ρέχχες –ελλινιστί χλέπες- του. Τούτον ούλλον διακόφκεται βέβαια που τους πλανώδιους : «Καρπούζα και πεπόοοοονιαααα», «γλυκέεεες πατάαατες» και τα λοιπά. Εχω την εντύπωσην οτι για να φκάλεις άδεια να πουλάς στα χωρκά πρέπει να κάμεις ειδικά μαθήματα φωνητικής για να πετυχαίνεις την μάγκικην φωνη Darth Vader που έχουν ούλλοι οι πλανώδιοι.

Όπως πέρσι εξιχόρτισα το χωράφιν που γλυστιρίες, μα να μεν τες τρώσειν; Βλαστούν μόνες τους τζιαι θεωρούν τες βάσανον, σαν την έρκαστην. Που ήσουν Ινβίκτους να φάμεν κουτσια;

Ο Σιαολός εμπήκεν που λαλείς μιαν φοράν με ψαροτούφεκκον, έφκαλεν 2 χταπόθκια δίχως να τα παίξει τζιαι μέτα ελευθέρωσεν τα πάλε γιατι εφανήκαν του μιτσια: «μαλακία δεν είναι τώρα να τα βγάλω; Παιδάκια είναι!». Άσε που έφκαλεν τζιαι επιστημονική – βιολογική θεωρίαν για την κοινωνική συμπεριφοράν της λαπίνας που «για να έχει πάντα 2 μεγάλες μπροστά και 2 μικρές πίσω, οικογένεια θα είναι ρε γαμώτο, κρίμα δεν είναι να τις ορφανέψω; Τις λυπάμαι!». Φυσικά οπου εχάριζεν την ζωήν ο Σιαολός εκτελούσεν ο παπάς του, ψαροτουφεκκάς που τους παλιούς, μιαν φοράν εμπήκεν τζιαι έφκαλεν 22 (καλά άκουσες) χταποθκια χτηνάτζια. Εσυνάχτήκαμεν ούλλοι να τα φατζίησουμεν στους βράχους, αλλά εγω εν εκύαρα ελύπηθηκα τα. Μετά ανταποδώσαμεν τα καρπούζια τζιαι τες πίττες στους γείτονες με χταπόθκια. Ο Παπας-Σιαολίν μάλιστα έδωκεν τζιαι 4 σε κάτι Αλβάνους χτίστες «πάρτε παιδιά να πιειτε κανα τσιπουράκι στην υγειά μας». Μετά εξαναστραφηκεν για να βεβαιωθεί «τσιπουράκι έχετε ή να φέρω;». Εννα κάμει ούλλον τον κόσμον αλκοολικόν χαρκούμαι.

Αυτά τα χάιλαιτς των διακοπών. Σε καμιά 10αρκάν ημέρες έχω τον δευτερον γύρον στα πάτρια εδάφη.